De slachtoffers van inflatie

De Federal Reserve, Amerikaanse centrale bank, staat op het punt de intrestvoet te verlagen. We schrijven juli 2019. De beurskoersen zijn er gek op. Beleggers zijn er gek op. Verslaafd als ze zijn aan immer meer goedkoop geld. Dat haast vanzelf zijn weg naar de aandelenbeurzen vindt. Maar ook in Europa wordt inflatie voorgesteld als een positief iets. Ze is te laag, heet het dan. (Zo laag dat de reële intrestvoet in meer en meer landen negatief is.) Maar zijn er dan geen negatieve effekten van inflatie? Is er niemand die de prijs betaalt van ‘gratis’ geld? Toch wel, en het zijn altijd weer dezelfden…

Het is nooit anders geweest

Inflatie betekent stijgende prijzen maar eigenlijk is dat maar het gevolg. Het zichtbare en meetbare effekt. De betere omschrijving van het fenomeen is verlies van koopkracht. Met eenzelfde dollar of euro koop je minder van hetzelfde. De Engelstalige uitdrukking in deze luidt: too much money chasing too few goods. Het bestaat sinds mensenheugenis, het lijkt alsof het altijd zo geweest is. Want we hebben nooit anders geweten, toch? Maar één categorie mensen moet er extra voor boeten: zij die werken voor hun brood. Met liefst nog wat beleg erop. Hard werken ook meest.

De werkers

Wolfstreet.com omschrijft het als volgt. ‘Inflation means that the money that workers earn buys less; and they have to spend a larger slice of the fruits of their labor to buy the same thing. Consumer price inflation is the loss of purchasing power of the dollar. And thereby, it’s the loss of purchasing power of labor. And this identifies the victims of consumer price inflation: Americans who work for a living. The fruits of their labor are being eaten up by what the Fed is trying to create more of.’

Voordelen voor wie?

Inflatie is slechts in het voordeel van bedrijven en overheden. De eerste kunnen hun prijzen verhogen, door consumenten geaccepteerd als de normale gang van zaken. Een deel van hen zal naar goedkopere alternatieven zoeken. Maar wat als ‘goedkoop’ ook duurder wordt. Wat als alle producenten hun prijzen gezamelijk verhogen en er dus geen ontsnappen mogelijk is. Denk aan levensnoodzakelijke producten als voeding. Aan basisbehoeften als energie en wonen. De tweede zijn eveneens in hun nopjes. Hun schulden verminderen als vanzelf omdat geld minder waard wordt.

Was het ooit anders?

Tot de eerste helft van de twintigste eeuw was geld in de meeste landen gekoppeld aan goud. Er kon nooit meer van gecreëerd worden dan de hoeveelheid goud in de kluis als tegenwaarde. Maar dit verplichtte politici tot spaarzaamheid. Tot zuinig omgaan met de middelen voorhanden. Als een goede huisvader, huismoeder. Het is zoveel populairder om te spenderen. Burgers en bedrijven cadeau’s te geven. Prestigeprojecten te kunnen opzetten. Met OPM natuurlijk, Other People’s Money. Het onze! Het is alles te wijten aan de heer Nixon, die in 1971 elke band met goud doorknipte. De goudstandaard werd definitief verlaten en zo ging het met geld ook bergaf. Elke wijze van ijken werd het raam uitgegooid, aan de voordeur gezet met het groot vuil.

De schuldenberg

Het IMF produceert in haar World Economic Outlook (April 2019) de overheidsschulden per land. De ‘general government gross debt’ als een percentage van het BNP. Het Bruto Nationaal Product oftewel alles wat een land in een jaar produceert. U moet beslist eens bovenstaande link aanklikken. De wereldkaart toont alle landen met hun schulden in percentages. Opvallend is dat de ‘Emerging market and developing economies’ een gemiddelde hebben van ‘slechts’ 53 procent schuld versus BNP. Terwijl dat gemiddelde bij de ‘Advanced economies’ dubbel zo hoog ligt. Op 103 procent! Zij we zo ‘advanced’ geworden net door ons zoveel in het rood te werken? Ook hiervan zal ‘iemand’ de prijs moeten betalen, vroeg of laat. En we vermoeden reeds wie dat, opnieuw, zal zijn…

Kan het ook anders?

Jawel, maar nooit met fiatgeld. Dat gecreëerd wordt zoals het uitkomt, ad libitum. Met de drukpers en op een computerscherm. Met digitale munten ligt het anders. De meeste voorzien een beperkte hoeveelheid. Een eindige voorraad. Die, eens bereikt, in principe elke inflatie zal uitbannen. Bij gemeengoed, bij algemeen gebruik. O.i. zal die tijd komen. De digitale eeuw is aangevat. Meer en meer overheden beseffen wat er aan komt. Zij mogen zich nog zo verzetten, het tij is voorgoed gekeerd. Digital is here to stay. Op de tweede dag van de hoorzitting over Facebook en zijn Libra werd het zelfs hardop gezegd. Was David Marcus, verantwoordelijke voor Calibra, op de eerste dag eerder timide, als underdog, dan was het wel even anders op dag twee, 17 juli 2019. ‘Marcus, the head of Calibra, strongly suggested that if the U.S. doesn’t act quickly, Bitcoin could jeopardize the dollar’s dominance.’

Voor gezond geld moet je bij de Doctor zijn

Er bestaan wel politici die voor gezond (omgaan met) geld strijden. Al heel hun carrière zelfs. Al zijn die niet dik gezaaid. Maar vergeten we toch zeker niet Doctor Ron Paul. Hij snapt het als geen ander. Centrale bankiers zijn eerder onze vijand dan onze vriend. Paul is voorstander van én een terugkeer naar de goudstandaard. En hij verwelkomt digitale munten als eveneens gezonde competitie. Helaas maken mensen met gezond verstand en intelligentie in overvloed nooit een kans om president te worden van de VS. Het establishment laat dat gewoon niet toe. Jammer voor Doctor Paul. En jammer voor ons, voor de hele wereld…