The Economist komt met een opmerkelijk commentaar over de economie van de VS. De Amerikanen zijn weer net als in de tijd van president Carter (eind jaren zeventig) en de eerste president Bush (begin jaren negentig) aan het mopperen over het economisch beleid van hun regering, en net als destijds zijn ze somber gestemd over de toekomst. Begin jaren tachtig wist Paul Volcker echter de inflatie te beteugelen en halverwege de jaren negentig maakte de Amerikaanse productiviteit opeens een reuzensprong. In beide gevallen heeft dat tot een geweldige bloeiperiode geleid, dus waarom zou dat nu niet weer kunnen?

Maar volgens The Economist kampt de Amerikaanse economie momenteel met drie grote gebreken. Het eerste is dat de beleidsmakers het fundamentele probleem niet willen onderkennen. President Obama zegt dat de concurrentiekracht moet worden opgevoerd, maar besteedt te weinig aandacht aan het onder controle brengen van het begrotingstekort. Het tweede gebrek is dat de twee grote partijen niet bereid zijn een compromis te sluiten om dat tekort omlaag te krijgen. De Republikeinen zijn mordicus tegen belastingverhogingen en de Democraten willen niet tornen aan verworvenheden als de gezondheidszorg en de oudedagsvoorzieningen.

Het derde gebrek is dat de werkloosheid te hoog blijft en een structureel karakter dreigt te krijgen. Vooral de hoge jeugdwerkloosheid baart zorgen, evenals de werkloosheid onder lager opgeleiden. Verantwoordelijk daarvoor is niet zozeer de globalisering (concurrentie van lagelonenlanden) als wel de gewoonte om grote aantallen jonge zwarte mannen achter slot en grendel te zetten, waardoor hun toekomstperspectieven drastisch afnemen.

Het is vooral vanuit dit oogpunt, de bestrijding van de werkloosheid, dat The Economist het Europese beleid aanprijst, en met name een compliment uitdeelt aan Nederland, dat wordt gezien als een goed voorbeeld van hoe je de verzekering tegen arbeidsongeschiktheid aanpakt. Ik ben benieuwd wat de Nederlandse arbeidsongeschikten daarvan vinden, maar dat is weer een ander verhaal.

Menno Grootveld van Wereldkoersen.nl
Bron: The Economist