Door onze zoektocht naar schrijftalent, zijn we met verschillende interessante mensen in contact gekomen. Ook Ben stuurde Biflatie.nl een mailtje. Hij heeft een passie voor schrijven en een passie voor het leven. Tevens is hij van mening dat het helemaal de verkeerde kant uit gaat met onze westerse wereld. Hebzucht is volgens Ben één de oorzaken van de huidige problemen. Hieronder het eerste artikel van Ben, dat gaat over Europa. Laat vooral weten wat u van zijn bijdrage vindt.

Drie bochten, een spoorwegovergang en een stukje rechte weg. Binnen vijf minuten rijd ik zo van mijn huis naar de Duitse grens. De scheiding tussen ons land en dat van de buren is weliswaar virtueel maar toch veel groter dan vele Nederlanders denken. Je komt per direct cultureel, qua ongeschreven en geschreven rechtsregels, sociaal, wat het gezondheidszorgstelsel betreft en de gewone dagelijkse omgang met buren, collega’s en bekenden door het overschrijden van slechts enkele centimeters weg, in een heel andere omgeving en sfeer direct. Op het waarom van deze inleiding kom ik straks terug. Eerst naar het Europa van nu.

De reddingsboeien bieden geen hulp meer

Nu ook Spanje, Italië en Frankrijk flink in  de rode cijfers terecht zijn gekomen wordt duidelijk dat de ECB- en de IMF-reddingsboeien onvoldoende drijfkracht hebben. Zoals het nu gaat kan het schip Europa elke dag beginnen te zinken. Langzaam of ineens. Wat er door de zuiging van zo’n catastrofe zou ontstaan kan niemand voorspellen. Het zal in elk geval de mensheid op korte termijn geen goed doen. Als bestaande methoden niet meer werken dan moet er naar alternatieven worden gezocht. Steeds vaker komt daarbij het begrip echte éénwording naar voren. Niet alleen een gezamenlijke markt en munt maar een complete samensmelting ook fiscaal en politiek.

Oef, dat is natuurlijk niet niets, de Verenigde Staten van Europa met landen/regio’s die het goed, minder goed of slecht doen. Met één centrale regering. Met de noodzaak van een nieuw politiek stelsel. Van vele partijen en partijtjes naar slecht weinige, omdat het anders niet werkbaar is. Je moet bereid zijn om je voet van de rem te halen, om te geven en te delen om stukjes eigenheid op te geven. Dat is niet niets, maar is er een alternatief? Ieder voor zich en het recht van de sterkste?

Duitsland als motor en voortrekker?

Het nu economisch zeer sterke Duitsland wordt door velen gezien als de natuurlijke aanjager van het eenwordingsproces al zijn er natuurlijk ook vele tegenkrachten. Cees Nooteboom schrijft in zijn boek Berlijn 1989-2009: “Grote landen hebben hun eigen zwaartekracht. Vroeg of later trekt die alles aan. Het gewicht zoekt zijn eigen wegen. Het zal aan de Duitsers zelf zijn om daar mee om te gaan”

Terug naar het waarom van mijn inleiding

De verschillen tussen landen en de inwoners van die landen blijken vele keren groter te zijn dan mensen zo op het eerste gezicht denken. Op vakantie gaat het toch ook simpel en goed of niet? is vaak het devies. Een éénwordingsproces, zeker als dit ook nog eens onder tijdsdruk staat, gaat veel verder dan op vakantie gaan. Het zal enorm veel van ons vragen. Onder druk wordt alles vloeibaar, of als de nood aan de man komt zijn bekende gezegdes.

Het is aan ons om de keuze te maken. Zijn we van mening dat het nauw samen opgaan ons de kans of enige uitweg biedt op een sprong naar voren of zakken we elk voor zich iedere dag wat verder weg. Duidelijk is in elk geval dat het niet kan doorgaan zoals het nu gaat.

Vijf voor twaalf

Het is vijf voor twaalf, ons spaargeld en de pensioenen gaan in rook op. De schulden groeien nog elke dag. We mogen dagelijks horen en lezen wie er niet allemaal klaar is om premier te worden en het veel beter zal gaan doen dan al de voorgangers. Van dat soort verhalen hebben we er inmiddels wel genoeg gehad. Als burgers hebben we de plicht om ons zelf te laten horen. Mee te praten en mee te beslissen. Voor ons zelf, de kinderen, vrienden, kennissen en medemensen.

Ben H.J. Bennink

P. S. Wat voor plannen of ontwikkelingen er ook komen, tegenstanders zullen er vast en zeker steeds genoeg zijn. Het gaat daarbij telkens om vermeende macht, om eigenheid en meer. Het is of steeds weer kleine stapjes of ineens een grotere stap. Er zal niet gelden goed, beter, best of minder, slecht, slechts. We weten het vooraf gewoon niet, zullen elke dag weer geconfronteerd worden met de waan van dié dag. Het is net zo als iets stilzitten in een schuilkelder. Hopen dat de bommen niet op jouw dak vallen.