Larry Summers ziet eind dit jaar 5% inflatie

Heel wat analisten hebben hun zegje al gedaan over inflatie en wat blijkt? De stelling van Fed-voorzitter Jerome Powell, dat de inflatie een fenomeen van voorbijgaande aard zal blijken te zijn, wordt zeker niet door iedereen gevolgd.

 

Inflatie in de Verenigde Staten blijft waarschijnlijk tot 4 jaar lang hoog – BofA

 

De analisten van Bank of America Securities verwachten dat de Amerikaanse inflatie 2 tot 4 jaar hoog zal blijven, in tegenstelling tot de toenemende perceptie onder druk van de Fed dat deze van voorbijgaande aard is. Volgens Bo A zou alleen een financiële marktcrash voorkomen dat centrale banken het beleid in de komende zes maanden verkrappen.

 

Het is fascinerend om te zien dat zovele analisten en beleggers inflatie als een tijdelijk fenomeen beschouwen terwijl verschijnselen als de stimuleringsmaatregelen, economische groei, activa die door het plafond vliegen zoals beurskoersen en grondstoffen, gestegen prijzen voor vastgoed als permanent worden beschouwd, zo verklaarde de topstrateeg van de investeringsbank, Michael Hartnett, in een rapport dat enkele weken geleden verscheen.

 

Hartnett denkt dat de inflatie de komende 2-4 jaar tussen de 2% en 4% zal blijven ‘hangen’. De Amerikaanse inflatie bedroeg de afgelopen 100 jaar gemiddeld 3%, 2% in de jaren 2010 en 1% in 2020, maar is tot nu toe in 2021 op jaarbasis gestegen naar 8%, zei Bofa in de nota.

 

Dat zijn cijfers die tot de verbeelding spreken. Ze geven onder andere aan dat de inflatiedoelstelling van de Fed onder het 100-jarig gemiddelde ligt. De voorzitter van de Amerikaanse Federal Reserve, Jerome Powell, heeft al meermaals gezworen de rente niet te snel te verhogen.

 

Hij weigert daarbij te reageren op alleen maar de angst voor komende inflatie, want die angst is volgens hem dus ongegrond. De opmerkingen van Powell werden op de markten gezien als een zet om de zenuwen van beleggers te kalmeren nadat een agressieve monetaire beleidsvergadering enkele weken geleden suggereerde dat sommige Fed-mensen dachten dat de rentetarieven al in 2023 zouden stijgen, misschien een jaar eerder dan verwacht.

 

Die verwachting wil de Fed dus met alle kracht bestrijden, ze berust volgens hem op los zand. De verwachting van hogere rentevoeten kan leiden tot een uitverkoop van aandelen. Daar moet natuurlijk ook Bank of America rekening mee houden. BofA-klanten zijn nog steeds zwaar belegd in aandelen, met een allocatie van contanten die met 11,2% ruim onder het gemiddelde op lange termijn ligt.

 

In de week tot woensdag pompten beleggers $ 7 miljard in aandelen en $ 9,9 miljard in obligatiefondsen, terwijl ze $ 53,5 miljard uit contanten haalden, berekende BofA op basis van EPFR-gegevens. Nu de eerste helft van 2021 al meer dan een maand achter de rug is, denkt Hartnett dat hogere inflatie, agressieve centrale banken en zwakkere groei de belangrijkste thema’s zijn om in de tweede helft op te letten.

Dat is een cocktail die niet noodzakelijk alleen maar gunstig is voor een belegging in aandelen. Maar ook andere gezaghebbende bronnen staan te drummen om hun zegje over inflatie te doen.

 

Larry Summers ziet eind dit jaar 5% inflatie

 

Ook Larry Summers heeft het inflatieverhaal bestudeerd en zijn visie wijkt alleszins af van die van Jerome Powell. Het is misschien niet helemaal hyperinflatie – losjes gedefinieerd als prijsstijgingen met dubbele cijfers of zelfs nog meer – maar als voormalig minister van Financiën en voormalig democraat Larry Summers gelijk heeft, zal het over ongeveer zes maanden halverwege zijn.

 

Een dag nadat Bank of America waarschuwde dat de komende inflatie minstens 2 en zelfs 4 jaar zal duren – of men dat als tijdelijk definieert hangt af van het feit of men al dan niet een Federal Reserve-betaalkaart heeft om alle aankopen in de komende 4 jaar te betalen (of anders uitgedrukt: of men al dan niet bereid is geloof te hechten aan de woorden van de grote baas van de Fed) kwam ook ene Larry Summers met een boodschap die aan duidelijkheid niets te wensen overliet.

 

Larry Summers, die op het punt staat om te worden geëxcommuniceerd van de Democratische partij, voorspelde dat de inflatie aan het einde van dit jaar vrij dichtbij 5% zal lopen en dat de obligatierendementen als gevolg daarvan zullen stijgen in de rest van 2021.

