Nederlandse huizenprijzen zijn in maart 2,1% gedaald in vergelijking met maart 2013. De prijsdaling ten opzichte van een jaar eerder is groter dan in februari, toen de huizenprijzen 1,7% goedkoper waren dan een jaar eerder. Hieronder een grafiek van de ontwikkeling van de Nederlandse huizenprijzen per kwartaal van de afgelopen vier jaar.
Huizenprijzen in Amsterdam 2,6% gestegen
In Amsterdam zijn de huizenprijzen in het eerste kwartaal van 2014 met 2,6% gestegen. Ook in Den Haag stegen de huizenprijzen. De prijzen in het eerste kwartaal lagen 1,7% hoger in vergelijking met een jaar eerder. Het zijn de enige twee plekken in Nederland waar een gemiddelde woning in waarde is toegenomen.
De prijsontwikkeling verschilt regionaal sterk
In Groningen en Friesland zijn de prijzen van bestaande koopwoningen in het eerste kwartaal gemiddeld met meer dan 3% gedaald ten opzichte van een jaar eerder. In Noord-Holland en Utrecht is de daling minder dan 1%. De kleine prijsdaling in Noord-Holland hangt samen met de stijging van de woningprijzen in Amsterdam met 2,6%. Dit is overigens de eerste stijging sinds 2011.
er komt een punt waarop de stilstaande/mild dalende huizen prijzen worden ingehaald door inflatie,
volgens ECB rond de 3 %. in werkelijkheid voor essentiele goederen rond de 4 a 5 %
inderdaad zijn de huizenprijzen 1995-2005 belachelijk gestegen, maar er komt een tijdstip dat ze weer in overeenstemming komen met de gemiddelde jaarlijkse inflatie
en bij een geldverruimingspolitiek is vastgoed op de juiste locatie een vluchthaven voor geld dat geen rendement op de bank krijgt, beter je geld in stenen dan op de onveilige bank (denk aan Cyprus) je kan vastgoed nog altijd onderverhuren aan tijdelijke studentenbewoning
Dat klopt. In een scenario – wat in de afgelopen eeuwen nauwelijks is voorgekomen – dat huizenprijzen nominaal gelijkblijven, convergeren ze langzaam terug naar het algemene prijspeil. Zo lang we inflatie hebben. Bij desinflatie (huidige realiteit) gaat het convergeren steeds langzamer, bij deflatie wordt het divergeren.
Ook heb ik laatst eens uitgerekend hoe lang dit proces dan gaat duren. met hele ruime aannames (uitgaande van het prijspeil van 1995 en 2,5% inflatie) kwam ik op een jaartje of 20 tot 30 uit voordat huizenprijzen weer ‘reëel normaal’ zijn. En dan neem ik dus een overgewaardeerd jaar als uitgangspunt. Als we een écht ‘normaal’ jaar als 1985 als nulpunt nemen zal het nog veel langer duren.
Dus ja, je hebt conceptueel gezien gelijk: Als alle omstandigheden zo zijn, en de komende decennia zo blijven, zoals jij ze schetst. Maar als je voor de grap dat scenario eens narekent dan zie je al snel dat het niet waarschijnlijk is. Het is theoretisch natuurlijk mogelijk, maar daarvoor moeten er omstandigheden plaatsvinden die in de praktijk zeer uitzonderlijk zijn. Sterker nog, ik ken in de geschiedenis geen decennia die aan deze voorwaarden voldoen.
Ondanks de juichtonen van kabinet en makelaars is de huizenmarkt dus nog niet bezig aan herstel.
‘Vanzelf uitzieken’ duurt langer dan gedacht.
Is het een wonder?
– Fors dalende inkomens van werknemers
(http://www.telegraaf.nl/overgeld/werk-inkomen/22515152/___Nederlandse_inkomens_flink_gedaald___.html)
– oplopende faillissementen en werkloosheid,
– de grote leegstand,
– een dreigende deflatie, door (Europese) stagnatie, ongunstig voor de
(hypotheek)schuldenpositie, het algemene prijspeil, het consumentenvertrouwen en de bestedingsbereidheid,
– het tegengaan van een versneld leeg lopen van de huizenzeepbel,
– het uitblijven van maatregelen.
Toch zijn er meer woningen verkocht. Is dat een teken van herstel?
Nee, het is een groei tegen de verdukking in. Als teken van een toenemende (ernstige) woningnood.
Verergerd door de extra bezuinigingsrem in de sociale huursector (gebrek aan voldoende nieuwbouw, doorstroming, toewijzing en
huurverhogingen).