Centrale banken zijn moe gespeeld en wachten op het eindsignaal

(door Gerrit Welbergen) De onrust rondom pensioenen en spaargeld neemt toe. Men vertrouwt het monetaire beleid van centrale banken en aanverwanten niet meer. De nationale discussie omtrent onze pensioenen zal heftiger worden naarmate het cruciale kortingsjaar 2020 dichterbij komt.

Een aanslag op onze reserves

Langzaam begint het besef bij de massa door te dringen dat er een flinke aanslag wordt voorbereid op de opgepotte reserves van alle gepensioneerden en de werkende klasse. Pensioen en spaargeld lijken een doelwit te zijn van de ECB. We staan er bij, kijken er naar, en houden het niet tegen. Het is te laat.

Overdosis aan krediet

Centrale banken zijn de bewakers van ons fiat geldsysteem en moeten in onderlinge samenwerking de mondiale samenleving behoeden voor het vastlopen van het wereldwijde monetaire fiat geldsysteem. In mijn columns heb ik er herhaaldelijk op gewezen dat in een tijdlijn van 32 jaar de rentetarieven systematisch in kleine stappen zijn verlaagd naar nul en zelfs negatief doorwerken op de Europese staatsobligaties. De dalende rente gaat gelijk op met de gevaarlijk stijgende mondiale schuldenberg. Krediet is de aanjager van de economie en wordt verstrekt door de banken die in dezelfde cyclus van 32 jaar zijn uitgegroeid tot kolossale geldmachines die het mondiale financiële systeem injecteren met een overdosis aan krediet.

Hoe snel de financiële wereld is veranderd

Bij het aangaan van een lening wordt aan de klant een bedrag verstrekt en bijgeschreven als vordering ter linkerzijde op de bankbalans. Toen ooit dit systeem werd geoptimaliseerd bij het loslaten van de goudstandaard in 1971 is gemeend dat hiermee oneindig veel geld kon worden verstrekt. De banken verdienden ‘goud’ door een rentevergoeding van 10 procent en hoger in de jaren 70 en 80. De burgers konden hun geld kwijt op een spaarrekening en kregen een leuke rente bijgeschreven waardoor hun kapitaaltje aangroeide. Iedereen was tevreden en de economie groeide wereldwijd en de continenten ging zich via unies verbinden in een mondiale wereldhandel. Het globalisme was geboren. Met open grenzen groeiden import en export en kon de wereld meeliften met de economische groei die hierdoor ook mogelijk was in de opkomende (derde wereld) landen. Economische groei leek oneindig door de kredietmachines van onze banken.

Bodem is bereikt, maar ook de top

Nu heeft de dalende rente de bodem bereikt. En de schuldenberg de hoogste top. Dan ga je denken tot zover en niet verder. De tijd van bezinning is aangebroken. We moeten nadenken over hoe het verder moet. Teveel schuldenstaten hebben staatsschulden van meer dan 100 procent van hun BBP en groeien dan minder omdat een groter deel van het BBP wegvloeit naar de rente- en aflossingsverplichtingen van de schuldenberg. Er kan dus minder geïnvesteerd worden. In die fase zijn we nu mondiaal aanbeland. Wereldwijd om ons heen horen we berichten over inzakkende economische groei en krimpende wereldhandel. De kenmerkende signalen van een kredietbubbel. Tijd voor een herstel. Maar hoe? Angstige economen en analisten roepen al een tijdje dat centrale banken zijn uitgespeeld met hun rentespelletje. Ze staan buitenspel en zijn te snel door gedraafd. De stand is nog altijd 0 – 0, dus tijd voor verlenging.

