Andermaal wordt bevestigd dat er door de schuldencrisis twee geheel van elkaar gescheiden werelden zijn ontstaan. Enerzijds de wereld van banken, beurzen en bedrijven. Anderzijds die van werken, wonen en welbevinden. De kloof daartussen is enorm en zal nog tot de nodige spanningen leiden. Grote spanningen zelfs.

Schijntje of dure grap

Dit weekeinde meldde Spanje zich dan eindelijk bij Europa met het verzoek om financiële steun voor de eigen banken. Eigenlijk verzocht Spanje niets. Het land werd dwingend uitgenodigd om onder de paraplu van het EFSF te schuilen. Volgens het IMF gaat het om een luttele 40 miljard euro. Te overzien dus. Europa smijt er echter meteen 100 miljard euro tegen aan. Nog steeds een schijntje. Want twee jaar geleden was al bij de Europese regeringsleiders bekend dat een volledige bailout van Spanje 400-500 miljard euro zou gaan kosten. Even ter vergelijking, de totale reddingskosten voor Griekenland schommelen ergens ten noorden van 350 miljard euro. Zeker weten doet niemand het. Europa is de tel kwijt.

Na u

Vrijwel onmiddellijk na het verzoek van Spanje moet er paniek zijn uitgebroken in het kabinet Monti van Italië. Daar vreesde iedereen het ergste en dat is inderdaad gebeurd. Vanaf vandaag is Italië een tikkende tijdbom geworden. Voor de Italianen is het verloop van de crisis geheel voorspelbaar geworden. Alleen is het nog de vraag wanneer de bedelhand ten behoeve van de banken opgehouden moet worden. Halen burgers in Italië ondertussen hun geld van de bank? Nou en of.

Bezweringsformule

Langzamerhand begint ook duidelijk te worden waar al het steungeld voor Zuid-Europa vandaan moet gaan komen. Via een toverformule die er als volgt uitziet.

EFSF + ESM = (ESB + BL) + EO

Deze bezweringsformule voor de crisis spreekt bijna voor zichzelf, ook al wil niemand eraan en is het resultaat ronduit crimineel. Lees de hele column van René Tisse op RTLZ.