De burger is ontevreden en hij uit dit op de enige manier die hem nog rest : door in staking te gaan.  De overheden zouden hier nochtans iets aan kunnen doen door het ongenoegen te kanaliseren.  Maar die wil is er niet.

De lijst is lang

120.000 Mijnwerkers uit de goudmijnen in Zuid-Afrika zijn in staking.  Ze eisen meer loon maar met een fel gedaalde goudprijs en sterk gestegen exploitatiekosten willen de mijnbazen er niet aan.

De Griekse vakbond roept op tot de zoveelste staking op 18 en 19 september.  Ditmaal voor het lot van 29.000 ambtenaren die met ontslag of non-actief bedreigd worden.  De Griekse regering voert dergelijke maatregelen door op vraag van de Europese Commissie, de ECB en het IMF, want anders dreigt ze de noodhulp kwijt te spelen.

Spoorchaos nakend in België voor 23.000 gewone reizigers en duizenden toeristen omdat het veiligheidspersoneel meer loon wil; hun takenpakket is immers fors uitgebreid.

Op 24 augustus vond een nationale staking plaats in Tunesië uit protest tegen de moord op een oppositieleider.

Momenteel is de grootste staking ooit in de fastfoodsector in de VS gaande; ook zij eisen meer loon.

Luisteren naar

Het kan de gewone burger allemaal danig storen door tijdverlies en ongemakken.  Er wordt om solidariteit gevraagd maar niet altijd gekregen.  Staken is een nuttig en vaak effectief drukkingsmiddel en de redenen om in staking te gaan kunnen zeer divers zijn.  De stakers willen duidelijk dat er naar hen geluisterd wordt.

Volksraadplegingen

Zouden volksraadplegingen een oplossing zijn om ongenoegen te vermijden, te verminderen? Want dat ongenoegen is groot en neemt almaar toe.  Politici willen er echter niet aan, ’t is directe beslissingsmacht aan de burger geven en macht staan ze nu eenmaal ongaarne af.  Maar iedereen bezit een pc; hoe moeilijk of kostbaar kan het zijn om ons rechtstreekse inspraak te geven bij cruciale beslissingen? Of houden ze ons misschien voor te dom?