Zo ongeveer zou zijn naam worden gescandeerd in een voetbalstadion wanneer hij als topspeler afscheid neemt van de club die hij heeft gediend. Ik zie Draki ongeveer als de Johan Cruijff bij Ajax. Mijn favoriete speler toen ik in de jaren zeventig regelmatig het Olympisch stadion in Amsterdam bezocht. Heb daar alle grote clubs zien spelen tegen Johan Cruijff.
Draki bedankt, draki bedankt, draki, draki, draki bedankt!
Nee, niet tegen Ajax, maar tegen Johan Cruijff. Alleen hij bepaalde het spel bij Ajax. Dominant en een echte leider die het hele elftal anderhalf uur kon dragen. Net als Draki. Draki was ook een echte leider die zijn eigen gang ging. Zijn medespelers troefde hij af door eigenwijs zijn eigen woorden te kiezen wanneer hij weer met een eigenaardige speech de financiële markten voor het blok zette.
Geen voorzet maar recht op het doel af
In plaats van een voorzet schoot hij regelrecht de bal in het doel. Beleggers en speculanten hadden het nakijken en gokten op de verkeerde speler. Weer was Draki de winnaar. Het onvoorspelbare gedrag van deze topspeler was niet te peilen. Zou hij nu links, of zou hij toch rechts de laatste man passeren en de eurospeculant weer laten vissen. Keeper Klaas Knot mocht de bal met gebogen hoofd uit het net halen. Hoe we het ook beschouwen, Draki heeft onze euro gered. Gered van de ondergang. Hij kreeg op 24 oktober 2019 een waardig afscheid van een club met verdeelde bestuurders die het niet altijd eens waren met zijn verrichtingen op het financiële speelveld. Maar ja, een topper die met de meest vreemde kronkels onnavolgbare prestaties wist neer te zetten, daar kun je niet omheen.
De Kromme
De euro overwon. Dankzij Draki. Hij droeg de hele ECB-club met duur betaalde spelers op zijn eigenwijze sluwe speelwijze. Het deed er niet toe hoe, het ging om de winst. De euro! Whatever it takes! Schiet mij nu wel te binnen dat ik Draki met de verkeerde speler vergelijk in ons oranje voetballandje. Eigenlijk zou een vergelijk met Willem van Hanegem, bijgenaamd “de kromme,” een veel betere zijn. Hoe krom zijn beleid wel niet kon zijn, toch bleef hij een winnaar.
Balletje euro hoog houden
Met zijn grillige manoeuvres was hij niet te evenaren. Maar zijn woordkeuze in zijn speeches kon beter. De beste voetballers zijn niet altijd de beste sprekers. Zo hield hij in 2012 een speech in London waarin hij zei dat hij de euro overeind zou houden. Balletje hoog houden dus. Toen vergeleek hij in zijn speech de eurozone met een hommel. „Dat is een natuurwonder,” zei Draki, want eigenlijk zou een hommel niet moeten kunnen vliegen. Maar toch doet ie het. De euro was een hommel die jarenlang goed vloog. Maar nu moet de hommel een bij worden.” Als voetballiefhebber zag ik een Cruijff of een van Hanegem ook liever voetballen dan speechen. Hetzelfde denk ik bij Draki. Hoe kan een bankpresident zich zo onnozel uitdrukken. De euro met een hommel vergelijken! Dat is toch hetzelfde als onze bondscoach Ronald Koeman vergelijken met een vrouwelijke stier? Totaal niet relevant, helemaal misplaatst.
Beleggers worden bevredigd
De euro-muntunie is een wangedrocht, zeg maar een vrouwelijke stier die helemaal niet bestaat, en ook nog eens kunstmatig wordt geïnsemineerd. Precies zoals ik het zeg. De euro wordt kunstmatig overeind gehouden met dure injecties. De sperma druipt over de financiële markten. Beleggers komen klaar van genot. Nog nooit zijn ze zo bevredigd door een president van eencentrale bank. Al jarenlang roepen ze hosanna. Hun genot kan niet meer kapot.
Publiek wordt onrustig
Toch is een spelsysteem waarbij de tegenstander onder druk wordt gezet niet eeuwig houdbaar. De tegenstander zal uiteindelijk vanuit zijn verdediging terugslaan. Vaak wordt een nieuwe trainer aangetrokken die een andere tactiek toepast. Dat is nodig tijd wanneer ook het publiek onrustig wordt. Ze lopen weg, lege tribunes. De penningmeester wordt nerveus en trekt aan de bel. Zijn reserves worden aangetast, er moet nodig iets gebeuren. Het bestuur komt bijeen en beraadslaagt. Er wordt besloten om de winter af te wachten en na de winterstop orde op zaken te stellen. Komt tijd, komt raad.
Nieuwe trainer
De ECB-club heeft namelijk een nieuwe trainer aangetrokken. Het is een vrouw, Christine Lagarde heet ze, en ze is van het andere geslacht. En vrouwen denken nu eenmaal anders dan mannen. Hebben ook andere tactische inzichten. Misschien probeert ze een charmeoffensief en daar kunnen wij als tegenpartij slim op reageren. We stellen de joker op en zetten hoog in. We geven het publiek gratis toegang zodat de tribunes overval raken. De penningmeester vraagt het faillissement aan van de club en het bestuur treedt af. De chaos en anarchie is compleet. De curator regelt het faillissement en de schuldeisers taaien met hangende pootjes af. We starten een nieuwe club met een nieuwe trainer, een nieuw bestuur, frisse jonge spelers en gaan vol vuur de competitie in.
De sterkste staat altijd vooraan
Weer ouderwets Europees voetbal. Niet verenigd in een unie maar heerlijk onderling dollen op het veld en vechten om de bal. De sterkste wint en staat bovenaan. Dat is het echte spel. “Whatever it takes.” Jammer dan als je onderaan eindigt. Moet je gewoon betere spelers aantrekken en een nieuwe trainer. Een echte competitie speelt zich niet alleen af op een voetbalveld maar ook er buiten. Het mededingingsrecht, de concurrentie tussen bedrijven en landen heeft in de geschiedenis altijd zijn vruchten afgeworpen. De mens moet knokken om te overleven en niet aan het infuus liggen van de ECB die met gratis geld de economie injecteert. Als er gratis wordt uitgedeeld dan staat de sterkste vooraan en de zwakkere heeft het nakijken. Niet voor niets is de samenleving meer verdeeld dan ooit tevoren. Niet voor niets is er veel supportersgeweld rondom de voetbalvelden in de grote steden.
Ach, Bram Vermeulen wist het al veel eerder hoor: ‘Het is een wedstrijd, het is een wedstrijd, het is een wedstrijd die niemand winnen kan’…
GW
