De grootste uitdaging van de globale economie is die van het overaanbod : teveel arbeidskrachten, teveel productiecapaciteit en teveel kapitaal voorhanden. Dit overaanbod is hier om te blijven en het verhindert een heropstarten van de groei. Aldus Daniel Alpert die het boek schreef “The age of oversupply : overcoming the greatest challenge to the global economy”. Hij is een investeringsbankier, lid van een denktank en je vindt zijn artikels vaak terug in prominente media zoals the Wall Street Journal, NY Times, Forbes en Fortune. Alpert legt de vinger op de zere wonde, stelt ook de oplossingen voor, alleen is de vraag : wie is bereid die oplossingen toe te passen?
Overaanbod van…àlles
Tussen 1980 en 2010 kwamen er 1,7 miljard nieuwe werkers op, meest vanuit de groeilanden, die in competitie gingen met Europa en de VS, met als gevolgen alhier hoge werkloosheid en minieme groei. Met de vraag naar goederen en diensten op een laag pitje sinds de start van de crisis in 2008, zien zelfs de meest profijtelijke bedrijven weinig in investeren of nieuwe mensen aannemen. The invisible hand of capitalism is broken. Economic and political forces are preventing markets from correcting themselves, and we’re now living in an unprecedented age of oversupply. Governments and central banks across the developed world have tried every policy tool imaginable, yet our economies remain sluggish or worse. How did we get here, and how can advanced nations compete and prosper once more? In this bold call to arms, economic policy expert Daniel Alpert argues that a global labor glut, excess productive capacity, and a rising ocean of cheap capital have kept the economies of the first world, and notably the United States, mired in underemployment and anemic growth”.
QE werkt niet
De standaardtools zoals goedkoper krediet via monetaire expansie werken niet meer. De banksector van het Westen blijft risicovol en instabiel. Daarbij komt dat wij een enorme schuldenberg torsen en leiders hebben die niet de juiste maatregelen durven, kunnen of willen nemen. Ook zij “hopen” maar dat als bij wonder de groei in het Westen zal terugkeren.
De oplossingen
We moeten stoppen met easy money. Fiscale stimuli geven om de werklozen kost wat kost terug aan het werk te krijgen. De schulden afschrijven = verlies durven nemen en doen nemen. Onze banksector grondig hervormen voor meer stabiliteit en minder risicovol gedrag. En een nieuw globaal muntsysteem op poten zetten. Dit is een hele boterham en mijlenver verwijderd van wat politici en centrale banken nu doen. En toch zullen ze, we, er vroeg of laat aan moeten, denkt u niet…?
Het is gewoon de welvaartskloof die aan de bron van alle ellende staat. Als geld zuiver een ruilmiddel was dan hielden wij elkaar wel aan het werk. Al was het maar met luxe zaken. Als alles er al is kan je proberen zaken nog goedkoper te maken zodat we meer leuke dingen kunnen doen met ons geld. Dan krijg je juist allerlei niches zoals toerisme, kunst, plastische chirurgie en ga zo maar door.
Dus dat gelul van te weinig werk is alleen waar vanuit een centrale plan economie gezien. In een daadwerkelijk vrije markt is dit een non argument.
Het geld zit in te weinig handen.
Spullen en diensten worden schaars en te duur.
Er wordt te weinig aan innovatie gedaan zoals alternatieve energiebronnen aanboren.
Genoeg te doen maar er moeten alternatieve betaalmiddelen komen om aan de wurggreep van de rijke elite te ontkomen.
Helaas geen samenzwering maar gewoon “crisis voor dummies deel 1”.
Goed geschreven. Het gepeupel is kaal gestolen en tot slaaf gemaakt. Als generaties niet waren kaal gestolen maar het kapitaal was gebleven daar waar het hoort, bij de bevolking. Dan was er geen toren hoge schuld door leningen. Dan was het kapitaal of de opbouw daarvan geërfd generatie op generatie. Dan waren de kosten gedekt met een paar uurtjes werk per week. Nee , slaven zult u zijn. Wat ben ik blij dat ik geen kinderen in NEEderland op aarde heb gezet.
Omstreeks 1980 is het knelpunt in de economie omgedraaid van hoe organiseren we voldoende productie naar hoe organiseren we voldoende effectieve koopkrachtige vraag.
Dit laatste hebben we een lange tijd verbloemd met sterk oplopende schulden nu dit niet meer kan stagneert het systeem.
Als we naar onze economie kijken zien we dat een groot deel hiervan is te typeren als economie om de economie en niet om te voorzien in reële behoeften.
Oplossing is (tijdelijk) (bijna) de hele financiële sector (banken, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen en eventueel ook beleggingsmaatschappijen) nationaliseren. De balansomvang van de financiële sector van ca. 800% BNP (excl. derivaten en schaduwbanken) terug brengen naar ca. 300% BNP (incl. derivaten en schaduwbanken). Hierbij vallen genoeg reserves vrij dag we het problematische deel van de schulden als verlies af kunnen boeken.
De balansomvang wat over blijf is voor iets meer dan 100% gedekt door een reële voorraad materiële bezittingen excl. kale grond en speculatieve bubbels.
Ander punt is nu overbodig gecreëerd werk schrappen, naar lage lonen landen verplaatste reële productie weer terug halen en per saldo een 2 of 3 daagse werkweek invoeren.
Zo kan ik nog wel even doorgaan en onderbouwen met cijfers dat dit kan…
Kunnen we je voordragen als minister van Financiën misschien?
Dat lijkt me niet Piet.
Deze kennis heeft Biflatie meest van derden.
Ik herken mij er ook wel in, met mijn reactie van 2 maanden terug.
Eerlijk geld (goud gedekt). Vrijheid aan ondernemers, dus gewoon mensen kunnen ontslaan. Geen minimum loon. Consumenten moeten veel mondiger worden. Die hebben alle macht. Democratischer kan het niet. Laat bedrijven die de boel in de maling nemen, toch gewoon links liggen. Ga bijvoorbeeld op atoomenergie over als je die windhandel bullshit vindt. En stem nou eens niet links. Minder belastingen moet echt een kans verdienen.
Niet mijn wereld “plato”!