Het zogenaamd (!) rijkste land ter wereld telt meer dan een half miljoen burgers dat geen dak boven het hoofd heeft. Méér heeft, want het merendeel van deze Amerikanen (van elke kleur) had het redelijk tot zelfs heel goed voor de Kredietcrisis van 2009. Sindsdien doken tentendorpen in zowat alle 50 staten op. Vele honderdduizenden zagen hun woning in no time in beslag genomen door de banken. Het verschijnsel ‘daklozen’ is een ‘rijk’ (nou ja) land niet waardig. Is zowiezo élke natie onwaardig. Geen American Dream dus voor deze sukkelaars. Het is de keiharde keerzijde van het kapitalisme. Dat velen naar meer welvaart tilt. Maar wie in financiële problemen raakt meest links laat liggen.
Opvang ja dan neen
Een gepland en broodnodig daklozencentrum in San Franciso krijgt hevige tegenwind. Bewoners van een residentiële wijk hebben zelfs fondsen ingezameld om de bouw gerechtelijk te verhinderen. Ook opnieuw maatschappelijk trachten opkrabbelen wordt alvast deze mede-Amerikanen niet gegund. ‘(…) a 24-hour, 200 bed waterfront homeless “Navigation Center” in a 2.3 acre empty parking lot just south of the Bay Bridge. It would allow people to bring in partners and pets, and would work to connect them to local resources and services with the ultimate goal of finding permanent housing.‘ De stad kent tienduizenden daklozen en raakt snel in verval. Het gegeven brengt druggebruik en criminaliteit met zich mee. What would you do…?
Toch medeleven
Een tegenbeweging is ondertussen eveneens bezig geld te verzamelen via crowdfunding. Om het initiatief van de rijkere bewoners die in de buurt wonen, gerechtelijk te counteren. De stand (triest dat je zo’n term moet gebruiken eigenlijk) is favorabel voor de sympathisanten van de daklozen. Zij haalden reeds $137.000 op van het streefcijfer 150.000. De residentiële bewoners waarvan 152 de bouw willen verhinderen, verzamelden $75.000 van de beoogde 100.000. Een woordvoerder van die tegenstanders zegt te vrezen voor de veiligheid van de buurt, die erg kinderrijk is.
240 Doden
In 2018 stierven 240 dakloze mensen in San Francisco alleen al. Niets doen of te weinig doen aan het probleem is dus doden op je geweten hebben. Een andere grote stad die al tientallen jaren een spookstad is, Detroit, zie onderstaande documentaire uit 2016, koos voor een tegengestelde aanpak van het verschijnsel daklozen. Het bestuur vormde leegstaande fabrieken en flatgebouwen om tot kleine flats. Zelfs al heeft het daar de middelen niet voor want de stad is bankroet. Maar als je dan toch alles al eeuwig op de pof doet (stand de dato april 2019: 22.000 miljard dollar and counting)? Dan toch beter er woonst voor medeburgers mee verzorgen? In plaats van wapentuig bijvoorbeeld? Het is maar een idéé hoor, vast weer heel naïef. Wij horen graag uw opinie in deze weer, beste lezers…
Je kunt geld maar één keer uitgeven
Wat ons dezer dagen midden april 2019 opnieuw opvalt, tegen de borst stuit, is dat je in 48 uur wel één miljard euro kunt verzamelen. Spontane donaties voor de heropbouw van de Notre-Dame. Nochtans hadden wij daar eerder niet alleen opvangcentra voor daklozen mee gebouwd. Maar (een deel van) de vele daklozen van Europa wérk mee verschaft. Of opvang plus werk, eender wat voor nuttigs, voor de eveneens talloze vluchtelingen in dit werelddeel. Het is een keuze. De kapitalistische keuze? Kies je voor dode stenen, of (nog) levende mensen? Om nog even terug te keren naar de Verenigde Staten. Die niet zo ‘verenigd’ blijken weer, sociaal gezien. Leen je geld, een slordige 700 miljard dollar per jaar voor wapentuig, defensie (of eerder ‘offensie’)? Of leen je ’t om mensen, burgers, mede-Amerikanen in hoge nood te helpen? We hebben het hier wel over meer dan een half miljoén mannen, vrouwen en kinderen. Een hele generatie wel die gedoemd zal zijn in armoede verder te ‘leven’…
In het geweldige land van de onbegrensde
(on)mogelijkheden hoef je niet meer naar
de slums van de grote steden om de
armoede te ontmoeten.
In SF een grote groep zwervers, jong en oud, zeker niet alleen illegale Latino’s. Met een handkar, waarop plasticzakken met hun schamele bezittingen, neergestreken op de stoep voor een hotel, voor de verbaasde ogen van Europese gasten. Achterom, in de afvalbakken bij de keuken ligt vast nog wel iets eetbaars. De manager van het hotel laat ze even rommelen om iets van hun gading te vinden, maar zodra sprake is van ‘cops’ zijn de zwervers vertrokken, op zoek naar een volgende tijdelijke pleisterplaats met een ‘rijke’ vuilnisbak.
Dagelijksschouwspel, overal. Zonder papieren, vaste woon- of verblijfplaats kunnen ze het wel vergeten bij de Sociale Dienst. Zelfs geen voedselbonnen dus, waarmee elke maand 40 miljoen Amerikanen het moeten doen.
500.000 Daklozen? Lazen we niet dat alleen al anderhalf miljoen dakloze jongeren staan ingeschreven bij de verschillende soorten van onderwijs? Wie telt de massa ontheemden in de uitgestrekte shelter- en trailerparks? En degenen die alleen hun eerste levensbehoefte, de auto, hebben weten te behouden? Het is hun huis en hun enige kans om van stad naar stad en van staat naar staat naar een gelegenheidsjob te zoeken. Brengt misschien $ 10,- per uur op, genoeg voor een hap en een tank benzine.
Maar voor miljoenen anderen hoeft het niet meer, zij zoeken niet meer naar werk en tellen daardoor voor de statistiek niet meer mee als werklozen. Ze zijn
aangewezen op de liefdadigheid, soms ook wel de ‘zieligheidindustrie’ genoemd.
In de VS ben je pas (invloed) rijk als je een prominente plaats inneemt op de ‘charity charts’. Dat de fondsen van de charitatieve foundations soms ook aan andere, meer politieke doeleinden worden besteed, mag geen naam hebben. Het is immers – zoals alles in de VS – particulier initiatief, dat – in tegenstelling tot Nederland – niet door de overheid (lees: belastingbetalers) wordt gesubsidieerd