Iedereen schiet zich momenteel zelf in de voeten en doet dat individueel om de juiste redenen, maar collectief om de verkeerde. Al enkele maanden is het goed zichtbaar (zelfs aan de cijfers) dat de wereldeconomie aan het afkoelen is en binnenkort waarschijnlijk zal vastlopen. Voor velen is het zelfs niet langer de vraag óf de wereldeconomie vastloopt, maar wanneer dat ingezien wordt en –afhankelijk daarvan- hoe zwaar het vastlopen zal blijken te zijn. Het gevaar bestaat dat als de wereldeconomie langdurig te weinig inkomsten voor landen genereert, het moeilijk tot onmogelijk wordt om aan de schuldenkant uit het moeras te komen.

De wereldeconomie is in gevaar

De economie van Europa bevindt zich overduidelijk in recessie op weg naar depressie, die van Amerika beweegt zich in de ‘twilight zone’ van kunstmatig gestimuleerde groei en grootschalig gebrek aan werk en inkomen voor burgers, terwijl Japan momenteel rechtstreeks in de economische afgrond blikt zonder dat het land zich nog kan beroepen op de schadelijke gevolgen van de afschuwelijke tsunami en de radioactieve ramp. Nu schaart China zich in het rijtje van wereldeconomieën die een harde landing meemaken, ondanks het voortdurende gemanipuleer met cijfers en beleid.

Verkeerd beleid

Officieel wordt uiteraard ontkend dat de wereldeconomie structureel in de problemen is vanwege onhoudbaar hoge schuldenlasten. Alle belangrijke economieën gaan daaronder gebukt, maar in plaats van behulpzaam te zijn bij het afbouwen van schulden, gaan centrale banken en politici steeds meer schulden aan. Bizar is dat alhoewel aan de ‘onderkant’ van de economie (gewone banken, bedrijven en burgers) wanhopig wordt geprobeerd om van schulden af te komen, er aan de ‘bovenkant’ van de economie (centrale banken en politici) steeds weer schuld bijkomt, waardoor het allemaal water naar de zee dragen is. Lees de hele column van René Tissen op RTLZ.