Van 1933 tot 1975 was het voor Amerikaanse burgers verboden goud in bezit te hebben. En net als met drugs en andere smokkelwaar kon je in de gevangenis terecht komen door het alleen maar in bezit te hebben. In 1975 werd deze wet gewijzigd onder de regering van President Ford. Plotseling werd het legaal goud in bezit te hebben en een hoop mensen deden dat dan ook. Alhoewel Amerika zijn gouden Eagle munt had, hadden ze geen gouden munt meer in omloop in die tijd en dus kochten de mensen toen Krugerrands, Maple Leafs uit Canada en gouden munten uit diverse andere landen.
Nixon verliet de goud standaard in 1971. En slechts 9 jaar later, toen Reagan een gooi naar het presidentschap deed en we midden in de presidentiële campagne zaten, net als vandaag de dag, was er grote druk onder de supporters van Reagan en de conservatieve Republikeinen om terug te keren naar de goud standaard. Reagan deed toen wat vele politici doen als er twee kanten aan een zaak zaten, die moeilijk verenigbaar waren. Hij benoemde een commissie, die werd ingezworen in 1981 en bestond uit een aantal prominente economen en een paar publieke figuren om een studie te verrichten naar een terugkeer van de goud standaard.
De commissie stemde uiteindelijk tegen de herinvoering van de goud standaard. Maar zoals dat gewoonlijk gaat bij dit soort commissies waren de leden nogal verdeeld in hun mening. Er bleef een minderheid die vond dat we wel terug zouden moeten gaan. Maar het werd hen toegestaan een minderheidsrapport uit te brengen. En omdat het een openbare commissie was, schreven zij hun rapport over hun standpunt inzake de goud standaard dat in het ‘public domain’ overal toegankelijk was. Een ondernemende uitgever bracht dit rapport uit in boekvorm onder de titel The Case for Gold, zie deze link. Dit is een legendarische klassieker geworden onder de voorstanders van de goud standaard en mensen die de financiële historie een warm hart toedragen.
Maar er is natuurlijk meer dan alleen maar een nostalgische kant aan deze zaak. Nu in onze tijd zijn er argumenten te noemen die eerder geen onderdeel van het debat waren in de 80’er, 90’er jaren en zelfs in de vroege 2000’er jaren. En één daarvan is de financiële oorlog die zich afspeelt in de cyberruimte, d.w.z. de mogelijkheid van het uitroeien van de digitale welvaart.
Een aantal mensen zullen zeggen: ja maar ik heb aandelen, obligaties, marktfondsen en wat al dies meer zij. Nou dat is dan hun visie, want alles wat zij werkelijk bezitten bestaat alleen maar uit welvaart in digitale vorm. Online kun je zien hoe de vlag ervoor staat en als je geluk hebt kun je ook nog een papieren uitdraai per post toegezonden krijgen.
