Een machteloze EU met moedeloze compromissen

Terug van weg geweest: Mijn Kijk over de Dijk! Bijna 2 jaar geleden ben ik gestopt met schrijven voor Biflatie.nl i.v.m. drukke (neven)werkzaamheden. Nu geniet ik van mijn pensioen en kan ik wat meer tijd besteden aan het schrijven over de maatschappelijke ontwikkelingen in ons kleine polderlandje in samenhang met de geopolitieke gebeurtenissen om ons heen. Een klein landje is sterk afhankelijk van buitenlandse ontwikkelingen zoals olieprijzen, importheffingen, immigrantenstromen en noem maar op. Het is de kunst om op basis van een juiste analyse een blik vooruit te werpen op de onzekere toekomst van ons kikkerlandje. Met een realistische en objectieve beoordeling is het interessant om de gevolgen in te schatten voor het welzijn van ons burgers in een democratische rechtsstaat. Met deze “wetenschap” leg ik de basis voor mijn columns waarin ik probeer de actuele situatie te schetsen van de wereld om ons heen die ons welzijn beïnvloedt.

Een machteloze EU met moedeloze compromissen

Als satellietlandje gelegen naast grote buur Duitsland zijn we sterk afhankelijk van de gebeurtenissen over onze oostgrens. Het is daar momenteel nogal onrustig binnen de regeringscoalitie door de meningsverschillen die zijn ontstaan vanuit het complexe migratieakkoord tussen de CDU en de CSU. De beide christelijke zusterpartijen zijn het nogal oneens over het te voeren beleid. Zowel de minister van binnenlandse zaken, Horst Seehofer, als ook Mutti Merkel die ‘dass immer hat geschaft’ lijken hun geloofwaardigheid te verliezen bij de Duitse kiezers. Een buitengewoon ingewikkeld asielakkoord waarmee de Duitse coalitie zowel de verdeelde EU-landen alsmede de toegenomen ontevredenheid bij de Duitse kiezers tevreden wil stemmen. Een dergelijk akkoord vol met compromissen is natuurlijk altijd halfbakken en is gedoemd in de praktijk niet te werken.

EU, unie van wanhoop

Het is een typisch akkoord om daarmee tijd te rekken. Voor de details kunt u bellen met Mutti. Het soort compromissen waar onze EU-leiders heel goed in zijn. Zoeken naar korte termijn oplossingen zodat de kou voorlopig even weer uit de lucht is. De langere termijn oplossing is voor de aanstaande politicus die straks het stokje overneemt. Het gedeukte blikje vooruit schoppen noemen we dat. Zo werkt nu al jarenlang de EU-politiek. Een Europese Unie die bestaat uit 28  landen met een eigen ‘democratisch’ landsbestuur en vertegenwoordigd in een Europese Commissie met 28 commissarissen en een Europees Parlement met 751 parlementsleden. Een samenstelling als deze kan nooit snelle beslissingen nemen wanneer dat dringend gewenst is. Het is een enorm log bestuursorgaan met onderliggende parlementen die als vertegenwoordigers van het volk totaal afwijkende besluiten kunnen nemen. Hoe wil je daarmee als Unie een krachtige koers varen? De besluitvorming bestaat uit halfbakken misvormde compromissen waarvan na een aantal jaren blijkt dat ze niet werken. In de praktijk wordt de opgelegde wet- en regelgeving totaal verschillend toegepast door 28 landen met hun uiteenlopende culturen. Dat is de laatste jaren heel duidelijk het geval met de immigrantencrisis. Door de verschillen van inzicht en door recente verkiezingen aangestelde nieuwe regeringen worden de EU-wetten met grote platvoeten overtreden. Er wordt met opgeheven vingertje over en weer gewezen en zie daar, een EU met commissarissen die door besluiteloosheid en interne verdeeldheid langzaam verwordt tot een vereniging van ouwe veteranen. Oud-strijders die elkaar voor de bühne onder aanvoering van Harald Juncker zoenen en omarmen en na afloop van de vergadering een halfslachtige slotverklaring afleggen die vlot daarna door de diverse leiders verschillend wordt uitgelegd. Laatste bijeenkomst leek Juncker ook nog eens stomdronken al zou dit gedrag veroorzaakt worden door ‘rugproblemen’.

