Take me to the magic of the moment
On a glory night
Where the children of tomorrow dream away
In the wind of change

In navolging van deel 1 | Een zielsverwant, laten we hem maar Mathias noemen, met wie ik al meerdere tientallen jaren mijn gedachten deel is een fervent lezer van mijn artikelen. Hij vindt het schrijven een gave, vraagt zich af waar de woorden en zinnen vandaan komen die kennelijk in staat zijn om de harten van mensen te beroeren. Wat mij betreft past het woordje “gave” precies bij wat er gebeurt. De mens met de naam Ben is slechts een speler in het spel. De gedachten en woordjes worden met zijn vingers getypt, ze stromen in en uit. Soms overweldigend als een waterval soms als dauwdruppels die langzaam tot een miniem stroompje worden.

Dat wat geschreven kan worden is slechts een hele kleine afspiegeling van wat gevoeld wordt. Het is geen prestatie in aardse zin en ook niet iets waar je alleen maar blij van wordt, verre van dat. Als gewone  mens, met de voeten op de koude grond, leidt het tot voortdurende waaroms? Waarom zijn we in staat tot het schone en het oneindig mooie, waarom tot niet te stoppen hebzucht, onderdrukking, machtswellust? Waarom vernietigen we de natuur en houden we dieren als in fabrieken. Waarom, waarom, waarom?

De reacties op Biflatie.nl

Uit de vele, soms uitvoerige reacties op Biflatie blijkt dat er bewogen medereizigers zijn. Lichtjes in het donker. Mensen die geraakt worden en geïnspireerd zijn. Die voelen dat we zo niet verder kunnen of zouden moeten willen. Die in hun verlangen tegelijkertijd een enorme eenzaamheid, wanhoop en boosheid bespeuren. Een bijna alleen zijn, niet weten wat te doen. Wat moet je met de massale onverschilligheid,  met het schoudersophalende niet betrokken zijn?

Lezer Onbezoldigd  haalt De Matrix aan:

“Morpheus: …these people are still a part of that system and that makes them our enemy. You have to understand, most of these people are not ready to be unplugged. And many of them are so inured, so hopelessly dependent on the system, that they will fight to protect it”.

Teun klinkt vertwijfeld en boos:

“Ik loop dagelijks voor mijn werk in alle stadscentra en dorpskernen en ik schrik van alle groeiende leegstand en vooral van al die depressieve koppen op die veel te dikke lijven… Het is triest hoe diep wij als volk gezonken zijn, de domheid, achteloosheid en desinteresse in ons eigen leven neemt schrikbarende vormen aan…”

Hart heeft het nog niet opgegeven:

“Ik probeer mensen uit te leggen, dat het langzaam misgaat. Dat zij rekening moeten houden, met economische en sociale ellende. Ik probeer het nog uit te leggen, maar dat doe ik slechts in beperkte mate. Het heeft geen zin handel uit te leggen, als zij de basisprincipes van de marktwerking niet eens begrijpen”

Slechts een paar kleine stukjes uit tientallen reacties. Betrokkenheid en zorg, boosheid en wanhoop, innerlijke pijn, afstand nemen van medemensen die niet willen zien of voelen. Samengevat lijkt het wel een beetje op het gevoelens die de schilder  Edvard Munch met zijn schilderijenserie “De Schreeuw” heeft willen uitbeelden. Terug naar het hier en nu.

De ECB en het verder straffen van de spaarders

De Brusselse ECB-bankiers hebben in al hun wijsheid besloten om de rentevoet terug te brengen tot bijna nul (0,25%). Dit voor de zoveelste keer om de economie aan te zwengelen. Alle gewone spaartegoeden , maar ook het kapitaal dat voor pensioenen is weggezet heeft daar ernstig van te lijden. Nog erger is de claim op de toekomst. Ieder, die nu tegen een superlaag percentage leent, krijgt straks hevige schokken te verwerken als de rente zou gaan stijgen. Dat kan natuurlijk niet en daarom zal de ECB voortdurend met de vingers aan de knoppen blijven draaien. Van een normale economische ontwikkeling komt zo niets meer terecht. Politici en bankiers versmelten  nog meer met elkaar en de ellende wordt alleen nog maar groter. Gelukkig kunnen we bouwen op onze minister Dijsselbloem. Hij is blij met het ECB-beleid, met de vastbeslotenheid om de economie te blijven steunen.

