Als klein polderlandje in een Groot Europa stellen we geografisch gezien niet zoveel voor. Toch zijn we een welvarend land en laten we ons flink gelden als er onderhandeld moet worden binnen de Europese Unie over geld. Het is vergelijkbaar met kleine mensen. Als je je niet kunt meten in lengte en kracht met de grote jongens, of meisjes, dan valt op dat de kleintjes vaak een grote mond hebben. Wie niet sterk is moet slim zijn. Zo hebben onze voorouders ook gedacht. Heel slim hebben ze Nederland uitgebouwd tot een doorvoerland met de grootste haven in Europa en snelle verbindingswegen. Ook onze luchthavens tellen mee.
Hoe onze banken slim geld verdienen
Om handel te drijven zijn onze zeehelden ooit uit gevaren naar verre werelddelen en daar plukken we nog altijd de vruchten van. We hebben handelsgeest en beschikken over een flink netwerk in de globale financiële wereld. We hebben een enorm bankenkartel opgebouwd met filialen in alle wereldsteden. Heel slim om op die manier het grote geld te bedienen. Behalve de zakelijke dienstverlening aan ontelbare handelspartners hebben onze banken in eigen land een belangrijk verdienmodel opgebouwd in de kredietverlening. De meest slimme manier van geld verdienen. Je leent spaargeld in van je rekeninghouders tegen een “aantrekkelijke” rentevergoeding en leent het vervolgens uit tegen een wat hogere rente.
Mijn spaarbankboekje van de Rijkspostspaarbank
Dat was dus ooit het verdienmodel van de bank van die ouderwetse bankier met grote sigaar en een joekel van een kluis in het grote bankenhuis. Daar brachten we in goed vertrouwen ons overtollige geld naar toe en we kregen een spaarbankboekje mee. Telkens wanneer we braaf ons spaargeld overhandigden aan de loketbediende kregen we een bijschrijving in het boekje genoteerd met een vet datumstempel van de bank. Als er een jaar voorbij was kreeg je bij een bezoek aan de bank een aantal guldens rente bijgeschreven en was je de koning te rijk. Zo had ik in mijn tienerjaren ooit een spaarbankboekje van de Rijkspostspaarbank en vond ik het een hele beleving om op het postkantoor een tientje in te leggen op je spaarbankboekje. Je kreeg rente en van inflatie had ik nog nooit gehoord. Dat kwam pas later op het voortgezet onderwijs in de lessen handelskennis. En toen je 16 werd en een brommer mocht kopen voelde je ineens wat inflatie was. Moest je een bijbaantje gaan zoeken om je uitgegeven zakgeld aan te vullen. Het spaarbankboekje had ik direct geleegd toen ik als 18-jarige het bedrag vrij mocht opnemen. Met de bijgeschreven rente. Ach ja, wat was het waard. Je was het in één keer kwijt toen je je oude brommer inruilde voor een snelle Kreidler.
De ondergang van de middenklasse
Je ging maar een uurtje langer door werken om een gulden meer te verdienen. Sindsdien heeft het inflatiegevoel mij nooit meer los gelaten. Heb nog altijd het gevoel dat de inflatie mij telkens weer inhaalt en ik geen genoeg gas geef om niet meer ingehaald te worden. Gelukkig heb ik inmiddels begrepen dat het niet alleen de inflatie is maar ook mijn onmacht om zelf meer te gaan verdienen. Het schijnt niet voor iedereen weg gelegd te zijn om een toppositie te bekleden. Dus leg ik mij maar neer bij de alom post gevatte gedachte dat ik behoor tot de meute van de middenklasse die langzaam is afgedaald naar de onderklasse. Onderzoeksjournalisten hebben inmiddels aangetoond dat de middenklasse is uitgekleed door het monetaire beleid van bankiers en het fiscale beleid van de overheid. Tegen deze 2 supermachten kon de middenklasse niet aan. Nu geraken we in een eindstrijd waarbij de middenklasse samenklontert met de onderklasse en gezamenlijk ten strijde trekken tegen het onrecht van inkomensongelijkheid. Centrale banken en hun bankiers hebben de bankrekeninghouders verdeeld in 2 groepen. De 10 procent superrijken, hun aandeelhouders dus, en de 90 procent onderlaag, de massa dus. Het is een langzaam proces maar in deze column wel uit te leggen.
