Het is al jaren een hot item, de dalende rente met destructieve gevolgen voor de maatschappij. Ik heb vaak gewaarschuwd dat de aanhoudend lage rente op termijn onhoudbaar is. Voor de banken en voor ons consumenten, rekeninghouders, belastingbetalers, spaarders, leners, en noem maar op. We zijn niet alleen burgers maar tegelijk de hier genoemde groep mensen die op verschillende manieren hun geld laten circuleren in de maatschappij. Een samenleving die financieel totaal afhankelijk is van de capriolen van centrale bankiers.
Bedrieglijk beleid
Eigenlijk is het de ECB die in de Europese Unie de scepter zwaait over het bankwezen en de baas speelt over ons geld. De ECB die de centrale banken van de diverse lidstaten aanstuurt en het beleid bepaalt. Centrale banken zijn verantwoordelijk voor het uitvoeren van het monetair beleid van een land; het bevorderen van het betalingsverkeer; het in circulatie brengen van basisgeld; kwaliteitscontrole op bankbiljetten, inclusief het bestrijden van vervalsingen. Precies die laatste klus vind ik nogal schijnheilig. Een vals spelende centrale bank die vervalsingen bestrijdt. Ach ja, met boeven vang je boeven.
Valse concurrentie is verlies voor de euro
Het is toch van de zotte dat de complete samenleving van de verzamelde EU-lidstaten is onderworpen aan het repressieve beleid van een Europese Centrale Bank(ECB). Een bank die vanwege de beheersbaarheid van een euromuntunie een beleid voert om de euro te laten concurreren met andere buitenlandse valuta. Daarbij is de dollar de grote tegenhanger. De euro is niet opgewassen tegen de dollar die als wereldreservemunt nog altijd de sterkste is. Omdat de EU een wereldspeler wil zijn moet een centraal beleid gevoerd worden om met de euro nog enigszins mee te kunnen doen in de wereldhandel. Toch verliest de euro zijn waarde. Vanaf januari 2018 is de euro gedaald van 1,24 naar 1,08 dollar. Een verlies van 16 dollarcent over ruim 2 jaar. De economische groei in de EU is parallel gedaald. Het is de straf voor het vals spelen van de ECB.
Inleveren voor je conditie
Als je een topspeler wil zijn op het wereldtoneel heeft dat gevolgen voor jezelf en naaste omgeving. Exact hetzelfde als een topsporter die om de top te bereiken diverse opofferingen moet doen om zijn conditie op peil te houden. Dat geld ook voor de eurolanden. Als de euromunt mee moet doen in de top dan lever je daar wat voor in. Geen uitspattingen, geen drank en drugs, geen taartjes en toetjes, nee super slank blijven. De ECB lijkt met zijn beteugelende beleid daar aardig in te slagen. Het zijn ook toptrainers die daar worden aangesteld om alle spelers met de neus dezelfde kant op te krijgen. Ondanks dat onze eigen DNB-baas, Klaas Knot, en de linksbuiten van Duitsland wel eens commentaar leveren op de training, merken we er in de wedstrijd niets van. Het strakke spelschema, met z’n allen in de verdediging met een eenzaam dwalende spits voorin, levert al heel lang het beeld op van vasthouden aan de nul.
Nul tegen nul gelijkspel
Geen tegendoelpunten lijkt leuk maar zonder te scoren kom je niet verder. Dat is dus exact het beeld als je dat spiegelt aan het spelschema dat de ECB al jaren toepast op zijn profspelers, de centrale bankiers van de EU-lidstaten. Al jarenlang wordt er defensief gespeeld, gewoon op de nul. Het geluk is dat de tegenstander dezelfde tactiek toepast. Ook defensief zonder nog een stap naar voren te doen. Een eenzaam roepende spits die het spel helemaal beu is en graag een transfer wil. Maar ja, als de concurrerende clubs hetzelfde spel spelen dan heeft een transfer ook al weinig zin. Het voetbalspel wordt erg saai als het zo gespeeld wordt. Als wedstrijden keer op keer eindigen met een nul tegen nul gelijkspel dan gaat dat ten koste van het spel- en kijkplezier. Spelers en toeschouwers worden depri.