 

Dat is iets wat de Fed natuurlijk niet graag hoort. Aangezien de consumentenprijzen in mei al met 5% zijn gestegen ten opzichte van het voorgaande jaar, is de voorspelling van Summers niet echt een schokgolf. Sprekend op Bloomberg TV zei Summers te vermoeden dat aan het einde van het jaar de inflatie inderdaad vrij dicht bij 5% zal uitkomen. De impact daarvan kan moeilijk onderschat worden.

 

Het zou Summers verbazen als de VS 5% inflatie hadden zonder effect op de inflatieverwachtingen op wat langere termijn. Als hij gelijk heeft, staat de recente ommekeer in de inflatieverwachtingen voor het komende jaar, die volgens de laatste UMich-enquête over het consumentenvertrouwen van 4,6% naar 4,2% daalde, op het punt om naar nieuwe pieken te stijgen.

 

Het is overigens niet de eerste keer dat Summers voorspelt dat de brandslang van fiscale en monetaire stimuleringsmaatregelen een stijging van de inflatie zal veroorzaken. Hij blijft op deze nagel hameren, terwijl de carrière-economen bij het Witte Huis en de Fed de Amerikanen aansporen om de huidige inflatiedreiging te negeren door steeds maar te herhalen dat de recente inflatiestijging snel voorbij zal zijn.

 

Summers was uniek onder zijn mede-democraten in het voorspellen dat de monetaire en fiscale stimuleringsmaatregelen samen met de heropening van de economie aanzienlijke prijsdruk zouden veroorzaken. Het ziet er echter steeds meer naar uit dat hij het gelijk aan zijn kant zal krijgen.

 

Op de vraag hoe de financiële markten zich in de rest van 2021 zullen gedragen, zei Summers dat er waarschijnlijk meer turbulentie zal zijn, aangezien de beleggers op een snellere opmars van de inflatie zullen reageren door de obligatierendementen op te drijven.

 

Naar zijn mening zullen de financiële markten nog harde noten te kraken krijgen. Ironisch genoeg prees Summers – die nu doceert aan de Harvard University –  de deal die president Joe Biden afsloot met de democraten over een infrastructuurplan van $ 579 miljard, dat naar zijn mening echter vrijwel geen kans van slagen heeft.

 

Hij herhaalde zijn oproep aan het Witte Huis om nog meer te besteden aan menselijke infrastructuur. Er is volgens Summers nog veel te doen dat moet worden ondersteund, maar die investeringen zullen de economie versterken. Minister van Financiën Janet Yellen vertelde de buitenwacht enkele weken geleden dat ze verwachtte dat de jaarlijkse inflatie tegen het einde van dit jaar onder het huidige niveau zal liggen, een stelling waar Summers dus geen spaander van heel laat.

 

De stimulus tsunami in zijn context plaatsend, berekende Michael Hartnett van de Bank of America onlangs dat met het laatste Biden-infrastructuurplan van $ 600 miljard het totale aantal wereldwijde monetaire en fiscale stimuleringsmaatregelen in de afgelopen 15 maanden is gestegen tot $ 30,5 biljoen, of een bedrag dat gelijk is aan het hele Europese BBP.

 

Jim Rickards: ze hebben het mis over inflatie

 

Ook Jim of James Rickards via DailyReckoning.com doet zijn duit in het zakje van het inflatieverhaal, maar hij laat een heel ander geluid horen. Ricards nam met name de werkloosheidscijfers in de VS onder de loep en kwam tot enkele merkwaardige vaststellingen.

 

De evolutie van de tewerkstelling klinkt als goed nieuws in de oren totdat de cijfers eens van dichtbij worden bekeken. Dan wordt vastgesteld dat de oorzaak van de daling van het werkloosheidspercentage in de afgelopen maanden niet de sterke banencreatie was, maar eerder een daling van de arbeidsparticipatie.

 

Die participatie daalde van 61,7% naar 61,6%, het betreft een langdurige daling die de arbeidsparticipatie terug heeft gebracht tot niveaus die sinds de jaren zeventig niet meer zijn voorgekomen. Simpel gezegd, de totale omvang van de beroepsbevolking kromp.

 

Concreet wil dit zeggen dat steeds meer Amerikanen niet meer de moeite doen om naar een baan te zoeken, met als gevolg dat ze onherroepelijk uit de werkloosheidsstatistieken verdwijnen. Op die manier wordt het plaatje natuurlijk op een kunstmatige manier opgesmukt. De situatie op de arbeidsmarkt is met andere woorden minder goed dan men zou denken.

 

Het glas is eerder half leeg dan half vol

 

Een Amerikaan kan werkloos zijn in de traditionele betekenis van het woord zonder dat hij of zij door de Arbeidsinspectie als werkloos wordt meegeteld. Het verschil heeft te maken met de vraag of iemand al dan niet actief op zoek is naar een baan. Alleen de eerstgenoemde categorie wordt officieel als werkloos geteld. Het probleem is dat de gelederen van de laatste groep groeien, zodat steeds meer mensen uit de statistieken verdwijnen.