Krediet, piramidespel van de bank
We leven namelijk al geruime tijd in een krediettijdperk. Gecreëerd door het machtige bankenkartel dat onder leiding van de ECB in Europa en de FED in de VS de monetaire teugels strak in handen heeft. Het verdienmodel van de banken om ingeleend spaargeld uit te lenen tegen een hogere rente is achterhaald. Banken hebben namelijk de mogelijkheid om met een simpele muisklik zomaar een flink bedrag aan mij over te maken. Zonder dat daarvoor bijvoorbeeld het spaargeld van andermans rekening wordt afgehaald. Toen ik ooit mijn eerste woning kocht kreeg mijn notaris zomaar 65.000 gulden van mijn bank dat gelijk werd overgemaakt naar de bank van de verkoper. Het feit dat ik een vast inkomen had en de woning als onderpand diende was voor de bank voldoende reden om mij die 65 mille te geven. Een boekhoudkundig trucje om geld te creëren. Hoe makkelijk is het niet om een persoon een bedrag te geven als daarvoor een onderpand wordt verkregen. Of een consumptieve lening, of een doorlopend krediet onder voorwaarde dat er wordt afgelost uit een zeker inkomen. Banken hebben zich hiermee onmisbaar gemaakt in een tijdvak met de allerhoogste kredietberg sinds mensenheugenis. Het is een piramidespel. Schuldpapier opstapelen en geloven in een toekomst zonder tegenslag. Banken zijn immers oppermachtig en met zovelen dat het monetaire betalingssysteem dat ze beheren in feite niet kapot kan gaan. Of beter gezegd, niet kapot mag gaan.
Terminaal
Banken hebben het vermogen om zelfs de rentestandaard zoveel te verlagen dat het geld spotgoedkoop werd; zodat het zelfs kon worden uitgeleend aan mensen die onvoldoende kredietwaardig zijn. Heerlijk toch, een pinpas en creditcard. En centrale banken hebben het vermogen om het waardeloos geworden schuldpapier op te kopen van de banken die dreigen te bezwijken onder hun kredietlast. De leningen die niet meer afbetaald kunnen worden. Banken voelen zich hiermee oppermachtig en geloven in hun fiat geldsysteem dat leunt op krediet. Echter wordt één ding vergeten. Soms kan er zomaar een pandemie over onze aardkloot razen die mensen besmetten en in paniek brengen omdat er nogal wat sterven aan Corona. Dan raken overheden in paniek en nemen maatregelen om te voorkomen dat we uitsterven. Wat overdreven voorgesteld misschien, maar de remmende beperkingen hebben de economie wereldwijd in een terminale fase gebracht. Sommige landen zijn op sterven na dood. Daar smijten overheden met geld om te voorkomen dat burgers in betalingsproblemen komen. Dat ze in gebreke blijven om hun schulden af te lossen bij de bank en het hele monetaire fiat geldsysteem gaat wankelen.
De route van schuldhulpverlening
Nu rijst de vraag of het geld dat overheden aan hun burgers “schenken” voldoende is. De geldproblemen bij mensen met schulden stapelen zich in rap tempo op. Het MKB met miljarden belastinggeld overeind helpen is één ding, maar de huishoudens die in financiële nood verkeren krijgen een andere route aangewezen. Men kan zich wenden tot de schuldhulpverlening en krijgt een traject van schuldsanering aangeboden. Het aantal verzoeken om hulpverlening neemt schrikbarend toe. Wat we nu zien is het drama van de neergaande kredietspiraal. Overheden pompen via een fiscale route belastinggeld terug in de samenleving. En banken die noodgedwongen moeten afschrijven op oninbare leningen. Als faillissementen toenemen en nog meer mensen zich wenden tot de schuldhulpverlening dan gaat een met krediet opgeblazen fiat geldsysteem wankelen. Dan knapt het verdienmodel in de financiële sector en gaan banken wankelen. Dan ontspoort de begroting van de Rijksoverheid en loopt de Schatkist uit de rails. Dan volgt de lijfstraf vanwege het overtreden van de monetaire regels, die de bankiers voor het gemak terzijde hebben gezet. Dan betalen we een boeterente voor een opgeblazen fiat geldsysteem. Negatieve rente op spaartegoeden en belastingverhogingen op inkomen en vermogen zullen onze monetaire toekomst moeten redden.
Maar voor niets gaat de zon op
Gelukkig gaat voor niets de zon op. Dat is wel zo prettig als we straks uitgekleed worden. Gelukkig warmt ook het klimaat op. Een geluk bij een ongeluk. Hebben we dringend nodig als we van het gas en licht worden afgesloten wanneer de leverancier zijn geld niet meer krijgt. Om niet al te naargeestig over te komen sluit ik af met de veelzeggende spreuk, “achter de wolken schijnt de zon!”
GW
