Daarover lezen we in de Vlaamse zakenkrant De Tijd. Bedoelen ze hier lijntjes coke, cocaïne? Een stimulerend middel opsnuiven om zo weer moed te vinden. Er na een internationaal barre beursweek (de slechtste sinds 2008!) vanwege het Coronavirus (een excuus) toch weer vol tegenaan te gaan? Nee…en toch wel. ‘Met een even kort als uitzonderlijk persbericht voeden Amerikaanse centraal bankiers de hoop dat overheden met stimulus de impact van het coronavirus kunnen en zullen milderen.’ (Tijd.be). Het gaat dus toch om een soort ‘sneeuw’. Het gaat opnieuw sneeuwen, fiatgeld ditmaal dat weer als sneeuw op de beurzen zal neerdalen. Beleggers zijn erop verzot, op dit soort ‘stimulerende middelen’. Beleggers? ’t Zijn net verslaafden. Niet de bedrijfswinsten (of verliezen) meer die aandelen, indexen drijven. Maar het funny money; dollars, yen, ponden en yuan die als helikoptergeld uitgestrooid worden. Oh ja, typerend nog. Cocaïne wordt nogal eens vaak gesnoven middels een biljet van…100 dollar.
‘Het coronavirus is een risico voor de economie. De centrale bank volgt de ontwikkelingen nauwlettend op. We zullen onze beschikbare instrumenten inzetten en gepast reageren om de economie te ondersteunen’, luidde het.
Tijd.be
Was het nu wijlen president Ronald Reagan, of was het George Bush junior, die de uitdrukking ‘funny money’ ooit bezigde? Het geheugen laat ondergetekende soms in de steek, dus misschien kan een (jongere) lezer ons in deze helpen? Iemand toch had het over ‘funny money’ en bedoelde daar geld mee. Papiergeld, fiatgeld, in ieder geval ging het over alles behalve de greenback, de good ole dollar bill. Want dat zou weinig of niets waard zijn. Niet zo de Amerikaanse dollar! Altijd goed voor zijn ‘geld’! Het moet dan toch een term uit lang vervlogen tijden zijn. We halen dit aan om te stellen dat ampel dollars bij creëren, tot in het oneindige, niet alleen de munt ondergraaft. Verder ondergraaft! De beurzen ondergraaft. De (Amerikaanse) economie schade toebrengt. Nog méér dollars in de markt zetten is als een shot, een éénmalige impuls die je geeft aan je economie, je aandelenbeurzen. Maar op de iets langere termijn is het schandelijk nefast. Die ‘éénmalige impuls’ wordt dan nog steeds vaker herhaald, net als bij een echte, cocaïneverslaafde. Kijkt u hier even naar de koopkracht van de dollar over de laatste honderd jaar. Howmuch.net:
De Amerikaanse administratie, élke regering aldaar, en elke centrale bank Voorzitter, doet daarmee meer schade dan goed. Kijk, bijvoorbeeld, de voormalige president George Bush Jr.geeft het zelf toe! Grapje natuurlijk, we halen dit uit een video met de markantste versprekingen van deze president. Bekijk heel de video of spoel door naar het volgende fragment op 52 seconden. George stond bekend om zijn flaters en onhandigheden. Dit is er zo één, waarin hij toegeeft (nou ja…) dat hij, zijn administratie, zelf het land schade toebrengt:
“onze vijanden zijn innovatief en hebben middelen. Maar wij ook! zij stoppen nooit met het zoeken naar nieuwe manieren om ons land te schaden. maar wij ook!”
Hoe je het tot president van de VS schopt/Zeg het met humor
Hilarisch, toch? Maar wat we willen zeggen is: de Amerikaanse regering schaadt Amerika. In een andere noot stellen we nog dit: wijlen Ronald Reagan was redelijk dom, maar héél goed omringd. Hij wist precies wat het Amerikaanse volk nodig had: optimisme, hoop, humor. En dat gaf hij dan ook allemaal. Het gaat verschrikkelijk slecht met het land, maar we grappen erom en kunnen er weer even tegenaan. Wanneer je iemand kan doen lachen, heb je die persoon al half voor je gewonnen. Da’s een Waarheid, think about it! Na een zoveelste (toen al, in Reagans periode) schietpartij in het land een speech moeten geven. En daarmee het publiek dit drama doen vergeten, voor even, met humor; je moet het maar doen. Toen Reagans bureau leeggehaald werd, vonden ze honderden spiekkaartjes met oneliners. Grappige tot hilarische uitspraken en gezegdes. Zijn humor maakte hem razend populair en geliefd. Hij bedacht ze zelf, maar liet ze ook schrijven door anderen. Bush junior probeerde hem nog na te bootsen hierin, maar bezat lang niet zoveel humor als Reagan (of niet de beste tekstschrijvers.) Dit gezegd zijnde en als intro op onze laatste stelling voor dit artikel: Donald Trump is als Ronald Reagan, maar dan zonder humor.
