Het ene na het andere dieptepunt komt voorbij en nog steeds halen we collectief onze schouders op met het gevoel, “ach, het hoort bij deze tijd van grote verwarring.” Ministers en Kamerleden kibbelen over voorgedragen oplossingen voor de verschillende crises maar de meningen tussen de politieke partijen liggen zo ver uiteen dat kordate beslissingen uitblijven. We kwakkelen verder tot de volgende crisis zich aandient; waarschijnlijk de oorlog in Oekraïne die deze winter zal escaleren als het leger van Putin de energiecentrales zo beschadigt dat reparatie en wederopbouw jaren zal duren. Miljoenen vluchtelingen zullen een “tijdelijk” onderdak willen vinden in West Europa. Toen corona kwam werden we getriggerd door emotionele beelden over uitpuilende ziekenhuizen en nu worden we overstelpt met beelden van oorlogsvluchtelingen. Overvallen door de massapsychose bereiden we ons voor met hulp van de talkshowtafels van de nationale omroepen. We moeten bereid zijn om een plekje vrij te maken.

Maakbare samenleving

Dat zou best tegen kunnen vallen in een dichtbevolkt land met veel rijtjeswoningen in de steden. Misschien dat de eigenaren van ruime villa’s enige ruimte willen opofferen maar het verleden heeft geleerd dat de bereidheid bij de elite klein is als het er op aan komt. In tijden van nood voelt de overheid zich geroepen om in te grijpen en worden we door onze Minister President toegesproken om de bevelen van de overheid op te volgen. Als het niet om vaccinatie tegen een moordlustig virus gaat, of om eerbied voor milieu, natuur en klimaat, of om aandacht voor inclusie, diversiteit en discriminatie, dan is het wel om collectief excuus voor ons slavernijverleden. We worden heropgevoed en moeten beter luisteren naar de overheid. We zijn niet alleen op de wereld maar moeten ook oog hebben voor wat er verderop gebeurt. Niet voor niets reizen onze ministers de wereld af om mondiale conferenties bij te wonen. Daar horen Rutte, Kaag en Hoekstra hoe we (financieel) kunnen bijdragen door belastinggeld in klimaatfondsen te doneren. Als ‘rijk’ land kunnen we best een steentje bijdragen. Laten we de VN, WEF, WHO en IMF helpen om de wereld te kneden volgens het model van de maakbare samenleving.

Platteland en cultuur

Hier haak ik af. Ik geloof niet in een maakbare samenleving volgens een model dat wordt bedacht door elitaire organisaties die worden gevoed met het groot kapitaal van schatrijke multinationals. Daarmee geraken we in een tijdperk waarin bewoners van autonome landen heropgevoed worden volgens de inzichten van bepaalde elites die eigen modellen creëren om de wereld te verbeteren. Onwetend hoe bijvoorbeeld de ‘inlanders’ van een ministaatje aan de Noordzee een eigen cultuur hebben waar de verschillen tussen stad en platteland er toe doen. Waar men jarenlang elkaars gewoonten en tradities heeft gerespecteerd. Waar stedelingen het heerlijk vinden om een weekje vakantie te vieren op het platteland waar de boeren op boerenhoeves landbouw en veehouderij bedrijven. Of aan de kust in de vissersdorpen waar onze beroepsvissers uitvaren om de haring voor onze smulkraampjes uit de Noordzee te vissen. Dit alles in een land waar we respect tonen voor boeren en vissers die zo belangrijk zijn voor onze voedselketen. Het is toch uniek dat het leven in de stad en op het platteland een wereld van verschil is. En daarmee ook de tradities.

Wokebeweging

Echter is er de laatste jaren een nieuwe beweging op gang gebracht die daar verandering in moet brengen. Ineens zijn de agrariërs uit de gratie geraakt omdat een (gecreëerde) stikstofcrisis ons leert dat voedsel producerende boeren ons ‘vergiftigen’ met teveel ammoniakuitstoot van hun veestapel. Hoewel behoorlijk uitgewaaierd, net zoals de uitlaatgassen van het autoverkeer en industrie in de steden, zou het ons voortbestaan bedreigen. Vreemd genoeg moeten veel boeren volgens een discutabele stikstofkaart plaats maken voor woningbouw. Toevallig worden nu ook hechte boerengemeenschappen aangevallen op hun tradities zoals het in stand van houden van het Sinterklaasfeest met een Zwarte Piet die bij kinderen niet symbool staat voor slavernij maar als kindervriend die slechts 1 keer per jaar pepernoten komt uitdelen aan onze kleintjes. Heel vreemd dat dorpen als Staphorst, Volendam en Urk, en agrarische provincies worden bekritiseerd door de woke- en cancelcultuur bewegingen afkomstig uit de grote steden. Het lijkt bijna een vooropgezet plan. Plattelanders voelen zich zo langzamerhand tweederangsburgers in hun eigen land en dan komen er vreemde snuiters uit het westen des lands in Staphorst uitleggen dat een Zwarte Piet niet zwart mag zijn, want dat is racisme. Huuh?

Mens durf te leven

Eerlijk gezegd ben ik partijdig in deze idiote ontwikkelingen omdat ik op 5 km afstand woon van Staphorst. Ik ken de mensen daar en weet dat hun arbeidsmoraal veel sterker is dan van de meeste stedelingen. Dat geldt ook voor hun onderlinge verbondenheid. Ook de kerkgang onder de oorspronkelijke Staphorsters is groot. De dankdag voor het gewas zegt iets over de agrariërs wat betreft hun inzet voor het verbouwen van voedsel en het houden van vee voor de medemens. Nu is de saamhorigheid in het dorp groter dan ooit omdat de overheid zich is gaan bemoeien met de agrarische bedrijvigheid. Veel boerenbedrijven moeten ingevolge de opgestapelde stikstofmaatregelen inkrimpen waardoor boerderijen niet meer rendabel zijn. Dat heeft enorme impact op de agrarische gemeenschap. Het kweekt wantrouwen van plattelanders tegenover de overheid. Heel opvallend dat na het Zwarte Pieten-incident in Staphorst de gevoelens van de woke-beweging zoveel media aandacht krijgen. Het lijkt of er bewust op wordt aangestuurd om meer verdeeldheid te zaaien tussen stad en platteland. Het platteland dat ook nog eens wordt ontsierd door grote aantallen windturbines. Door de overheid windmolens genoemd terwijl omwonenden het storende turbines vinden. Mechanische ondingen die het landschap ontsieren. Het is maar hoe je het uitlegt als ‘redder’ van “ons klimaat.” Het klimaat dat niet door mens en dier wordt onderhouden maar gevoelig is voor vele invloedrijke elementen die veel krachtiger zijn dan de pufjes van mens en dier. De opwarming van het klimaat kent namelijk ook andere oorzaken die groter zijn dan de invloed van mens en dier. Dat komt niet alleen door de boer en de koe. Ook niet door ons eetpatroon en ons reisgedrag. Ik zeg, mens durf te leven.

GW