Het spelletje wordt te duur
Kijken we naar het trainingsschema van onze nieuwe ECB-trainer madame Lagarde dan vrees ik dat het saaie spel van het blijvend vasthouden aan de nul ook nog eens het publiek van de tribune jaagt. De rekeninghouders die hebben gegokt op winst bij hun bank worden geleidelijk aan flauw van hetzelfde spelletje waarbij vroeger nog wel eens een paar procentjes rente werd gescoord. Nu is het saai en zie je een wedstrijd zonder doelpunten maar betaal je nog altijd voor de entree tot de bank. Nee, niet de reservebank maar die andere. De kosten van het aanhouden van een jaarabonnement worden elk jaar hoger maar met een wedstrijd zonder doelpunten krijg je geen waar voor je geld.
Kijken bij andere club
Maar ja, wat doe je dan als andere banken hetzelfde spelletje spelen. Alle spelers voor de goal, die helemaal dicht getimmerd is. Je blijft maar supporter bij dezelfde club. Je hoopt dat er eens wat oppositie komt bij de supporters die het bestuursbeleid van de club zat zijn. Dat ze een andere voorzitter willen en een andere trainer. Je denkt ongeveer hetzelfde als alle andere supporters. Op gegeven moment is men het spelletje zat en gaan supporters de spelersbus opwachten na weer een saaie wedstrijd zonder resultaat. Begon het bij PSV, daarna FC Twente en welke club is de volgende? Bankrekeninghouders zijn net als voetbalsupporters. Gewone mensen die graag een positief resultaat willen zien voor hun uitgeleende geld of entreegeld. Gewoon waar voor je geld. Waarvoor investeer je dan nog in de bank of in de club?
Supporters willen scorende spitsen
Het is jammer dat de bankfilialen zijn verdwenen uit het straatbeeld. Je kunt geen bankier op het matje roepen in de kantine. Ze zijn ver uit beeld en leven veilig terug getrokken in luxe kantoortorens en voeren bevelen uit van de grote leider in Frankfurt waar de ECB zetelt. Ver weg van het gepeupel. Bankrekeninghouders zouden wel eens vervelend kunnen worden als de resultaten van hun belegde spaarcenten tegenvallen. Toch speelt zich achter de schermen in de vergaderruimte een ware machtsstrijd af. Het grote publiek krijgt er weinig van mee. De vergaderingen van de club centrale bankiers van de aangesloten lidstaten worden heftiger. Er rijst oppositie vanuit de kleine clubs, de systeembanken en de spaarbanken, die hun (bedrijfs)resultaten zien dalen. Spelers en supporters willen weer scoren. Tien tegen nul op het scorebord in de thuiswedstrijd. Het grote probleem is waar haal je ineens een paar topspitsen vandaan. Kosten een bak geld. Als zoveel clubs tegelijk de transfermarkt opgaan dan drijft dat de prijzen op.
GW
De concurrentie ‘status’ van de euro en n’importe welke andere munt wordt niet bepaald door de hoogste, maar door de laagst mogelijke koers. Het is een voortdurend balanceren (door de centrale bank) tussen vraag en aanbod, met als vangnet het vertrouwen van beleggers in de kwaliteit van de onderliggende economie.
Ontevreden spaarders vormen een ander verhaal en zouden hun euro’s buiten de muntunie tegen een hogere rente kunnen stallen, of kunnen beleggen. Gezien de forse verhoging van de eurodeposito’s doen ze dat niet en is er geen sprake van ‘kapitaalvlucht’. Burgers sparen (zonder rentevergoeding) juist veel meer bij hun bank. Een hoger rendement is nu eenmaal niet haalbaar zonder meer risico’s (zie o.a. ‘Icesave’).
Niet om de ‘clubliefde’ van de voetbalsupporter, maar uit gewoonte en veiligheidsoverwegingen in onzekere tijden blijft Jan Modaal zijn bank trouw (terwijl de miljonairs al lang hun hielen hebben gelicht).