Het spelletje is uit, de munitie is op

Centrale banken zijn aan het einde van hun stimuleringsprogramma met lage rentetarieven en kwantitatieve versoepeling, zoals het opkopen van effecten. De echte insiders weten dat en houden zich wijselijk stil. Ze zien dat het einde nadert van een failliet fiat geldsysteem. Ze zien dat centrale banken nu al voor de muziek uit lopen en nerveus zijn gestart met een nieuwe ronde van kwantitatieve versoepeling. Al voordat we in een officiële recessie zijn beland. De werkloosheid staat op een laagterecord en er zijn volop banen. Toch daalt de rente verder. Dit gebeurde eerder nooit. Bij stabiele tarieven ging de rente na een recessie weer langzaam omhoog om oververhitting van de economie te voorkomen. Hoge inflatie werkt namelijk vernietigend voor een stabiel inkomen in de samenleving. De laatste jaren was economische groei echter lager dan in de vorige eeuw en steeg de rente niet meer. Nu zien economen een nieuwe recessie naderen en springen de centrale banken zo ongeveer op tilt. Hun munitie voor een nieuwe aanval op de naderende recessie is op!

Eindspel

De insiders die het spelletje van de centrale banken al jaren volgen weten dat het eindspel nadert van een roekeloze wedstrijd. Er is buitengewoon hard en gemeen gespeeld en de blessures zijn dermate talrijk dat verder spelen met uitvallers en een gehavend team onverantwoord is. Maar ja, een wedstrijd heeft nu eenmaal een officiële speeltijd en moet uitgespeeld worden. M.a.w. we moeten verder met minder fitte spelers tegen een sterke tegenstander. Dat betekent met z’n allen voor het doel, waarvan de keeper(= centrale bank), die de ballen altijd ver wist uit te schieten, ook is uitgevallen. Zo ongeveer is de stand in de wedstrijd waar we momenteel met ons allen naar kijken. Na het eindsignaal is de medische staf aan de beurt om de gehavende spelers op te lappen. Echter was deze staf nooit berekend op zo’n ruwe wedstrijd en zal het geruime tijd duren voordat alle spelers weer zijn opgelapt.   

Eindspel in de reële economie

De geschetste voetbalwedstrijd is dus de wedstrijd tussen de geldberg en de kredietberg. Door voortdurend de spelregels(= rentetarieven) te wijzigen ten gunste van de sterkste(=beleggers en 10 % superrijken) raken daardoor de zwakkere teams(= de massa) zodanig verzwakt dat een wedstrijd geen gelijke strijd meer kent. Met nulrente en negatieve rentetarieven proberen de wedstrijd nog enigszins op te lappen is alleen maar aansturen op verlenging van de officiële speelminuten. De reële economie verkeert nu in de verlenging van de wedstrijd waarbij met lapmiddelen(kwantitatieve versoepeling) de spieren nog wat worden uitgerekt. De kramp in de kuiten, dat is dus de krimp in de economie, zie je altijd bij veel verzwakte spelers aan het einde van de wedstrijd. Zo meteen stagneert de kredietuitgifte van de banken en zijn de flesjes van de verzorgers leeg. Ruim vertaald: de wedstrijd is volledig inzakt en veel spelers raken hun baan kwijt. De verzorgers zijn de bedrijven die failliet gaan. Het publiek op de tribunes verlaat woedend de arena en slaat buiten aan het muiten.

Mijn voorspelling

Ach ja, onze economie is wat dat betreft gewoon een wedstrijd. Er zijn winnaars en verliezers en soms loopt een wedstrijd volledig uit de hand als de ECB en de FED fluiten in het voordeel van de thuis spelende partij (= beleggers en 10 % superrijken). Het is niet de eerste keer dat na afloop van een uit de hand gelopen wedstrijd er buiten het stadion relletjes ontstaan van ontevreden supporters. Ik geef als onafhankelijk analist, net zo negatief als voetbalanalist Johan Derksen, alvast een voorspelling over de eindstand van de wedstrijd tussen Geldberg en Kredietberg, gespeeld in de “Draki-Arena.” Het wordt 1 – 0  voor Kredietberg. Hun gewicht(250 biljoen dollar) en daarmee de financiële kracht van deze speler is nu eenmaal sterker dan het gewicht van Geldberg. Kortom, we kijken uit naar een verloren wedstrijd.

GW