Het is een hot item in de kranten die schrijven over werkgevers die een belastingvrije vergoeding verlangen voor hun thuiswerkende werknemers. Ik vind het te gek voor woorden dat we hier in ons kikkerlandje een (fiscale) discussie voeren over het gunnen van een fiscaal voordeel voor werkgevers en werknemers over onkosten die in feite iedereen als privépersoon maakt. Hoever zijn we doorgeschoten in Nederland dat we hier een debat voeren omdat werknemers door het verplichte thuiswerken meer kosten maken voor het nuttigen van koffie en thee in de privéomgeving.
Gratis toiletpapier
Ben je nu helemaal van de pot gerukt om zelfs het extra(?) WC-papier ten laste te brengen van je baas. Poepen is zo privé, zo persoonlijk, dat mag geen verschil maken als je dat thuis doet of bij je baas op de plee. Ook op kantoor doe je dat in een afgesloten hokje zodat je geen overlast bezorgd bij de collega’s, net zoals thuis voor de rest van je gezin. Heeft totaal niets met de kwaliteit van je arbeidsinspanningen te maken.
Elk voordeeltje telt
Werkgevers willen maar al te graag gebruik maken van belastingvrije vergoedingen die ze volgens de fiscaal geldende regels tot bepaalde maxima mogen uitbetalen. Is altijd voordeliger dan het uitbetalen van loon. Loon is een vergoeding voor verrichte werkzaamheden en als zodanig een belastbaar feit. De werkgever houdt daarover loonheffing in en draagt de sociale verzekeringspremies af. Hierdoor is loon in Nederland zwaar belast. Een vergoeding voor gemaakte kosten die zogenaamd voortvloeien uit je werkzaamheden is natuurlijk prettiger, dat scheelt een paar centen aan belasting en premies. In Nederland stikt het van de accountantskantoren en belastingadviesbureaus omdat we hier een duur fiscaal klimaat hebben gecreëerd met ontelbare fiscale voordeeltjes. Ze vissen naar de mazen in de wet. Daar wordt flink op gestudeerd door dure adviseurs die vervolgens via juridische procedures proberen af te dwingen dat bepaalde kosten buiten de fiscale invloedssfeer blijven.
Oeverloos mierenneuken
Door de globalisering van de wereldeconomie worden werknemers vanuit Nederland uitgezonden naar de meest afgelegen plekken op onze aardkloot en dat brengt hoge reis- en verblijfkosten met zich mee. Het wordt dan al lastig om onderscheid te maken tussen de werkelijke vergoeding voor arbeid en de werkelijke vergoeding voor onkosten. Daarover worden hele juridische gevechten gevoerd met als enig doel een zo voordelig mogelijk resultaat te behalen voor de werkgever. Werknemers dwingen hun fiscale voordelen af via de vakbonden. Dit alles gaat ten koste van ’s Rijks Schatkist. Het is een gezonde strijd tussen de verschillende ‘machten’; houdt de samenleving in een vrije democratie met complexe fiscale wetgeving scherp. Werkgeversorganisaties, vakbonden, de accountancy en de overheid die elkaar onderling flink bezig houden met (fiscale) wet- en regelgeving. Dat schept ook weer werkgelegenheid. Of het positief bijdraagt aan het voortbrengend vermogen van ons polderlandje waag ik te betwijfelen. Met inpolderen en dijken bouwen in andere werelddelen verdienen we meer dan het oeverloze mierenneuken over belastingvrije vergoedingen.
Als een werknemer veel ‘moet’
Nog één keer, hoe verzin je het. Dat je je persoonlijke consumptie die je thuis inneemt, en vervolgens in je eigen plee er ook weer uitdrukt, ten laste mag brengen van je baas. Oké, het is dan misschien onder ‘werktijd’ maar vloeit niet voort vanuit je werkzaamheden. Het is heel persoonlijk. Op het werk heeft je baas er zelfs last van als je veel moet. Gaat ten koste van de productie. Wat ik nog mis in die hele discussie is dat werkgevers nog geen fiscale aftrek hebben weten te bedingen voor de werknemers die meer naar de plee gaan dan gemiddeld. Kost ook weer een polsbandje natuurlijk. Dan ben je een dure werknemer op de loonlijst.
