Door de revanche die China zopas neemt – hogere importtarieven op alvast 128 Noord-Amerikaanse producten – is een nieuwe oorlog officieel begonnen. Een handelsoorlog gelukkig en (nog) geen échte oorlog met soldaten en wapengekletter. Of nog erger: drones en (kern)raketten en bommen. In plaats daarvan zien we een oorlog waarin sancties en provocaties de moderne wapens zijn.
Wéér zijn het “de Amerikanen” die vorige maand de aanzet gaven in de persoon van president Trump en zijn “gang”, altijd op zoek naar confrontatie in plaats van unificatie, door hun derde grootste handelspartner (!) verhoogde importtarieven op te leggen voor staal. Dit om de eigen staalindustrie te beschermen. Je moet maar het lef hebben (of te weinig gezond verstand) om jezelf aldus indirect economisch in de voet te schieten!
Sancties en provocaties
Beseffen de Verenigde Staten wel dat ze zich begeven in een straatje-zonder-einde? Dat zulke provocaties als eender welke economisch vooraanstaande natie zulke sancties opleggen. Dit zal alleen maar averechts werken. Dat er uiteraard tegenmaatregelen volgen (quod erat demonstrandum)? Dat escalatie na escalatie zal volgen tot… ja tot dit uiteindelijk misschien wel tot een échte oorlog. Dat kan leiden tussen, in dit geval, twee supermachten? Opbod boven opbod – het hééft wel gewerkt eind jaren tachtig. Toen zo’n opbod met kernwapens tussen de VS en Rusland uiteindelijk leidde tot de val van het communisme. Maar àls je al wilt vechten – voor ideologische of zoals vandaag voor economische suprematie – dan is de eerste regel om wijs te zijn en je vijanden voorzichtig uit te kiezen. De USSR zat in geldnood en kon uiteindelijk niet meer volgen. Echter China heeft véél diepere zakken dan zijn bovenburen. En zeker dan die van Noord-Amerika! De VS hebben al sinds decennia een extreem negatieve handelsbalans, en zeker vis à vis China: het land voert veel meer in dan uit. Het is dus economisch wel bijzonder kwetsbaar want afhankelijk van goedkope Chinese producten; ’s wereld grootste warenhuisketen bijvoorbeeld, het Amerikaanse Walmart, téért er haast volledig op!
“Ik wil de grootste zijn”
Kortzichtig en gewoon dom kijkt Trump – en bij uitbreiding natuurlijk zijn ganse regering en administratie als één pot nat – weer niet verder dan zijn neus lang is: voor éven iets “winnen” door de eigen staalindustrie te beschermen tegen goedkoper Chinees staal. Om op de langere termijn als verliezer te eindigen door ontelbare producten voor de Amerikaanse burger duurder te maken. Deze halfbakken president en de toplaag van grootverdieners in de VS zullen er geen last van hebben. Die voorkeurspositie heb je nu eenmaal als miljardair. Waarschijnlijk denkt hij: nog drie jaar me volledig kunnen uitleven aan “the top of the world” en après nous le déluge…? Trump doet ons, wanneer hij weer eens in het nieuws verschijnt (zowat elke week en àltijd met iets nefast of een schandaal), altijd denken aan de song van de Vlaamse Raymond van het Groenewoud uit 1975: “Ik Wil De Grootste Zijn”. Wel, dat is al aardig gelukt; de grootste bullebak en dommerik dan wel…
