Met ´wij´ bedoelen we dan de Westerse wereld, van Europa tot de Verenigde Staten. De grootste handelsovereenkomst ooit naar BNP, bruto nationaal product, is namelijk gesloten door tien ASEAN landen plus vijf Azië-Pacific landen. ASEAN staat voor Association of South East Asian Nations. De handelsorganisatie werd opgericht zo vroeg als 1967. Zij behelst de volgende landen: ´Indonesia, Malaysia, the Philippines, Singapore, Thailand, Brunei, Myanmar, Cambodia, Laos and Vietnam´. De vijf andere die bij de grootste vrijhandelsdeal betrokken zijn dan: Australië, China, Japan, Nieuw-Zeeland en Zuid-Korea. Dw.com benoemt de overeenkomst als (in vertaling) ´Vrijhandel in tijden van protectionisme´. Dat laatste, nefast voor de groei van de wereldeconomie, wordt hopelijk slechts een vervagende herinnering aan vier jaar Trump-beleid in de VS. Protectionisme, de grenzen sluiten voor goedkopere producten uit het buitenland, werkt even heel positief voor de eigen economie. Maar dat weldadige effect deemstert snel weg wanneer je merkt jezelf geïsoleerd te hebben van een economisch immer uitbreidende wereldeconomie.
Een derde van de wereldeconomie
De zogenaamde RCEP (Regional Comprehensive Economic Partnership) deal werd afgelopen zondag, 15 november 2020, ondertekend door alle 15 naties en daar ging 8 jaar van onderhandelingen aan vooraf. India hadden zij er heel graag ook bij gekregen en de deur blijft openstaan voor deelname. Het land vreest echter nog zijn economie volledig open te gooien. Vooral dan op gebied van agricultuur en maakwerk.´The pact lowers tariffs, opens up the service sector and sets common trade rules within the bloc. The agreement covers trade, services, investment, e-commerce, telecommunications and copyright.´ Een serieus minpunt maar dat is hopelijk voor de toekomst, is de afwezigheid over afspraken rond arbeidsrechten en milieumaatregelen. De RCEP behelst 2,2 miljard inwoners en omvat een derde van de wereldeconomie.
Handelsovereenkomsten zijn in feite pacifistische deals omdat door handelsbetrekkingen de soms stroeve betrekkingen tussen onwelgevallige landen kunnen verbeteren. In hoeverre dat in de praktijk zal blijken moet natuurlijk bewezen worden.
Wat ik mij afvraag is in hoeverre de westerse economieën door deze Economic Partnership schade kunnen ondervinden. Als binnen het akkoord de onderlinge importheffingen gaan verdwijnen dan wordt het aantrekkelijk om bijvoorbeeld producten in te voeren uit de deelnemende landen in plaats van uit Europa en de VS. Zou Duitsland misschien gaan merken, tenzij Audi en BMW een paar duizend goedkoper worden.
We gaan het (in Europa) waarschijnlijk allemaal merken als aan de aanbodzijde, vanuit de Aziatische lage lonen, schaarste ontstaat aan de toevoer van producten, halffabricaten en grondstoffen. Dan moet de (zeer innovatieve) maakindustrie in eigen omgeving stevig worden gestimuleerd om aan de vraag te voldoen. Stuiten we hier onherroepelijk op schaarste in het arbeidsaanbod en -uiteindelijk- uiteraard op hogere consumentenprijzen.
https://www.youtube.com/watch?v=PE37BdPEUjg