 

Er zijn altijd mensen in de werkende bevolking van de topleeftijd (25-54 jaar) die niet op zoek zijn naar een baan omdat ze huisvrouw, student of vervroegd gepensioneerd zijn of verschillende levensveranderingen ondergaan. Toch is het percentage potentiële werknemers dat de arbeidsmarkt heeft verlaten schrikbarend hoog.

 

Sommigen hebben het zoeken naar een baan opgegeven omdat ze toch zeker weten dat ze er geen kunnen vinden die bij hun vaardigheden of interesses past. Anderen zijn tevreden met het innen van de royale werkloosheidsuitkeringen die de overheid nog steeds uitdeelt.

 

Sommigen leven nog steeds in angst voor COVID en willen niet terugkeren naar de werkplek. Ricards oordeelt niet, hij maakt alleen maar duidelijk dat een lage werkloosheidsgraad niet veel betekent als ze wordt aangedreven door een lage arbeidsparticipatie.

 

De VS hebben een leger van misschien tien tot twintig miljoen arbeiders die geen baan hebben en ook niet op zoek zijn naar een baan. Zolang die speling op de arbeidsmarkt er is (en het ziet er niet naar uit dat ze snel zal verdwijnen), vertelt de officiële werkloosheidsgraad niet het hele verhaal.

 

Dus de conclusie van de werkgelegenheidsrapport van de afgelopen maanden is gemengd van aard. De rapporten waren niet verschrikkelijk goed en ze waren ook niet geweldig slecht. Ze wezen wel op aanhoudende onderliggende slapte op de arbeidsmarkten en mogelijk vertragende groei. Het wees niet op inflatie of iets in de buurt. Want de inflatie is een ander verhaal.

 

Het inflatieverhaal

 

Sinds eind vorige zomer is de belangrijkste aanjager van de rentetarieven een inflatieverhaal. Het verhaal is duidelijk: de Amerikaanse economie is aan het herstellen en de werkloosheid daalt. Werkgevers kunnen niet genoeg werknemers vinden. De lonen gaan omhoog om meer arbeidskrachten aan te trekken.

 

Stimuleringsuitgaven voor biljoenen dollars doen hun werk, ze geven de economie een extra plus. De Fed drukt geld met een tempo dat nauwelijks bij te houden is. De economie worstelt bovendien met capaciteitsbeperkingen. Tel alles bij elkaar op en de inflatie staat volgens Ricards voor de deur.

 

Daarom moeten de rentetarieven omhoog. En als de rente stijgt, daalt de prijs van goud. De financiële markten hebben dit verhaal overgenomen. Het rendement tot einde looptijd op de 10-jaars schatkist ging van 0,508% op 4 augustus 2020 (ongeveer toen goud een piek bereikte) naar 1,745% op 31 maart 2021.

 

De goudprijs ging van meer dan $ 2.021 per ounce naar $ 1.686 per ounce in dan dezelfde periode. Dat is een daling van 16,5% van de goudprijs. Maar wat als elk onderdeel van het economische verhaal verkeerd is? Het plaatje zou er dan helemaal anders uitzien.

 

De cijfers spreken boekdelen

 

De economie herstelt ongetwijfeld van de pandemische recessie van 2020, de ergste sinds 1946. Maar het lijkt erop dat het herstel nu ten einde loopt. Voor de goede orde, de economie was zwak voordat de pandemie toesloeg. Wat als die zwakke groeitrendlijn nu weer vorm krijgt?

 

De werkloosheid daalt ogenschijnlijk, maar de echte werkloosheid daalt niet. De VS hebben nog steeds 7,6 miljoen banen minder dan vóór de pandemie. Het is waar dat de lonen stijgen in sommige dienstverlenende sectoren, zoals restaurants, en dat werknemers moeilijk te vinden zijn voor sommige bedrijven. (McDonald’s biedt nu $ 35.000 per jaar plus voordelen en training voor starters).

 

Toch stijgen de algemene loonniveaus niet significant, en de krapte op de arbeidsmarkt zorgt voor een krachtige desinflatoire overhang. Obligaties en goud zijn veel betere indicatoren van waar de economie naartoe gaat, aldus Ricards. De signalen zijn volgens hem duidelijk.

 

De economie vertraagt, de arbeidsmarkten zijn zwak, desinflatie en zelfs deflatie duiken aan de horizon op, de rente daalt en de goudprijs biedt een geweldige instapmoment. De realiteit haalt de hype in, de maskers staan klaar om afgerukt te worden.

 

Als je begrijpt wat er aan de hand is, ben je volgens Ricards beter geïnformeerd dan de zogenaamde ‘experts’. Nogmaals, goud geeft aan dat het verhaal niet klopt, de groei vertraagt ​​en de rente daalt. Dat maakt goud aantrekkelijker voor beleggers omdat goud concurreert met staatsobligaties. Ricards is dus een goudkever, die het inflatieverhaal met een korreltje zout neemt.

 

Harm van Wijk

www.beleggen.com