Tegenlicht en de Wall Street code

Deze week heb ik ook nog een uurtje gekeken naar een aflevering van Tegenlicht over beurstransacties waarom alles draait om computeralgoritmen, om snelheid in micro- nano- en picoseconden, om centen of delen daarvan maar dan wel in veelvouden van miljoenen, om handel die niets meer te maken heeft met aandelen, met de financiering van bedrijven. Alleen het maken van winst, hoe dan ook, staat voorop. Speculatie, manipulatie, puur gokken en gewoon crimineel handelen. Het geheel van netwerken, programmatuur, algoritmen en zogenaamde spelregels is zo complex geworden dat niemand, het geheel nog  kan begrijpen. Handelaren en beurzen zijn als eeneiige tweelingen. Geld speelt geen rol. Alleen de beste en meest intelligente wetenschappers worden aangetrokken om het spel der spellen te kunnen blijven spelen. Toezichthouders kunnen niet ander dan achterlopen en spelen een verloren race.

De wereld als één groot fusieproces

In mijn werk heb ik diverse fusies mogen meemaken in bedrijven en overheidsorganisaties. De praktische resultaten daarvan waren wat mij betreft absoluut niet in harmonie met de theoretische voornemens, meestal gekenschetst als win-win situaties. Oneindig vergaderen en overleggen, het veiligstellen van ieders opgebouwde rechten, de “eerlijke” verdeling van poppetjes en posities, het afstemmen van de administratie en protocollen, de boekhouding en nog zo heel veel meer. Ook het hele Europa- en wereldgebeuren zou je kunnen zien als één groot fusieproces. Samen op weg naar een win-win situatie. Wie niets heeft wil meer en wie alles heeft wil ook meer. Eerlijk delen en verdelen, een echt lange termijn visie, zorgzaam omgaan met de aarde en haar resources, het zit er volgens mij niet in. Te complex, te veel belanghebbenden.

Zonneschijn

De natuur heeft de mens niet nodig. Aan dingen die zich natuurlijk gedragen hoeft niet verteld te worden hoe ze dat moeten doen. Wind en regen beginnen zonder daartoe bevolen te zijn en houden op zonder bevel. De zon schijnt ook als wij mensen er niet meer zijn. De titelvraag:  Wanneer gaat de zon weer voor ons schijnen? Heeft wat mij betreft dan ook twee elementen. Er blijft hoop. Elke seconde kan ieder van ons besluiten om anders te leven. De wijze mens is één met de natuur en dient zo als voorbeeld voor anderen. Hij kan er voor kiezen om elk moment van de zon en het leven te genieten. Los van alles dat samenhangt met bezit en economie. De zon schijnt immers altijd en voor ieder.

Wat het grote geheel betreft en dan vooral gericht op de wereldeconomie kan ik niet anders dan somber zijn. Het is het gevoel, inzicht, dat als de eerder omschreven waterval, bij mij binnenkomt. Het is allemaal te groot en te complex geworden. Politici en bestuurders gaan uit van de maakbaarheid van de maatschappij en de wereld. Als je A doet dan zal het geplande B plaatsvinden. Niets is echter minder waar. In werkelijkheid zijn de variabelen die meespelen oneindig groot in aantal. Ook de meest krachtige computers  kunnen nooit op tegen intuïtie . Gods schepping is niet terug te brengen tot rekenregels en DNA-patronen.

Zo lang de mens denkt dat hij, puur gericht op eigenbelang, als superbestuurder kan fungeren, als creator mundi, als onbewogen beweger, als heer en meester over al dat is, dan heeft hij het volgens mij goed mis. De natuur is oneindig geduldig, zachtmoedig, sober en eenvoudig,  is bereid om vele wonden te incasseren. Misbruik van het natuurlijke zal echter uiteindelijk, voor de mens ongekende krachten losmaken. Ook daarna zal de zon nog schijnen.