Het grote pensioendebacle, of hoe een kikkerlandje langzaam wordt gaar gekookt

Het pensioenstelsel in Nederland blijft een hot item. De grote media zijn ook wakker geworden en de kranten staan er bijna dagelijks vol van. Eerlijk gezegd waren we hier op Biflatie.nl de tijd al ver voor uit en heb ik er regelmatig over geschreven. Bezorgd als ik was als vroeg-gepensioneerde en inmiddels als ‘jonge’ AOW-er die nu z’n derde AOW-maand ingaat.

Pensioenen op achterstand

Natuurlijk ben ik niet de enige die bezorgd is maar zijn er meer dan 3 miljoen gepensioneerden die vrezen achter te blijven bij de landelijke inkomensontwikkeling. Al 10 jaar lang zijn de pensioenen niet geïndexeerd en dat betekent dat er een flinke achterstand is ontstaan vergeleken met het inkomen van de werkenden. Lonen gingen omhoog en prijzen ook zoals we al jaren gewend zijn. De regering heeft ter compensatie wel de AOW jaarlijks aangepast aan de prijsinflatie maar dat was niet genoeg om de achterstand in te lopen.

Rollatoropstand

De senioren zijn dus de klos en komen in opstand. Over een aantal jaren in de geschiedenis bekend als de rollator-opstand. Nou zijn het juist deze senioren achter de rollator die met hun ouderdomsgebreken, en daarmee hoger dan gemiddelde ziektekosten, het meest worden getroffen. Deze zullen echt niet in grote getale met bussen vol naar het Malieveld in Den Haag reizen en de ministeries blokkeren. Deze  senioren moeten het hebben van de bewustwording onder de werkende bevolking en de jongere ouderen die nu druk moeten uitoefenen op Den Haag. Of is het Brussel. Of is het de ECB. De grote vergrijzing? Of is het en Brussel en de ECB en de vergrijzing enzovoorts. Het is zeker weten een combinatie van meerdere factoren die nu een aanslag plegen op de nog steeds goed gevulde pensioenpotten van Nederland.

Mooie beloftes, “goeie EU en goeie euro”

De pensioenen waarvoor de Nederlandse werkende bevolking hun leven lang hun maandelijkse premies hebben opgebracht. Te samen met de werkgevers van wie de maandelijkse bijdrage hoger was dan die van de werknemers. Kortom, ons pensioenstelsel is volledig opgebouwd voor en door de NL-bevolking. Nederlanders dus die met een spaarzaam beleid een goeie oudedagsvoorziening hadden opgebouwd. Ik schrijf hier “hadden.” Ware het niet dat we sinds 1 november 1993 deel zijn gaan uitmaken van een groter geheel, namelijk de Europese Unie(EU). Met allerlei goeie bedoelingen om bijvoorbeeld grenzen te openen voor de handel en de weg vrij te maken voor een gezamenlijke muntunie, de euro. Mooie idealen in de ogen van veel politici die hun kiezers enthousiast hadden gemaakt met mooie beloftes van open grenzen en opbloeiende handel. Een gouden eeuw zou aanbreken.

Nederland is donorland

Ach ja, er zijn misschien voordelen geweest, maar al sinds de invoering van de euro is er gemopperd over de wisselkoers waarmee de rijke lidstaten automatisch een donor werden voor de armere lidstaten. Dit is inmiddels een keihard feit en toegegeven door  politici onder het excuus van dat we eerst moeten investeren en daarna de vruchten plukken van de harmonisatie van een gezamenlijke unie. De vraag die bij mij al lang was gerezen is hoelang zoiets duurt en hoe lang het duurt vooraleer politici in de gaten krijgen dat die zogenaamde harmonisatie uitblijft en zelfs neigt naar desintegratie omdat de standpunten van diverse lidstaten steeds verder uit elkaar groeien. En dat vooral op financieel gebied.

