Duitsland kent een veelheid aan discussie- en actualiteitenrubrieken waarin politici en deskundigen onder aansturing van een gespreksleider de zeer actuele, politiek gerelateerde, ontwikkelingen in het land, onder de loep nemen, er voor of er tegen zijn, elkaar de oren wassen en meer.
Het gaat hierbij o.a. om programma’s als: Hart aber Fair, Anne Will, Günther Jauch, Menschen bei Maisberger, Beckmann, Maybrit Illner en de Presseclub
In al deze vaak meer dan een uur durende programma’s is er sprake van een gestuurde maar open stevige, soms hevige discussies, waarin zeker de laatste maanden en weken politici aangeven dat ze vooral niet het belang van de gewone Duitse bevolking uit het oog willen verliezen als het gaat om o.a. het verwerken van de enorme stromen vluchtelingen met betrekking tot zaken als opvang, integratie, huisvesting, scholing, gezondheidszorg, werkgelegenheid en beloning. Men is zich er kennelijk zeer van bewust hoe funest het is voor het politieke en morele draagvlak als de bestaande bevolking achter wordt achtergesteld ten opzichte van asielzoekers en overige vluchtelingen
Hoe anders is het in Nederland
Hier is het politiek en mediamatig gezien oorverdovend stil. Er is alleen Wilders die roept en daarbij wordt afgeschilderd als een racist. Politici van andere signatuur houden angstvallig hun mond. Zij willen maar al te graag behoren tot het kamp van de zogenaamde Gutmenschen. Inhoudelijk is er helemaal niets aan discussie en of verantwoording ten opzichte van de realiteit. Ook mediamatig is het stil, heel stil. Op het programma Pauw na, waarin ze echter ook niet verder komen dan zo nu en dan tien minuutjes discussie gebeurt er nauwelijks iets.
Hooibroei en zelfontbranding
De werkelijkheid staat niet stil. Er gebeurt van alles. Gemeenten en woningbouwcorporaties zijn druk bezig met het tijdelijk en langdurig huisvesten van asielzoekers en zogenaamde statushouders. Sociale woningen worden uit de verkoop gehaald, anderen worden opgeknapt en weer toegevoegd aan een exclusief arrangement voor statushouders. Autochtone Nederlanders die vaak al jaren op een sociale huurwoning wachten komen in deze plaatjes niet voor, worden aan de kant geschoven en moeten maar begrip hebben.
Ook ten aanzien van o.a. scholing, medische zorg, bijstand, begeleiding, vervoer, overlast en politiezorg gebeurt er van alles en nog wat waarin er mediamatig nauwelijks of geen onderzoek plaatsvindt of over wordt bericht.
De meeste Nederlandse politici en verslaggevers hebben kennelijk geen behoefte om in brede zin open en eerlijk te berichten over wat er momenteel in onze samenleving aan de hand is en welke gevolgen dat in de komende maanden en jaren zal hebben en daarover in discussie te treden met de bestaande bevolking. Het geeft kennelijk een goed gevoel om jezelf puur als Gutmensch in de spiegel te kunnen beschouwen.
Elke samenleving heeft behoefte aan evenwicht. Zonder interactie en discussie gaan we niet komen tot deze balans. De nog niet gekanaliseerde onvrede die als hooibroei groeit bij een groot deel van de nu dom gehouden bevolking leidt tot steeds hogere temperaturen met als gevolg zelfontbranding.
Nodig is openheid, overleg en een eerlijke en realistische kijk op de werkelijkheid. Het achterstellen van de bestaande bevolking is wel zo’n beetje het domste wat je kunt doen als je wilt komen tot een breed draagvlak voor de aanpak van het asielzoekers en vluchtelingen probleem.
