Statistieken kunnen erg misleidend zijn. En in het bijzonder worden we erg misleid door de publicaties uit de US dat zij zich op de rand van prijsdeflatie beweegt, omdat het officiële US inflatiepercentage nauwelijks nog positief te noemen is. En dat geeft dan een prijsniveau van de US staatsobligaties waarbij tevens aangetekend dient te worden dat dit doorwerkt in alle overige financiële wereldmarkten, zonder acceptatie dat de inflatie eigenlijk veel hoger zou moeten zijn.
Chapwoord
Er zijn twee mogelijke benaderingen om het echte percentage van de prijsinflatie te bepalen. Je kunt ófwel alle aanpassingen die de regerings-statistici in de loop van tientallen jaren hebben toegepast terugdraaien en herberekenen, of je kunt een statistisch onafhankelijk relevant voorbeeld van prijzen nemen en dat tot een index verwerken. John Williams van Shadowstats.com is welbekend voor zijn werk genoemd in de eerstgenoemde categorie, maar tot voor kort was ik er niet van op de hoogte dat er iemand was die de laatste methode gebruikte. Totdat ik via Alasdair Macleod gewezen werd op het bestaan van de Chapwood Index, die echt meer publiciteit verdient
Dit is wat zij er op hun website zelf van zeggen:
“De Chapwood Index representeert de ware verhoging van de kosten van levensonderhoud in Amerika. Bijgewerkt en tweemaal gepubliceerd geeft het de onaangepaste werkelijke kosten- en prijsfluctuaties van 500 zaken, waarin de Amerikanen hun netto verdiende dollars uitgeven in de 50 grootste steden van het land.”
Daarom is het van statistisch groot belang en het laat de consistente prijs inflatie zien, die in werkelijkheid veel hoger uitvalt dan wordt aangegeven door de Consumer Price Index (CPI). Onderstaande tabel laat dit verschil zien sinds 2011 en hoe dit het werkelijke GDP beïnvloedt.
De Chapwood cijfers in de tabel geven het simpele rekenkundig gemiddelde van de 50 steden. Het jaar-in, jaar-uit inflatiepercentage van ca. 10%, wat we dan vinden, is opmerkelijk. Verder laat Chapwood in het cumulatieve inflatie percentage zien, zoals ook blijkt uit de officiële CPI-cijfers, dat de CPI-inflatie over de laatste 4 jaar met 39.9% te laag scoort. En als de Chapwood cijfers worden gebruikt om het GDP te bepalen, dat het GDP over diezelfde periode van 4 jaar mmet maar liefst 21.4% gekrompen is.
Geen wonder dus dat de armen in Amerika lijden: als de lonen en uitkeringen aangepast worden op basis van het CPI cijfer, dan zijn zij er bijna 40% in werkelijkheid over de laatste 4 jaar op achteruit gegaan. De resulterende achteruitgang, die door deze cijfers bevestigd wordt, geeft gelijk aan waarom bijv. Wal-Mart mensen ontslaat en winkels sluit en waarom andere handelsfirma’s ook regelmatig met slechte cijfers naar buiten komen.
Misleiding
Deze te lage prijsinflatie verstoort fundamenteel alles wat met macro-economie te maken heeft, van monetaire politiek tot economische commentaren. Het misleidt en verleidt zelfs de centrale bankiers in hun denken dat zij hun inflatiedoelen missen, terwijl zij in feite deze doelen ruim overschrijden. Het misleidt ook analisten in hun denken dat we op rand van deflatie staan en dat prijzen mogelijk in kunnen storten. Maar wat nog het meest zorgwekkend is, is dat de obligatiemarkten nog verder misprijst zijn dan zelfs de meest geharde beren zich realiseren, iets dat hoogstwaarschijnlijk alleen maar door een financiële schok kan worden gecorrigeerd.
Obligatiemarkten
Denk eens even aan al die obligaties die de banken verworven hebben als investeringen met zero risk onder de Basel III regels. Als de obligatiemarkten de echte inflatie zouden verdisconteren, zoals wat de Chapwood Index suggereert dat ze zouden moeten doen, d.w.z. een US inflatiepercentage van rond de 10%, dan zou de 10-year US Treasury bond tenminste dat percentage moeten weergeven, mogelijk zelfs meer. De prijs van de obligatie zou dan ook in overeenstemming moeten zijn en dus aanzienlijk lager geprijsd zijn. En de minder kredietwaardige obligaties zouden dan zelfs nog meer moeten zakken. Een nog te verwachten toekomstige ontwikkeling waarop de financiële markten totaal onvoorbereid zijn, en niet te vergeten de domino-effecten die het zou hebben op aandelen, derivaten en natuurlijk ook hypotheken.
Voor diegenen die iets meer willen weten over deze Chapwood index, hier de link naar de 50 steden, waarvan sprake is. En hier naar de 500 zaken die de index vormen. Bron: Alasdair Macleod
Goed artikel Dick.
Lies, damn lies & statistics.
Je hoeft geen professor te zijn,om te weten dat we vanaf 2001 flinke inflatie hebben moeten incasseren en dat nu eerst een aantal jaren deflatie gaat regeren,om daarna om te slaan in hyperinflatie door paniek.
Mensen, het spijt me oprecht, maar ik heb het verkeerde file ingeleverd bij Biflatie. Vaak schrijf ik even snel op wat ik wil zeggen en sla dat op. Daarna loop ik dat na op taal- en stijlfouten, worsten van zinnen etc. Maar nu heb ik de proefversie ingeleverd in plaats van het goede uitgewerkte file. Niet dat het in essentie iets afdoet aan de besproken zaken, maar natuurlijk wel aan de leesbaarheid. Dus excuus.
Maar in elk geval inhoudelijk goed.
Core inflation heet dat hebben ze mij weleens verteld. Ga zelf maar eens boodschappen doen en je merkt dat alles in sneltreinvaart duurder wordt, maar lonen stijgen al jaren nauwelijks meer. Vakantiegeld, dat door steeds meer mensen wordt gebruikt om tekorten mee te dichten, gaat ook dit jaar nog hoger belast worden in het kader van de nivellering zodat er steeds minder over blijft voor leuke dingen. In iets mindere mate zie je in Nederland hetzelfde gebeuren als in de VS: steeds meer mensen doen een beroep op de voedselbanken. Ook de provinciale- en gemeentelijke belastingen zullen de komende jaren blijven stijgen omdat de gewone burgers de mislukte megalomane projecten, die in totaal tegen de 100 miljard lopen, zullen moeten ophoesten.
Miljoenen aan vakantiegeld wordt direct door de banken verrekend van veel mensen die rood stonden/staan.
Is de dwangbuis iets losser gaan zitten,maar hoe weer verder tot mei 2016?
De wal, lijkt het schip te gaan keren.