Alayne Fleischmann: De nachtmerrie van JP Morgan

Via Langleveeuropa.nl | De Amerikaanse juriste Alayne Fleischmann deed onlangs een boekje open over de criminele praktijken bij JP Morgen, haar voormalig werkgever en een van ‘s werelds grootste banken. Journalist Matt Taibbi tekende in de The Rolling Stone haar verhaal op. (Gedeeltelijk in het Nederlands vertaald bij HLN.be en AD.nl). Twee weken geleden was Fleischmann te gast bij Max Keiser.

Max Keiser: “Alayne Fleischmann, je bent duidelijk JP Morgan’s ergste nachtmerrie. Dat is iets wat ik al jaren ambieer. Hoe heb je het voor elkaar gekregen?” Fleischmann vertelt dat dit niet van de ene op de andere dag is gegaan. Het begon in 2006. Ze zag duistere zaken passeren bij de bank. Ze waarschuwde het management herhaaldelijk en in 2008 werd ze de laan uit gestuurd. Ze trok aan de bel bij diverse overheidsinstanties. Ze getuigde in een rechtzaak tegen JP Morgan.

De bank werd niet veroordeeld, maar kwam weg met een schikking. Dat zinde haar niet, omdat er in feite sprake was van fraude, waarvoor de verantwoordelijken met een gevangenisstraf zouden moeten boeten. Daarom trad ze naar buiten. Fleischmann: “En blijkbaar ben ik nu op jouw plek terecht gekomen, Max.”

Hypotheekleningen met een luchtje

Begin 2006 ging Alayne Fleischmann aan de slag bij JP Morgan. Het was haar taak om hypotheekleningen te controleren. Als de kwaliteit door haar afdeling voldoende was bevonden, konden ze als pakketjes verkocht worden aan investeerders.

Toen ze met haar job begon, was er zo op het oog nog niets aan de hand. Maar op een gegeven moment werd een nieuwe leidinggevende aangesteld. Informatie die ze voorheen kreeg, werd nu geblokkeerd. Een anti-email beleid werd ingevoerd: informatie op schrift was verboden. Werknemers mochten hun baas en elkaar geen e-mails meer sturen. Deed je het toch, dan kreeg je een grote mond.

In de loop van 2006 kreeg Fleischmann een nieuwe lading hypotheekpakketten onder ogen. Normaal gesproken waren de leningen 2 à 3 maanden oud, nu zaten er veel bij die al 7 à 8 maanden geleden waren afgesloten. Als je de gang van zaken in deze bedrijfstak een beetje kent, weet je dan al dat er een luchtje aan zit. Blijkbaar had niemand die leningen eerder willen kopen. Of erger: iemand had ze gekocht en had vastgesteld dat de maandelijkse betalingen achterbleven en had daarom de leningen weer terug verkocht.

Domheid is toch geen misdaad?

Jamie Dimon, CEO van JP Morgan verklaarde in 2010 voor de rechtbank dat zijn bank net zo overvallen was door de subprime hypothekencrisis als iedereen. “Op de een of andere manier hebben we niet in de gaten gehad dat huizenprijzen niet voor eeuwig zullen stijgen.” Dat dat behoorlijk stom is wil hij nog wel toegeven. Ook Steve Miller de huidige topman van AIG beweert dat de financiële ramp ontstond doordat de banken en verzekeraars voorafgaand aan de huizencrisis hebben geblunderd en hij vraagt zich af of domheid dan een misdaad is.

Fleischmann vindt het buitengewoon verbazingwekkend dat deze mensen die miljoenen per jaar verdienen omdat ze zogenaamd al die ‘buitengewone kennis’ hebben, zich dan plots kunnen omdraaien en zeggen dat ze de producten die ze verkochten toch niet snapten, dat ze niet door hadden hoe de huizenmarkt werkte en dat ze met al de interne waarschuwingen de interne waarschuwingen niet begrepen.

Het is onzin dat je als bank geen verplichtingen zou hebben tegenover de zogenaamde ‘professionele investeerders’ aan wie je de hypotheekpakketten verkoopt, omdat ervan uitgegaan wordt dat ‘professionele investeerders’ zichzelf maar moeten redden. Maar de bescherming voor klanten (zorgplicht), die in de wet is vastgelegd, geldt ook voor hen. Vaak zijn deze ‘professionele investeerders’ bijvoorbeeld pensioenfondsen, die oudedagsvoorzieningen beheren. Als zij producten in de maag gesplitst krijgen, die later niks waard blijken te zijn, worden gewone burgers de dupe. Lees verder op LangLeveEuropa