NL is slachtoffer manipulatie ECB

Ondanks of misschien wel juist dankzij de euro zijn de zuidelijke lidstaten er niet in geslaagd hun financiën op orde te krijgen. De ECB moest redding brengen door jarenlang de rente stapsgewijs te verlagen. Om de economie in een paar jaar met lagere rentetarieven weer op te krikken. Daarna zou de rente weer omhoog kunnen als de schuldennaties hun financiën weer op orde hadden gebracht. Niet dus! Door de lage rente ging de schuldenberg in de zuidelijke lidstaten juist omhoog. In ons kleine polderlandje losten we af en is de staatsschuld anno 2019 ver omlaag gebracht tot 49 procent van het BBP. Dat is ruim beneden de vereiste 60 procent, de Brusselse norm. Italië kampt met een record schuldenberg van zelfs 122 % van het BBP. Er is dus gemanipuleerd met rentetarieven ten gunste van ongehoorzame lidstaten.

Spaargeld is voor jezelf, niet voor een ander

Jaren geleden hebben wakkere economen, die inzagen dat een laag rentebeleid niet was te handhaven in landen waar de financiën op orde waren, al gewaarschuwd voor de desastreuze gevolgen van een te lage rente. Juist daar werken de lage rentetarieven totaal verkeerd om. Waar spaartegoeden moesten oprenten voor later en pensioenreserves moesten aangroeien voor een vergrijzende bevolking, juist daar waren normale rentetarieven bitter hard nodig. Je kon hooguit een paar jaartjes interen ten gunste van de beklagenswaardige zuidelijke lidstaten maar daarna was het welletjes. Die pensioenpotten waren bedoeld voor de eigen burgers net zoals de spaarcenten.

Slapende volksvertegenwoordigers

Nu het te laat is gaan onze beleidsmakers, zoals Klaas Knot van De Nederlandse Bank(DNB), de minister van Financiën en een handjevol Kamerleden jammeren dat het rentebeleid van de ECB niet helemaal gunstig uitpakt voor Nederland. Ondanks dat er al jaren voor is gewaarschuwd. Dringt het dan nu pas door dat de gevolgen desastreus zijn voor ons Nederlanders. Gaan “onze” beleidsmakers nu een keer beseffen dat het gevoerde beleid fout is geweest en volkomen desastreus uitpakt? Maar wat kopen wij er voor nu het te laat is. Politici hebben zitten slapen en braaf de bevelen opgevolgd vanuit het Brusselse bolwerk. Onze volksvertegenwoordigers zagen 751 parlementszetels met een fluwelen zitvlak en vorstelijke vergoedingen en hun drang was groot om daarin een plekje te krijgen. Dat is dus wat er gebeurt als een klein kikkerlandje mee wil doen met de grote club en politici met een rappe tong het volk vragen een stem uit te brengen om hun belangen te vertegenwoordigen in die grote vereniging van 28 lidstaten.

We kunnen niet meer terug

We kunnen nu ronduit stellen dat we hebben gefaald. Wij als natie, als klein polderlandje, zijn er in getuind. Met mooie woorden gelokt en nu pas wordt duidelijk wat de prijs is. We betalen de hoofdprijs in de vorm van interen op ons spaargeld en interen op onze pensioenen. Maar het is te laat. We kunnen niet meer terug. Niet meer terug naar 4 procent rente of hoger. Dat kan de economie niet meer aan van landen met een hoge schuldenberg. Die gaan direct failliet. Als de ECB de rente nu zou verhogen dan is de ramp niet te overzien. Faillissementen van falende bedrijven en banken die hebben geïnvesteerd in onrendabele projecten omdat het geld zo goedkoop was. De grote verleiding van goedkoop geld gaat zich wreken. Een domino effect van faillissementen met een heuse crisis tot gevolg. Het kleine polderlandje wordt vanzelf meegetrokken vanwege de innige verbondenheid van 28 lidstaten. Hoewel? Straks met de Brexit 27 misschien.

En weer het verhaaltje van de kikkers

En wij, kikkers in een klein kikkerlandje worden langzaam gaar gekookt. Wie kent niet het verhaaltje van de kikkers in de pan. Stop je kikkers in een pan met kokend water dan springen ze er direct uit. Stop je kikkers in een pan met water die je aan de kook brengt dan blijven ze zitten en worden ze dood gekookt. In ons kleine kikkerlandje is het water al een tijdje aan het opwarmen. Ik zou zeggen het is hoog tijd om er uit te springen.

GW