Kim Yong-Un, de derde in een lijn van dictators die Noord-Korea sinds de afscheuring van Zuid-Korea in 1948, in een ijzeren greep houdt, is hoogstwaarschijnlijk op een geheime missie in buurland China gearriveerd.
Aanpappen met buurlanden: China
Wie anders zou er in de familie-trein gezeten hebben toen die gisteravond Peking binnenrolde, 21 gepantserde, verduisterde wagons lang? ’s Lands 25 miljoen burgers verhongeren niet meer zoals wel het geval was onder Kims vader, maar dat is beslist geen opwelling van liefde voor zijn volk want slechts de zoveelste zet om de dynastie veilig te stellen. Onberekenbaar als de Amerikaanse president Trump is (afwisselend warm en koud blazend zoals over de meeste “zaken” waarmee die zich bemoeit) wordt de grond onder deze Kim immers behoorlijk heet. De vrijage met buurlanden Zuid-Korea (deelname aan de Olympische Winterspelen) en nu hoogstwaarschijnlijk China moet in dit licht gezien worden. Niet toevallig net op het moment dat Trump een wereldhandelsoorlog riskeert door – opnieuw onverwacht en ongedacht – China hoge importtarieven op te leggen… (zullen we terug vriendjes worden, sàmen sterk tegen die Amerikaanse bullebak-met-het-rare-kapsel?)
Geen haar van zijn rare kapsel op het hoofd natuurlijk dat er aan denkt ooit de teugels écht te lossen; daarvoor houdt hij veel te veel van Zwitserse kaas, Hennessy cognac en Cristal champagne; om nog niet te spreken van het ontelbare vrouwelijke schoon tot zijn beschikking. Het leven is heerlijk aan de top (net zoals in de overige 195 erkende Staten ter wereld). Kim Yong-Un heeft niet alleen een land geërfd van zijn vader en grootvader, maar tevens de onmisbare genen om ook aan de macht te blijven. Wie meer wil weten over wat er écht achter de grenzen van dit mysterieuze land plaatsvindt – de concentratiekampen als Goelags onder Stalin, de persoonsverheerlijking van zijn leider als een God – zou bijvoorbeeld het recentste boek van de zeer capabele journaliste Loretta Napoleani kunnen lezen: “North-Korea: The Country We Love To Hate”, of het werk van iemand die aan de horror kon ontsnappen: “De Grote Leider en de straaljagerpiloot” (uitgeverij Balans, 2015).
Vermits die andere Leider-voor-het-leven (?), Vladimir Poetin, net gezwicht is voor de VN-sancties tegen Noord-Korea omwille van de raketproeven die deze laatste met regelmaat houdt ter afschrikking van een buitenlandse invasie, en dan toch tegen eind 2019 de tienduizenden Noord-Koreaanse arbeidskrachten naar huis zal sturen, dreigt een deel van Kims broodnodige buitenlandse deviezen in gevaar te komen. Misschien of waarschijnlijk wordt de volgende stop van de trein wel Moskou – wedden…?
