En dit is waarschijnlijk slechts het begin. “Bangladesh op straat voor hoger minimumloon” kopt De Tijd. Vanuit het grootste lage-loon-land China bereiken ons soortgelijke berichten. De arbeiders in deze Aziatische landen, waarheen de Westerse wereld de productie heeft gezonden, pikken het niet meer om voor een hongerloontje te werken. Hij en zij zien ook de snelle veranderingen in hun land en weigeren nog voor driemaal niks te werken onder barslechte omstandigheden. En laat dat nu net de hoofdreden zijn waarom zoveel westerse bedrijven “naar ginder” trokken vaak twintig jaar geleden. Maar de trend lijkt voorbij.
Het gras is niét altijd groener aan de overkant
Nee, die “gewone” arbeider begint eisen te stellen en dat is natuurlijk wel terecht. Ze eiseren betere, veiligere werkomstandigheden en hogere lonen. Wat zal daarna komen – ziekteverzekering, pensioen? Waarschijnlijk wel. Daarom ziet een (vooralsnog klein) aantal ondernemers de bui hangen en keert terug!
Ondernemers komen terug naar huis
“Eén op de tien ondernemers die fabrieksarbeid in het buitenland laat uitvoeren, haalt die terug naar Nederland. Dat komt vooral door gestegen loonkosten over de grens, productieverlies door miscommunicatie en reiskosten”. Reken maar dat het vooral door die gestegen (loon)kosten komt! Wij kunnen er alleen maar baat bij hebben : de Verloren Zonen keren terug naar huis.
Leraren komen in opstand in BraziliË
Niet alleen in Azië komen arbeiders op voor hun rechten, ook in Brazilië gaan weer mensen de straat op. Deze keer zijn het de leraren, die het niet langer pikken. Traangast moest eraan te pas komen om de gemoederen te bedaren. Sinds een aantal maanden is het vaker onrustig in Brazilië. In juni van dit jaar gingen er op een gegeven moment zelf een miljoen mensen de straat op.
“Wij kunnen er alleen maar baat bij hebben : de Verloren Zonen keren terug naar huis.” Goed zo, rugnummers noteren en lijstjes maken; dan wachten wij ze wel op aan de grens om ze kaal te scheren.
En nog steed sniemand die het door heeft en eist dat het monetaire systeem weer wordt rechtgezet. Zoalng dat niet gebeurt blijven we slaven van de ‘moneymasters’
Hier komen de arbeiders nog niet in opstand, omdat wij het hier nog veel te goed hebben. Bovendien kunnen bezuinigingen op de zorg en de uitkeringen nog wel onderling opgevangen worden in het kader van de participatiesamenleving.
Hier komen pas opstanden wanneer de economie totaal implodeert en er massawerkloosheid ontstaat.