Poepende pensionado’s missen de poet
Wat ik in de hele discussie mis is een fiscale aftrek voor koffie en poepen voor gepensioneerden die net zoals de gemiddelde werknemer ook hun behoefte moeten doen. Waarom zouden de kosten voor koffie en ontlasting ten tijde van het arbeidzame leven ten koste moeten gaan van de Schatkist? Dat is absurd, hier is sprake van leeftijdsdiscriminatie. Niks meer en niks minder. Nogmaals, de dagelijkse behoeften van koffie en wc-papier zijn zo persoonlijk en draag je je hele leven mee. Heeft niets met werken te maken. De discussie die momenteel tussen werkgevers, vakbonden en het Ministerie van Financiën wordt gevoerd over het vervangen van de onbelaste reiskostenvergoeding voor een onbelaste koffie- en poepvergoeding is totaal bezopen. Waar een klein land groot in kan zijn. De samenraapsels en ongefundeerde beweringen in onze media over dit onderwerp noem ik zuivere riooljournalistiek.
GW
https://youtu.be/Cbio1wm6ars
Als je dit soort berichten gaat lezen (link hieronder), kun je je oprecht afvragen waar wij ons druk over maken. Wat niet wil zeggen dat het hier allemaal koek en ei gaat blijven:
https://cassandralegacy.blogspot.com/2020/11/hunger-in-italy-it-is-coming-faster.html
India is helemaal een drama aan het worden, het aantal zelfmoorden onder studenten en boeren neemt rap toe bijvoorbeeld en de werkeloosheid is daar momenteel enorm.
Tenminste een lezer die het heeft begrepen. Het is werkelijk beschamend dat we hier zitten te mierenneuken over de kosten van koffie en wc-papier die we graag willen afwentelen op de baas alsof we het zo slecht hebben en niet zelf kunnen betalen.
Aaah… Gun die arme thuiswerkende ambtenaren en andere wannabees toch een beetje comfort thuis. Gepensioneerden hoeven deze dagen (behalve hun pensioen) niet veel in te leveren. Thuiswerkers zijn de ware helden die onze samenleving een nieuw gezicht moeten geven. Wat moeten ze niet allemaal missen?
Waarom scheren, je tanden poetsen, als je toch maar de hele dag thuis moet rond sloffen? Niet eens meer een babbeltje kunt maken met collega’s bij printer of koffiemachine. Niet eens meer kunt lonken naar sexy medewerk(st)ers, laat staan een afspraakje kunt maken voor een gezond buitenechtelijk slippertje als ‘overwerk’. Zelfs een onschuldig kusje kan een boete of een pak slaag opleveren.
Zelf je aangebrande prakkie moet opwarmen, in plaats van een gedeclareerde lunch-met-relaties en een fles Madeira bij Okura.Glanzende leasebolide voor de een huisdeur die je nog maar eens per weel opent voor de boodschappen. Fiscale bijtelling, bijna zonder dat je in staat bent om één kilometers te rijden.
O, wat mis ik het reizen en de files, de dagelijkse stoot adrenaline in de smog en loodwolk. De bezorgde blikken va het thuisfront, als pappie eindelijk moe en bezweet, met zijn eerste blikje ijskoud heerlijk-helder in de huiselijke kussens ploft.
Op last van corona moeten we afkicken van de frivoliteiten van Sodom en Gomorra, terug naar vroeger. Dus hijs ik mijzelf op mijn oude fiets, om mijn verzuurde karkas af te peigeren met een rondje heuvelland. Kort rondje, want zowat iedereen lijkt dat tegenwoordig te doen.
Dan maar ‘contactloos’ hometrainer met videoscherm en ‘tourapp’ gekocht. Beklim superieur als Jan Nolten de Tourmalet en sprint als Henk Faanhof iedereen van de sokken op de roze sintels van Bordeaux. Terwijl mijn vet- en vochtgehalte, hartslag en bloeddruk door de bezemwagen automatisch in de gaten worden gehouden. Alles eigentijds en dus virtueel, zonder een stap buiten de garage te zetten.
Volgens cynische voorspellers zal ons noeste thuiswerk uiteindelijk worden beloond met een babyboom die zijns gelijke niet kent. Wat je er ook van mocht denken: dát en mijn hometrainer zal ik vast en zeker ook declareren bij mijn werkgever, als gevolgen van het verdomde thuiswerk. JB
😆