Wie de laatste tien jaar de wereld van banken, bankiers en daarmee nauw verbonden de politici en toezichthouders, een beetje heeft gevolgd die moet meer dan ontmoedigd zijn geraakt over dit deel van de mensheid. De wereld van designbrillen, pakken en schoenen van 3000 dollar, how are you George (Bush) kreten, op zijn tijd een snuif cocaïne en vooral het bezoeken van vele gala avonden en verkiezingsbijeenkomsten, om het o zo belangrijke politieke- en economische netwerk actueel te houden.

£30 miljoen

Dat niets te gek is in de wereld van de vette salarissen en dikke bonussen laat een bericht uit Quote (2009) en andere kranten zien. “Er is een run op bankiers. De Britse bank Barclays heeft zelfs een bonuspakket apart gezet van in totaal £30 miljoen om vijf bankiers bij JP Morgan weg te kunnen kapen.” Banken zijn er om geld te verdienen. Als aan vijf bankiers vooraf al zo’n bonus wordt geboden dan is het wel duidelijk dat zij geacht worden alles te doen om de betreffende bank te laten scoren. Het beste van het beste te laten worden.

Meer en beter toezicht!

Als het mis gaat, of als ontdekt wordt wat er al zeer lang aan frauduleuze zaken gaande is in de bankwereld dan krijgen we van politici en Eurobonzen steevast te horen dat er nog meer en nog  beter toezicht moet komen. Dat klinkt allemaal leuk maar helpt niets. Feit is gewoon dat het toezicht faalt. De onderlinge belangenverstrengelingen zijn groot. Politici hebben altijd honger naar meer geld. De toezichthouders komen meestal uit de “ons kent ons wereld”.

Ons eigen Nederland

Ook in ons land zijn er tal van voorbeelden te vinden die aantonen dat  belangenverstrengeling, hebzucht, vriendjes-politiek en een eigengemaakte ethiek, ook hier geen onbekende zaken zijn. Ex Minister van Financiën Zalm naar de DSB. De raad van commissarissen met Nijpels en Linschoten. Het gebrekkige toezicht van de Nederlandse Bank op de DSB (en dus Zalm en vrienden). En later ex Minister van Financiën Zalm naar de ABN-Amro.

De Rabobank – Licht in de nacht?

De directie van de Rabobank probeert ons altijd een beeld van deze bank te tonen van degelijkheid, eerlijkheid en we zijn er voor het volk. Achter de schermen gaat het echter ook hier gewoon keihard om geld verdienen. Gisteren was er in het programma Hollandse Zaken nog in een uitgebreide rapportage te zien hoe de bank ten koste van klanten extra geld verdient aan hun ellende. Ondernemer Jos Schep kon zijn woning-lening niet meer betalen en kreeg te maken met een gedwongen executieverkoop. Op de veiling werd “zijn” woning gekocht door een dochter van de Rabobank “Bodemgoed BV”. Deze BV verkocht het goedkoop verkregen pand met een flinke winst door. Of een panel van gemiddelde Nederlanders een dergelijk handelen als degelijk, eerlijk en een win-win situatie voor zowel de klant als de bank zou aanmerken is voor mij wel helder.

Schep was in elk geval laaiend. Hij vond dat hij door de bank niet eerlijk en zeker niet ethisch was behandeld. Na zijn beklag gedaan te hebben bij de AFM, ging hij met de bankvertegenwoordigers in discussie. Daar ging heel wat tijd in zitten want de bankvertegenwoordigers vonden hun handelen toch heel gewoon. Uiteindelijk voelden zij toch kennelijk ook nattigheid en kreeg Schep de gemaakte winst op zijn schuld gekort.

Ten slotte

Het leed dat door het niet eerlijk of niet ethisch handelen door bankiers (vaak met medeweten of zelfs in samenwerking met politici) wordt aangericht is groot en kent een enorm werkterrein. Of het nu gaat om de hypotheekmarkt, de libor-rente, het helpen van de Grieken om hun begrotingstekort lager te laten zijn dan in werkelijkheid m.b.t. de toetreding tot de Euro-zone of het verkopen van vele producten met een luchtje, maakt in principe niets uit. Het is de mentaliteit waar het om gaat. Het zich beter voelen dan het klootjesvolk. Het voor wat hoort wat vriendjes zijn met politici en toezichthouders ten koste van anderen.

Het wordt tijd dat we uitkijken naar een onbewoond eiland om alle bankiers die de fout in zijn gegaan een eigen plek te bieden. Dan kunnen ze elkaar van alles en nog wat verkopen, leven in een eigen wereld zonder gewone mensen.