Alle (super)machten hebben hun eigen agenda (deel 1)

Het immer kritische Zerohedge ziet maar liefst ‘six major world powers’ die alle slechts hun eigen voordeel op het oog hebben. De eigen belangen laten prevaleren op die van wat goed is voor de wereld(vrede). We bevinden ons in een transitieperiode, waarvan de uitkomst nog onbekend is. In ieder geval staat vast dat ’t er hard(er) aan toe zal gaan. Zullen we in deze toestand 2020 inzetten? Met nog meer spanningen en verdeeldheid in de wereld? Met alvast 17 grote en kleine landen in meer of mindere mate intern brandend, sociaal-maatschappelijk? Of zal het al peis en vree worden volgend jaar? Benieuwd hoe U hier over denkt…!

America first

Die eigenbelangen zijn de agenda’s, al dan niet verborgen, van de drie grootste machten. Dat zijn dan the usual suspects: de Verenigde Staten, China en Rusland. Onder George Bush jr. werd de war on terrorism ingezet, waarbij de structuren van het ‘broader Middle East’ vernietigd werden. Obama continueerde deze ‘eindeloze oorlog’. Zerohedge ziet vervolgens dat Donald Trump in feite een van zijn verkiezingsbeloften van 2016/2017 houdt. Zich militair terugtrekken uit dure en zinloze oorlogen. Wel na eerst overal chaos gesticht en achtergelaten te hebben (interpretatie van ondergetekende). In Irak, en vervolgens in november 2019 in Syrië. We vragen ons trouwens af of de VS nog steeds huurlingen zitten heeft in Libië. Of tellen die misschien ‘officieel’ niet mee?

Einde van het imperialisme?

Daarmee is schrijver dezes het helemaal niet eens, maar we hebben groot respect voor de kritische en intelligente geesten achter Zerohedge. Dus vertolken we in dit artikel voornamelijk hun standpunt. En dat luidt onder meer: ‘In the coming period, the United States will be driven primarily by the need to save on all its actions abroad, until it abandons them if necessary. The end of imperialism is not a choice, but an existential question, a survival reflex‘.

De doorbraak

Onder Deng Xiaoping was het adagio: ‘To become rich is glorious’. Er is geen bewijs dat deze de facto leider van de People’s Republic of China (tussen 1978 en de vroege jaren 1990) precies deze woorden gesproken heeft. Toch hebben de toen slordige miljard Chinezen zulk soort boodschap wel zo begrepen. En in de praktijk gebracht met een weergaloos enthousiasme. Onder Jiang Zemin werd het land de ‘workshop’ of fabriek van de wereld. De huidige president is dan Xi Jinping. Over hem schrijft Zerohedge: ‘Aware of the destructive power of the West, he formed an alliance with Russia and refrained from any international political initiative.’ Zijn go ahead voor de blockchain technologie zal o.i. nog vele decennia aangehaald worden. Als het begin van de échte doorbraak ervan, omdat 1,4 miljard Chinezen er zich vanaf november 2019 achter zetten?

Distopie

Al moeten we ons wel bedenken, als cryptofans, of we zo blij moeten zijn met de sterke Chinese belangstelling. Crypto’s en blockchain zijn of zouden moeten zijn voor alles: gedecentraliseerd. Dus zonder één enkele controlerende entiteit, instantie of enig land. Want we kunnen er vrij zeker van zijn dat de Chinese regering de blokketen techniek zal hanteren om méér controle uit te oefenen over haar burgers, niet minder. Wat aldaar bijvoorbeeld met de Oeigoeren in het westelijke Xinjiang gebeurt is een voorproef van wat komen kan, of zal. Geen utopie maar een ware distopie. Of heeft u in uw straat al voordeuren gezien met een barcode die gescand kan worden…

Ondertussen in Hongkong

Daarmee zit China natuurlijk zeer verveeld. A.h.w. tussen hamer en aambeeld. Of zoals de Engelse uitdrukking luidt: ‘between a rock and a hard place’. Een en ander is volledig uit de hand aan het lopen. Militair ingrijpen is een fluitje van een satoshi, maar heeft mogelijk twee ernstige gevolgen. Slecht voor het imago. En: het zal of zou de weerstand tegen de centrale supprematie vanwege de Hongkongse burgers nog kunnen aanwakkeren. Aan de andere kant kan de centrale regering zich niet permitteren dit rijke gebied in dergelijke mate in revolte te laten. Het zou een precedent kunnen scheppen voor tal van andere streken, steden en gebieden.

Wat te doen?

De eenheid, het Gezag kan bij nog meer escalatie ongedachte schade leiden. En het presidentschap, in principe voor het leven, zou wel eens van veel kortere duur kunnen blijken. Dus: kan niet, mag niet, zal niet. Maar nu praktisch. Onderhandelen met het opstandige Hongkong in de zomer van 2019 was de beste oplossing. Toen en nu nog. Maar behoort zulks nog wel tot de mogelijkheden? Wat denkt u, beste Lezer? Wat kan China nog doen of wat zou het land best doen? We vernemen het als altijd graag! Wordt vervolgd…