Joris Luyendijk, De Standaard | Stel dat de bakker bij u om de hoek hetzelfde verdiende als een zakenbankier; honderdduizenden euro’s per jaar. Dan zouden bij u in de buurt andere mensen ook een bakkerij beginnen, toch? Ze zien de dikke auto van de bakker en denken: ga ik ook doen. Grote winsten trekken nieuwe spelers aan, wier concurrentie de prijzen (en dus salarissen) naar beneden drijft. Dat is marktwerking.
Stel nu dat de bakker bij u om de hoek brood verkocht van dezelfde kwaliteit als de woekerpolissen of subprime-hypotheekproducten die zakenbanken de afgelopen decennia met zoveel succes wisten te slijten. Dan zou u die bakker voortaan mijden, toch? En met u de rest van de buurt. De bakker zou failliet gaan want wie slecht presteert, verdwijnt. Ook dat is marktwerking.
Dus waarom zijn de zakenbanken die een cruciale rol speelden bij de crisis niet verdwenen? Waar zijn de nieuwe zakenbanken? En waarom verdienen de mensen in die zakenbanken nog steeds zoveel geld? Als het was gegaan om giftig brood in plaats van giftige leningen zouden slachtoffers de bakker hebben aangeklaagd, en bedolven onder schadevergoedingen. De bakkerij was dichtgegooid, toezichthouders voor broodkwaliteit waren vervangen en nieuwe bakkerijen zouden met een schone lei beginnen. Lees verder op Standaard.be.
Joris gelooft er echter heilig in dat alles weer af te bouwen is en alles weer kunnen gaan opbouwen met dezelfde mensen, maar dan wat eerlijker.
Wat naief.
Gewoon Monopoly in een nieuw jasje en de bankiers en economen kunnen weer gewoon verder door, maar dan eerlijker.
Ronduit dom.
Valutahervormingen en schuldsaneringen zijn dramatisch van aard en velen verliezen huis en haard.
Buy zilver en als je rijk bent; goud.
Joris Luyendijk zit op het goede spoor met zijn vraag, waarom banken geen gewone bedrijven zijn. Zijn ze dat ‘uit der aard der zaak’ of zijn het op kunstmatige wijze andere bedrijven geworden. Een paar eeuwen geleden waren banken normale bedrijven, die gewoon konden omvallen, als ze niet konden leveren, wat ze beloofden. Nu echter genieten ze overheidsbescherming geheel indachtig het bekende (voor de MSM nog niet zo bekende) adagium van Mayer Amschel Rothschild: “Geef mij de controle over het geld en het maakt me niet uit, wie de wetten maakt.” Die wetten zullen bij iedere politieke kleur uiteindelijk op hetzelfde neerkomen.