Wereldhandel stokt (en waarom we niet op de centrale bankiers moeten rekenen)

De wereldhandel slabakt al langer dan in 2019. Zeg maar ‘krimpt’. Met 1,4 procent maand op maand, dat is dan juni 2019 als meest recente cijfer. Vooral de export door China, Japan en de eurozone is getroffen. Aldus Wolfstreet.com en de World Trade Monitor. ‘Developments in global international trade and industrial production June 2019′: niet goed tot erg slecht. Die slechte resultaten zetten de wereld terug naar oktober 2017.

Zorgwekkend of…?

De terugval in handel en export komt mee door de verminderde vraag naar voertuigen. Dat betekent ‘staal’ en dit is terug te voeren op de escalerende handelsoorlog met China die door de VS begonnen is. Wolfstreet spreekt nog van een slowdown, een groeivertraging. Dat klopt als je naar bovenstaande grafiek kijkt met een roze blik. Een optimistische ingesteldheid. Want wat stelt min 1,4 procent nu voor tegenover de recentste wereldwijde economische crisis. In 2008/2009 kromp de wereldhandel wel met 17,5 procent. Reden om zich zorgen te maken? Heel veel zal in dit opzicht afhangen van in hoeverre die handelsoorlog nog meer escaleert. Of als bij wonder, miraculeus opgelost raakt? Met een Trump weet je maar nooit. Hij moet vast de afweging maken tussen zijn gelijk krijgen en halen; en mogelijke herverkiezing veilig stellen. We shall see, maar voor alles is hij onvoorspelbaar, dus…

‘Als het misloopt, zijn wij niét thuis’

Zou de slowdown van juni 2019 doorzetten…in ieder geval zal het cijfer over deze maand, augustus 2019, geen beterschap tonen. Dus ingeval: op de centrale bankiers van de wereld hoeven we niet te rekenen om hulp. Want die geven dan niet thuis. Dat vernemen we als conclusie van hun symposium te Jackson Hole, VS., van 22 tot 24 augustus. Het wordt jaarlijks gehouden sinds 1978 en is een bijeenkomst van zo’n 120 betrokkenen. ‘(…) the event is known as one of the longest-standing central banking conferences, bringing together economists, financial market participants, academics, U.S. government representatives, and news media to discuss key long-term policy issues of mutual concern.’

Wie kaatst kan de bal…

Dat we niet op de centrale bankiers van de wereld hoeven te rekenen als, of wanneer het misgaat… Het staat te lezen tussen de geschreven regels door. Je hoort het tussen de gesproken zinnen door. Voor een goede verstaander. Of de aandachtige luisteraar. Vooral Jerome Powell, voorzitter van de Fed, voelde zich vast opgelaten. Net nog door zijn baas, Donald Trump, genoemd als (minstens) een van de twee grootste vijanden van…het land? De Amerikaanse economie? Trump zelf? Wel, Powell blijkt stevig in zijn schoenen te staan. Hij kaatst de bal terug naar de regering, en president Trump.

‘Geen precedenten’

Die, en het Congres, zijn verantwoordelijk voor het globale beleid, niet de Federal Reverse, zegt Powell. Daar heeft hij maar ten dele gelijk in o.i. NRC: ‘De Fed voert monetair beleid, zei Powell, en dat gaat over werkgelegenheid en de inflatie. Rekening houden met onzekerheden over de handelspolitiek „kan daarbij horen”, zei Powell. Maar voor „de huidige situatie” zijn er „geen recente precedenten”. Voor de goede verstaander luidde de boodschap van Powell: op de puinhopen van Trump hebben wij geen pasklaar antwoord.’