Democratie, inspraak voor allen – de ideale maatschappelijke situatie eigenlijk maar…is dit ook realistisch? Iedereen, jan en alleman krijgt zogezegd een stem maar in de praktijk? ’t Werkt gewoon niet meer.  Is een verlicht dictatorschap dan misschien de oplossing?

Stemrecht uitgehold

We hebben gemeenteraden, provincieraden, districtsraden, stadraden, deelregeringen, nationale regeringen, de EU, het Europees parlement, de Europese Commissie…  Zoveel stemmen, zoveel klanken, zoveel talen ook – een kakafonie is het geworden.  En voelen wij, de basis, de burgers, ons écht vertegenwoordigd in dit alles? We hebben stemrecht maar hebben we ook een stem? Er zijn verkiezingen, jawel, volop, voor van alles en nog wat maar…maakt het iets uit of we stemmen of niet? En of we zwart of wit, rood of groen kleuren?

Wie vertegenwoordigt wie?

Wat is de ideale volksvertegenwoordiging of bestaat die wel? Moeten we het dan maar doen met wat we hebben, dit krakkemikkig systeem? Kijk naar buurland België : 5 regeringen mijnheer voor een piepklein landje, plus hun aanhang van vertegenwoordigers, woordvoerders, kabinetscheffen – iedereen doet zijn zeg.  Hoewel er vaak drie staatssecretarissen of ministers tegelijk bevoegd zijn voor dezelfde materie draagt niemand verantwoordelijkheid, doet niemand iets, gebeurt er niks.  Weet ù trouwens wie uw vertegenwoordiging is, tot wie u zich nog kan en mag wenden? Vindt ù dat er naar u geluisterd wordt?

Verlichte dictator

Zou het niet beter zijn dat één man of vrouw het voor het zeggen had? Een dictatuur dus in strikte zin maar dan een verlichte? Eén iemand die het echt goed met het volk voor heeft en daardoor de juiste beslissingen neemt, alleen? Voorbeelden van dit ideale beeld zijn schaars, toegegeven, maar we hebben er toch minstens één gevonden : Brunei, een piepklein landje in Zuid-Oost Azië nabij Maleisië : schatrijk vanwege de aardolie, gratis onderwijs en gezondheidszorg, de bevolking deelt in die rijkdom want de sultan zorgt voor iedereen.