Als klein Europees land worden we straks echt niet beloond voor het feit dat wij de zaakjes financieel op orde hebben gehouden, terwijl de rest dit systeem willens en wetens heeft laten ontsporen.

Het was een mooie voorjaarsdag, ruim een jaar geleden. Plotseling ging de telefoon. Er klonk een bekende stem, die ik toch niet onmiddellijk thuis kon brengen. “Willem, met Mark Rutte, we moeten eens gaan lunchen, klonk het blij en opgewekt.” Omdat je tegen dit soort enthousiasme niets kan inbrengen, hoorde ik mezelf onmiddellijk “Goed idee” zeggen.

Mark stond toen nog slecht in de peilingen had natuurlijk alle tijd van de wereld schoot er door mijn hoofd. Met dezelfde blije stem antwoordde hij dat zijn assistente mij zou mailen met een voorstel voor een lunch in Den Haag. Even snel als het gesprek was begonnen was het ook weer afgelopen. Een beetje beduusd hing ik op.

Normaal gesproken bellen politici of andere hoogwaardigheidsbekleders nooit zelf op. Dat laten ze altijd aan hun assistent of secretaresse. Het feit dat Mark dit zelf deed maakt hem op slag enorm sympathiek. Tijdens de lunch enkele weken later bleek zijn vriendelijke en enthousiaste aard niet gespeeld maar oprecht. Mark behoorde tot het type mensen dat ik niet genoeg om mij heen kan hebben. Ze zijn te vergelijken met blije kwispelende honden. Lijken altijd blij om zien en op slag voel iedereen zich een stukje gelukkiger. Dat gevoel krijg ik bij Job nou nooit. Net zo min als Geert of Jan Peter.

Misschien verklaart dit wel een groot deel van het huidige succes van de VVD. Mannen als Obama, Blair en Clinton hadden op veel mensen hetzelfde effect. Maar terug naar de lunch. Rutte bleek, net als de meeste politici, aardig op de hoogte van wat er speelde in de kredietcrisis, maar miste de echte kennis over het financiële systeem. Begrijpelijk, vrijwel niemand snapt hoe in deze wereld vrijwel onbeperkt geld uit iets wordt gecreëerd om vervolgens eindeloos te worden rondgepompt. Maar Rutte bleek nieuwsgierig en even goed te kunnen luisteren als dat hij kon praten.

Hij vertelde al snel dat hij meer wilde bezuinigen om ’s lands financiën onder controle te kunnen blijven houden. Een lofrijk streven gezien alles wat hij in zijn leven over economie had geleerd. Net zoals zijn voorganger Gerrit Zalm wilde ook hij ervoor gaan zorgen dat de begroting op orde zou blijven en de staatsschulden niet door het dak zouden gaan. Vijf jaar geleden zou ik het roerend met hem eens zijn geweest. Het huidige begrotingstekort van 30 miljard per jaar, vraagt om bezuinigingen later van tientallen miljarden.

Maar nu grote landen als het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten geen enkele monetaire discipline meer op lijken te kunnen brengen en zich alleen laten leiden door korte termijn politieke belangen is het volgens mij erg onverstandig om financieel het beste jongetje van de klas te willen zijn. Zeker omdat in diezelfde klas de meeste landen van de Club Med er een even grote puinhoop van hebben gemaakt.

Je kunt het vergelijken met het verkeer in Napels. Normaal gesproken is het levensgevaarlijk om door rood te rijden. Maar als je een deze Zuid-Italiaanse stad met fiets voor het rode licht blijft staan ben je levensgevaarlijk bezig, omdat je de enige bent die zich aan de regels houdt. Op het gebied van de overheidsfinanciën is het nu vergelijkbaar. Als vrijwel alle grote landen zich aan geen enkele regel houden, heeft het volgens mij erg weinig zin er een strakke begrotingdiscipline op na te houden. Als klein Europees land worden we straks echt niet beloond voor het feit dat wij de zaakjes financieel op orde hebben gehouden, terwijl de rest dit systeem willens en wetens heeft laten ontsporen.

Daar verschilden we dus over van mening. Toch bleef het erg gezellig. En dat alleen op een spaatje rood. Tijdens het afrekenen stelde Mark voor om maar meteen een nieuwe dinerafspraak te maken, dit keer enkele weken later in mijn favoriete restaurant in Amsterdam. Daar gingen we verder alsof we elkaar al jaren kenden. Mark gefeliciteerd! Je kunt me altijd bellen.

Bron: RTLZ