Fiscale fraude is zeven keer omvangrijker dan sociale fraude, alvast toch in buurland België. ‘Progressieve denktank’ Minerva heeft de naakte cijfers over dit ‘verborgen fenomeen’ opgedolven en geanalyseerd. Opvallend is dat beide vormen van malpraktijk compleet anders aanzien worden. Zowel door de goegemeente als in de media en de politiek. De ‘jacht op fraudeurs’ gebeurt ook nogal selectief, bewust of onbewust. Een klasseoordeel én een klassebehandeling dus?
In perspectief
Sociale fraude is zwartwerk en het ontlopen van socialezekerheidsbijdragen. Ook onterecht ontvangen uitkeringen en eigenlijk elke inbreuk op de sociale wetgeving. Fiscale fraude betreft de ‘niet-aangifte van inkomen uit arbeid of uit vermogen’ en dit ‘met het oog op het zich onttrekken van het betalen van belastingen.’ Het Titanenwerk dat zopas verricht werd blijkt achteraf gezien ook broodnodig. Hoe moeilijk en complex het ook was om aan concrete cijfers te komen over dergelijke ‘activiteiten in het verborgene.’ De resultaten zijn opmerkelijk en onthullend. Ze plaatsen eveneens e.e.a. in het juiste perspectief.
Schattingen
Schattingen van de omvang van beide tezamen lopen gigantisch uiteen. 6,6 Miljard euro volgens de Nationale Bank van België oftewel 2 procent van het BNP. 15 à 20 Procent volgens Eurostat, het Europees organisme voor de statistiek. Dit laatste zou de Belgen samen met de Zuid-Europese landen tot de grootste fraudeurs betittelen van West-Europa.
Vaststellingen
Minerva ging uit van de vastgestelde fraude, wat een beter en correcter resultaat zou opleveren dan de geschatte. De sociale fraude bedraagt aldus 250 miljoen euro op een budget van 70 miljard. Oftewel ‘slechts’ 0,3 procent. Het betreft meest particulieren. Ontzettend laag vergeleken met de tastbare gegevens omtrent de fiscale fraude. Hier zien we voornamelijk ondernemingen die vennootschaps- en BTW-fraude plegen. Het gaat om 2,5 miljard euro op een budget van 116 miljard euro. Oftewel 2,15 procent!
Conclusies
Al bij al liggen de percentages en bedragen relatief erg laag. Hoewel de (vastgestelde) fiscale fraude zeven keer omvangrijker is dan de sociale, wordt de ‘jacht op fraudeurs‘ vooral gericht op deze laatste. Althans zo lijkt het er op wanneer je de krantenkoppen leest. En zeker sinds de start in 2014 van de huidige regering onder premier Charles Michel. Omdat het makkelijker is een ‘bijklussende’ werkloze te vatten dan verborgen miljoenen op een exotisch eiland terug naar België te dirigeren. Je dreigt ook veel minder op ‘lange tenen’ te trappen. Bizar is dan nog dat vanuit politiek en media de openbare opinie gestuurd lijkt te worden beide compleet anders te beoordelen. ‘Boegeroep’ naar de eerste en ‘wauwgeroep’ naar degenen achter het tweede. Strenge afkeuring als ‘hoe dùrven ze, de profiteurs!’ tegenover ‘je moet het maar kùnnen hé?’ met een soort misplaatste bewondering voor zoveel handigheid…
