In het vorige artikel ging ik in op de mogelijke financiering van een uitbreiding van het EFSF (red: European Financial Stability Facility). Dat zal nodig zijn als blijkt dat alle PIIGS landen geen toegang meer hebben tot de financiële markten. Op dit moment bedraagt het EFSF zo’n 270 miljard. Nu blijkt dat een fikse herstructurering geen optie is, zal de schuld als percentage van het BBP blijven groeien waardoor zowel Griekenland, Ierland en Portugal, maar ook later Spanje en Italië, afhankelijk worden van leningen van het EFSF. Mede dankzij ZeroHedge en beleggingsfonds Bernstein ben ik aan schokkende cijfers gekomen die laten zien wat er in de nabije toekomst bij moet komen aan fondsen om dit spel aan de gang te houden.

De conclusie die hieruit voortvloeit is dat, om het EFSF tot tenminste 2013 te laten werken, een schuld van rond de 2400 miljard euro zal moeten worden doorgerold (zie figuur hierboven). Dit is echter wel inclusief België, Spanje en Italië. Van die schuld van 2400 miljard zal zo’n 1450 miljard gedekt moeten worden door het EFSF. Mocht het hierboven geschetste scenario plaatsvinden, waarbij  de garanties van de periferie landen (inclusief Italië) waardeloos zullen worden, dan zal Duitsland €790 miljard aan garanties moeten verstrekken, ofwel 32% van het Bruto Binnenlands Product (zie figuur hieronder). Dit getal loopt echter nog verder op mocht Frankrijk gedowngrade worden, wat de laatste tijd steeds waarschijnlijker wordt (onder meer als je kijkt naar de spreads op Duits-Franse obligaties). Dit zal leiden tot een verhoging van de Duitse bijdrage tot wel €1385 miljard, ofwel 56% van het BBP.   

Andere gevaren zitten hem in het feit dat huidige schulden die in de periferie zullen worden afgeschreven van de balansen van banken vooral in de periferie zitten. Aangezien er geen enkele toegang tot de markt is voor deze banken, zullen ook deze afschrijvingen uit het EFSF moeten worden betaald. Samenvattend kan je dus stellen dat in de nieuwe situatie, waarbij het EFSF obligaties gaat opkopen van landen in de periferie, je het risico loopt dat de PIIGS landen geïsoleerd raken en de toegang tot de financiele markten zullen verliezen. Hierdoor komt men in een situatie terecht dat het EFSF de gehele herfinanciering van deze landen voor zijn rekening zal moeten nemen en in overdrachtelijke zin betekent dit dus dat de Noordelijke landen wederom voor de Zuidelijke landen zullen moeten gaan betalen. Dit heeft als consequentie dat Duitsland op termijn ook in gevaar komt. Als het rapport van Bernstein één ding duidelijk maakt, dan is dat Europa in zijn huidige staat insolvabel is.

De euro lijkt gered, maar als de gemiddelde Duitser morgen wakker wordt en ziet wat de implicaties zijn van de besluiten van de eurotop zal het verzet tegen de Euro en zijn leiders groter zijn dan ooit. De Duitser moeten beseffen dat Merkel een bedrag ter grootte van 32% van het BBP op het spel wil zetten om insolvabele landen als Griekenland te redden. Wat zal er gebeuren als diezelfde 82 miljoen Duitsers realiseren dat de politiek alle welvaartsgaranties opoffert, alleen maar zodat een paar periferie landen kunnen doorgaan met het liegen over hun schulden en kunnen genieten van hun socialistische voorzieningen, zoals gegarandeerd pensioen? Het lijkt dan ook een kwestie van tijd tot Angela Merkel zichzelf onderaan zal terugvinden in de polls met een daarbij behorend historisch electoraal verlies.

Ruben van der Gun