Na in deel 1 reeds twee van de zes (super)machten beschreven te hebben, is nu Rusland aan de beurt. Boris Yeltsin bleek totaal ongeschikt om het land te leiden. Zijn protégé en het hoofd van de Federale Veiligheidsdienst FSB (voorheen de KGB) nam het roer over. Vladimir Poetin is wel een zogenaamde Sterke Man, die het land sindsdien verenigde. En elke oppositie in de kiem smoort. O.i. is hij salonfähig, met de ijzeren vuist in een fluwelen handschoen. Oorlogszuchtig is Poetin niet in de zin van uitbreiding buiten de landsgrenzen te ambiëren. Maar intern wil hij alles controleren, en dat lukt hem aardig.
Dringend gezocht: een vijand
Met een Amerikaanse president als Donald Trump (nog even of voor nog eens vier jaar) moet Poetin zich minstens even hard tonen. Toch blijft hij (we zagen o.m. een zeer uitvoerig interview) elke andere natie ‘onze vriend’ of ‘onze bondgenoot’ noemen. Terwijl het duidelijk mag zijn dat al zeker president Trump zo’n vriendschap niét ambieert. Wel integendeel: de VS hebben minstens één officiële vijand nodig om de oorlogsmachine of wapenwedloop gaande te houden. Kwestie van de 600 miljard dollar per jaar voor ‘defensie’ te kunnen verantwoorden. Poetin beweert een tiende van dat bedrag hiervoor uit te geven.
De nieuwe Tsaar
We vernoemden in deel 1 van dit artikel reeds de toenadering en toenemende samenwerking tussen Rusland en China. Dat is dan waaarschijnlijk van moetens. De vijand van mijn vijand is mijn vriend, u begrijpt? Laat ons nog eens luisteren naar Zerohedge.com in deze: ‘In the coming years, Russia will try to reorganise international relations on two bases: to separate political and religious powers; to restore international law on the basis of the principles formulated by Tsar Nicholas II.‘
Drie kleinere machten…
…zijn dan Frankrijk, Duitsland en het niet-meer-zo-Groot-Brittannië. Elk met zijn interne problemen, en zijn eigen agenda. In dit laatste land heeft anno 2019 Boris Johnson het roer overgenomen van voorganger Theresa May. Zal hij kunnen uitvoeren waar de vorige premier niet toe in staat was? En is dat dan desgevallend iets om trots op te zijn, zich afscheiden van de EU? Brexit of Bremain: ondergetekende heeft altijd volgehouden dat er een nieuw referendum onder de Britse bevolking moet komen. Daarover horen we nu inderdaad stemmen opkomen. Maar in ieder geval heeft ‘de politiek’ gedaan waarin ze altijd al uitblinkt. Uitgesteld dus, uitstel verkregen, het zoveelste op rij.
Uitstel/uitspelen
Uitstel van executie ook? Rendez-vous op 31 januari 2020 dus maar. Zerohedge: ‘If Boris Johnson remains in power, the United Kingdom should in the coming years try to pit the European Union and the Russian Federation against each other.‘
Het niet meer zo ‘douce France’
De Gelehesjesbeweging kwam op straat in november 2018 in protest tegen de regering Macron. Dat was al online, ook op sociale media toen een half jaar bezig. Het leven is er naar verluid veel te duur geworden en de inkomensongelijkheid te groot. De brandstofprijs werd even tevoren dan nog verhoogd. Dat was dan de spreekwoordelijk druppel die…u kent de uitdrukking wel. Ook hier zoals in alle zeventien landen waar het sociaal-maatschappelijk brandt, géén dialoog vanwege de Franse administratie. Het antwoord is dat van de wapenstok, het waterkanon en de rubberen kogels. Alsof dat iets zal oplossen? Non, non et non! President Macron, tussen haakjes, houdt één oog op de EU gericht en het andere op Rusland.
Navolging
Die krijgen de Gilets Jaunes ook in ander landen. Nederland kent nu de Groene Hesjes, van de Boeren die eveneens zo ontevreden zijn. In België zijn het de Witte Hesjes. Wie volgt want er bestaat nog een heel spectrum aan kleuren, nietwaar? And now for something completely different. Op naar een ander (buur)land nu: Duitsland. Het zesde land dat Zerohedge als een (super)macht bestempelt. Angela Merkels politieke macht is wel afgenomen maar anno 2019 heeft ze nog steeds eine Stimme, een Stem. Zij is dan weer niet zo te spreken over Rusland. Ook voor haar land heeft Zerohedge goede raad. ‘In the coming years, Germany should focus on the possibilities of military intervention in the framework of NATO, particularly in the Middle East, and be wary of the project of a centralised European super-national state.‘
2020: meer van hetzelfde of…?
De wereld gaat in ieder geval meer verdeeld dan ooit straks het nieuwe jaar in. Wie gaat met wie, welk land met welk land mee? Worden de politieke kaarten nog meer doorschud of zal een aantal machtswisselingen beterschap of soelaas brengen? We denken dan aan het prille premierschap van Boris Johnson in het VK. Verkiezingen in de VS in november van 2020. Plus: zullen bepaalde regeringen of hoofden van regeringen stand houden onder binnenlandse verdeeldheid? Hoe verloopt de strijd tussen globalisme en anti globalisme verder? Een belangrijke factor zal ook worden: zet een economische recessie door volgend jaar? Vele vragen, weinig antwoorden. Maar zoals steeds: de toekomst zal het uitwijzen. Een nieuw jaar, 2020, straks: misschien moet een aantal politieke kopstukken maar eens goede voornemens maken. En zich daaraan houden natuurlijk…
De ’transitie’ mag als praktisch voltooid worden beschouwd. Grosso modo is er nog maar één ‘major world power’, de Mammon of geldduivel, en is bijna iedereen bij hem in dienst als slaaf.
De zogenaamde ‘supermachten’: worden zij gescheiden door ideologische verschillen?
Zelfs de op verschillende beginselen gebaseerde, van elkaar afwijkende systemen, zijn verdwenen, om plaats te maken voor de universele macht van profijt en geld.
Het is nooit genoeg en het doel heiligt alle middelen. Terwijl de internationale gemeenschap steeds verder radicaliseert, worden valse voorwendselen aangeroepen, als vrijheid, groei, rechtvaardigheid en veiligheid om cynische onteigening en onderdrukking te rechtvaardigen.
Maar na de schranspartij volgt de afrekening in een alles slopend demasqué.