Een mens heeft, om zich echt levend te kunnen voelen, hoop op vooruitgang nodig. Perspectief op mogelijke verbeteringen door eigen inzet, door samenwerken, door saamhorigheid. Om meer zich te krijgen op en te voelen wat mensen motiveert=in beweging brengt heb ik een flink aantal uitzendingen bekeken van het programma “Ik Vertrek”. Leuk om te zien en vooral om te bestuderen, ook al zit ik als analyticus en controlefreak vaak met kromme tenen en de gedachte “Als dat maar goed afloopt”.
Een knagend gevoel van onvrede
In de huidige crisisperiode leven we niet lekker. We voelen dat het niet goed zit, dat we iets missen. Zeker nu de vooruitzichten langdurig slecht zijn, men spreekt van een decline/ neergang van misschien wel tien jaar of meer, zijn er perspectieven nodig hoe we er persoonlijk of met de mensen om ons heen, het beste van kunnen maken.
Loslaten in het kwadraat
Wat opvalt bij alle “vertrekkers” is dat je los moet durven laten. Durf en idealen gaan mijlenver voor op zaken als planning, het leren van talen, risico-inschatting en meer van dat soort zaken. Passie, inspiratie, geestdrift, enthousiasme, doorzettingsvermogen, telkens weer opkrabbelen als je bent omgevallen en vooral een beetje gek zijn lijken de meest gedeelde waarden. In de diverse uitzendingen, waar terug werd gekeken naar de afgelopen jaren, waren er heel wat mensen die in hun hele leven nog nooit zo hard gewerkt hadden als in de periode na hun vertrek. Moe maar voldaan en vooral trotst op hun prestatie.
Niet ieder lukt het
Om eerlijk te zijn moet er geconstateerd worden dat het niet ieder lukt om voorelkaar te krijgen wat men voor ogen had. Soms neemt men direct een tweede aanloop, anderen keren terug naar Nederland, waar vaak, na een tijdje, toch weer de kriebels omhoogkomen. De onvrede met de situatie in ons land blijkt toch wel erg groot.
Europa en het loslaten om te vernieuwen
Bij de regeringsleiders, politici, eurobonzen en de vertegenwoordigers van de ECB, het IMF en anderen is er allesbehalve sprake van een “Ik vertrek mentaliteit.” Men kent maar één set gereedschap namelijk die van schulden maken, het vasthouden aan veelal verouderde en, in de huidige crisis, niet meer werkende economische regels en principes en het adagio dat meer controle en controlerende instanties tot betere resultaten gaan leiden. Het streven naar machtsbehoud en machtsuitbreiding, op basis van het oude naoorlogse systeem houdt elke innovatie tegen, zorgt voor ouderdomskwalen als aderverkalking en kortademigheid. Het huidige Europa loopt met behulp van een rollator alleen weet men het nog niet.
Op naar het onverwachte
Bij de watersnoodramp in 1953 stonden veel van onze landgenoten met ogen vol ontzetting en onbegrip, hadden nooit gedacht dat zo iets zou kunnen. De leiders in Polen en DDR konden het ook niet bevatten. Wie kent niet de beelden van ongeloof en ontzetting bij de aanslagen op de Twin Towers op 9 november 2001. Mubarrak en Gaddaffi droomden van eeuwige macht en leven en zo zijn er nog vele voorbeelden. Ook in Europa gaat men er kennelijk van uit dat oude structuren gewoon voort kunnen leven. Dat door het draaien aan wat knoppen en het schuiven met poppetjes het systeem in stand kan blijven. Terugkijkend in tijd en ruimte is zeker dat het zo niet zal gaan. Een miniem iets kan ook het grootste vliegwiel uit balans brengen. Een gebeurtenis waarvan mensen later zullen zeggen dat het wel leek of de tijd stil stond. Dat wat groot is, dus ook een groot Europa, valt met een grote klap in elkaar en de ontstane schade zal enorm zijn.
Nu is er nog een kans om het anders te gaan doen. De weg van kleine eenheden en gemeenschappen die samenwerken. Als er één ten onder gaat, blijven er nog vele andere die goed functioneren. Dán is er hulp en solidariteit mogelijk. Bij de groter dan groot is goed gedachte is het net zo iets als met de Titanic maar dan eentje zonder ook maar één reddingsboot.