 

Dronken Juncker, de blik van Trump (drinkt zelf niet) zegt genoeg. Rutte en de rest van de NAVO EU idioten doet of er niets aan de hand is. #wateenwereld pic.twitter.com/P7D2IZYj9t

— Hans Acker (@HansAckerNY) 12 juli 2018

Dat is samengevat zo ongeveer de uitkomst van een naïef clubje zelf ingenomen regeringsleiders die het contact zijn verloren met hun kiezers. Kiezers die veel verder onderaan staan in de Europese “samenleving(?)” en ooit hun stem uitbrachten op hun landelijke politici met mooie verkiezingsprogramma’s.

EU is geen Verenigde Staten

Door de opkomst van populistische partijen in steeds meer EU-landen dreigt een omslag te komen in het politieke denken van progressieve en conservatieve EU-afgevaardigden. Meningen lopen nu sterk uiteen waardoor wijze beslissingen verder weg zijn dan ooit. Het lijkt er op dat sommige signalen wijzen op een aanstaande scheuring in het EU-blok. We zouden bijna vergeten dat GB er al uit is gestapt. De naweeën daarvan kunnen nog voor veel ellende zorgen. En de nieuwe Italiaanse regering moeten we zeker niet uitvlakken met hun afwijkende euro-sceptische visie. En wat te denken van de zogenaamde Visegradlanden, Polen, Hongarije, Tsjechië en Slowakije, die een heel ander beleid voorstaan aangaande de immigrantencrisis dan bijvoorbeeld landen als Duitsland, Nederland en Frankrijk. Kortom, spanningen volop binnen de Europese Unie. Een unie die in de toekomst aan zichzelf ten onder lijkt te gaan door ondemocratische besluitvorming van leiders die democratische landen vertegenwoordigen. Hoe lang zal deze politiek nog door de verschillende volkeren van 28 landen die geen verenigde staten vormen, zoals de USA, nog getolereerd worden. Een sterke unie kan alleen werken met een rechtstreekse volmacht van een regering die geen verantwoording hoeft af te leggen aan de parlementen van 28 anders denkende staten. Zoals de United States Of America.

Inkomensongelijkheid groeit en werkloosheid “daalt(?)”

Ik maak me sterk dat een Verenigde Staten van Europa de wens is van alle ingezetenen van de diverse EU-landen. De inkomensverschillen, de cultuur en denkwijzen tussen 28 verschillende landen zijn simpelweg te groot.  Kijk ik alleen naar mijzelf, een ongeruste NL-pensionado (NL is toch ook een warm land tegenwoordig?) die een pensioen geniet van een pensioenfonds, dan ben ik bijvoorbeeld heel kritisch over het gevoerde rentebeleid van de ECB. Door onze pensioenfondsen sterk afhankelijk te maken van het rentebeleid van dit overkoepelende bestuursorgaan zijn miljoenen gepensioneerden getroffen doordat pensioenen al jarenlang achterblijven bij de inkomensontwikkeling van de beroepsbevolking en dus ook de prijsinflatie. Pensioenen verkeren al jarenlang in een deflatoir tijdperk. Allemaal veroorzaakt door het gecentraliseerde beleid van de EU met hun hopeloze muntunie, de euro. Een euro die door eurosceptici een zeuro en/of neuro wordt genoemd. Door het eeuwige gezeur over de euro hebben velen neurotische klachten gekregen over het wurgende effect van een munt die al veel Grieken en Italianen aan de bedelstaf heeft gebracht. Kijk alleen al naar de jeugdwerkloosheid in die landen. Griekenland 40, Spanje 38 en Italië 34 procent(cijfers eind 2017). Als het spreekwoord zegt, “wie de jeugd heeft, heeft de toekomst,” dan mag hiermee veel duidelijk worden. Hoewel huidige statistieken aantonen dat de jeugdwerkloosheid licht afneemt is de onderliggende vraag natuurlijk welke oorzaak daaraan ten grondslag ligt. Wel, het antwoord daarop is simpel. De werkloze jongeren in genoemde landen vertrekken en vinden een baantje over de grens. Gevolg is een versnelde vergrijzing van de bevolking aldaar en oeps daar komt weer de bekende neerwaartse spiraal. Heeft de EU met zijn euro op deze manier nog een toekomst? Wie het weet mag het zeggen.