Maandagavond 3 december heb ik op Arte naar een documentaire gekeken over het koninkrijk Bhutan, een land met minder dan één miljoen inwoners, gelegen in Azië waar het in de Himalaya ingeklemd ligt tussen China (Tibet) en India. Volgens de VN is Buthan één van de minst ontwikkelde landen ter wereld. Ruim 25% van de bevolking heeft niet meer te besteden dan 1,25 dollar per dag. 90% is voor zijn levensonderhoud afhankelijk van de landbouw. Qua inkomsten moet het land het hebben van bosbouw, huisnijverheid en de verkoop van, met waterkracht opgewekte, elektriciteit aan India.

Waarom vertel ik u dit ?

We hebben laatst al in een artikel vastgesteld dat er in principe geen behoefte is aan goed nieuwsverhalen. We worden immers pas echt wakker als de nieuwslezeres van het journaal ons waarschuwt dat het nu volgende nieuws als schokkend kan worden ervaren.

In mijn artikel over de enorme problemen in Spanje met de titel –Premier Rajoy met de billen bloot– werd er afgesloten met het zinnetje: “Wordt het ook hier een jarenlange struggle for life of komt de druppel die de emmer doet overlopen in zicht?”

Lezer houtskool reageerde als volgt: “De druppel a.u.b. Ben, de druppel. Ik moet er niet aan denken dat we de komende 20 jaar in de wurggreep van teveel schuld blijven steken. Tientallen miljoenen burgers opzadelen met een miserabele toekomst of het systeem aanpassen? Ik kies voor het laatste….”

Wie de reacties op Biflatie volgt, die leest veel vaker dit soort verzuchtingen. Meest in de trend van: “Revolutie, laat het maar echt misgaan, we zijn het helemaal zat, we willen niet jarenlang in de ellende zitten, niet ondergaan aan de nationale versombering”. Of daarbij echt wordt stilgestaan dat er dan een zeer grote kans is op chaos, oorlog, het sterven van honderden miljoenen, mogelijke miljarden mensen dat is voor mij een nog te beantwoorden vraag.

Na regen komt zonneschijn of na chaos komt orde

Mensen willen in het algemeen perspectief zien, willen groeien, opbouwen, genieten van de zonsopkomst. Om een huis echt op te kunnen knappen moet je het vaak eerst flink onder handen nemen, afbreken, slopen, puinruimen. Als we opbouwend bezig zijn, ergens voor vechten of gaan, gemotiveerd en geïnspireerd  zijn dan voelen we leven. Ook als je dan volkomen uitgeput en moe bent dan is er geluk, val je als een blok in slaap, vol verlangen naar een volgende dag. In die zin is er ook bij mij het verlangen om alle kennis en kunde die er is in te zetten voor iets nieuws en moois. Is te begrijpen dat er een groep mensen is die hunkert naar meer leven, naar kansen en actie.

Terug naar Buthan

In dit kleine landje, waar mensen het met zo weinig inkomen moet doen, is gelukkig en tevreden zijn en met “big smile” rondlopen een nationale epidemie. Men leeft samen en gezamenlijk, produceert en verbouwt om te leven en niet andersom. Men neemt niet meer van de aarde dan deze zonder schade kan leveren. Is met een eenvoudige woning en voldoende te eten meer dan tevreden. Onderwijs en medische zorg, sober maar kwalitatief goed,  zijn voor de bevolking “gratis”, worden uit algemene middelen betaald. Aan luxe, in de trend zoals wij die in de westerse wereld hoog in het vaandel hebben staan, is geen enkele behoefte. Elke mogelijke economische ontwikkeling in het land in het kader van het BNP wordt afgewogen tegen de BNG vraag, maakt het ons gelukkiger?

Dus wat mij betreft twee soorten nieuws. Het schokkende van het sterven van het oude en het goede nieuws dat er kennelijk al aardlingen zijn die het beter voor elkaar hebben dan wij.