Spaarrente? Nee, boeterente!

De discussie over het beleid van de Europese Centrale Bank (ECB) houdt maar niet op. Nee, de discussie wordt zelfs heftiger. Er wordt steeds vaker met een vermanend vingertje gewezen op het repressieve beleid van de ECB aangaande de rentetarieven en het opkoopbeleid. De gevolgen van hun beteugelende maatregelen worden nu zichtbaar. Pensioenfondsen en spaarders worden hard getroffen. De jarenlang aanhoudende stapsgewijze renteverlaging heeft geleid tot bijna een nultarief op spaartegoeden en zelfs een negatief tarief op het overtollige kasgeld van de (spaar)banken.

Sparen kost geld

Het rente-verdienmodel gaat naar de bliksem. Banken zien liever dat we ons spaargeld thuis bewaren dan dat ze ons nog dat hele kleine beetje rente bijschrijven. Per saldo verliezen vooral de traditionele spaarbanken daarop omdat ze nu een rente moeten betalen aan de centrale bank van – 0,5 procent voor hun overtollig kasgeld. Deze zomer nog verlaagd van min 0,4 naar min 0,5.

Globalisering oorzaak dalende rente

Ooit werden we bijna agressief benaderd door het bankwezen om vooral ons overtollig geld bij hen weg te zetten voor een leuke rentevergoeding. Een rente die hoger was dan de inflatie. Dat was lucratief want we hielden er geld aan over. Echter waait de wind nu de nadere kant op. Tijden zijn veranderd. Al meer dan 30 jaar zien we de rentetarieven dalen. Dat heeft te maken met de mondialisering van de wereldwijde economieën. Om de mondiale concurrentie voor te blijven moest er volop geïnvesteerd worden en daarvoor verlaagden de banken hun leentarieven. Alles onder supervisie van de centrale banken. Het lucratieve daarvan was dat behalve investeren met geleend geld ook het consumentenkrediet goedkoper werd. Daarmee brak het krediettijdperk aan. Economische groei aangejaagd door krediet. Kunstmatige groei dus. Centrale banken knoeiden met het rente-verdienmodel. Knoeien op een wijze die vergelijkbaar is met het heimelijk opvoeren van je brommer. Je bromt harder maar het kost je meer brandstof.

Dalende rente is onomkeerbaar

Het verdienmodel van onze traditionele banken bestaat uit inlenen van (spaar)geld en uitlenen van kredieten. Er werd een rentemarge gehanteerd van ongeveer 2 procent en daarmee waren de bankiers blij en de spaarrekeninghouders op de koop toe. Echter waren onze centrale banken genoodzaakt om de rentetarieven blijvend in stapjes te verlagen omdat ze als monetaire beleidsmakers verantwoordelijk waren voor het aan de praat houden van ons fiat geldsysteem. De enorme kredietberg moest natuurlijk betaalbaar blijven en dat kon alleen met lagere rentetarieven. Banken durven nu de rente niet meer te verhogen omdat dan de rem wordt gezet op economische groei.

Kredietcrisis in stilte al begonnen

Bij de huidige record schuldenberg zouden hogere leentarieven leiden tot een implosie van de wereldwijde economieën door de exploderende kredietberg. Een schuldenberg die als een lawine de banken onderweg meesleurt het diepe dal in. Er is in een tijdvak van 32 jaar dalende rentetarieven een kredietmassa gecreëerd van ongekende omvang. De kredietcrisis is feitelijk al begonnen maar over een crisis wordt officieel nog niet gesproken. De financiële markten verkeren nog altijd in hoerastemming terwijl onderliggend de problemen bij de massa in de samenleving al gevoeld worden. Nog niet bij de elite die hun kapitaal deels beleggen op de beurs. Alleen de rijken kunnen zich permitteren om hun overtollig (spaar)geld te beleggen.

Ondanks alles toch sparen

We zien dat de ECB inmiddels al met de handen in het haar zit. Nou ja, madame Lagarde dus. Triomfantelijk woelt ze door haar zilvergrijze haren en wijst met haar vingertje naar de begrotingsoverschotten van Nederland en Duitsland. Sparen wordt niet meer beloond, dus verbrassen is nu het motto. Enkele jaren geleden zagen we het al aankomen dat de rente naar nul zou zakken. Er werd op gezinspeeld dat rekeninghouders bij de nadering van nulrente hun geld van de bank zouden halen. Na aftrek van bankkosten en inflatie houd je onder de streep minder over. Toch is er nog altijd een toename van de inleg bij (spaar)banken. Tot ongenoegen van de bank maar ook van de klant. De bank vergoedt nog een minimale rente van 0,01 procent terwijl ze voor hun overtollig saldo een strafrente(!?) zijn verschuldigd van 0,5 aan de ECB. Zonder het te beseffen zijn we hiermee in het stadium geraakt van een rampzalige kapitaalvernietiging.

Door de bank genomen

Een kapitaalvernietiging die al voelbaar is bij de grote massa. Mensen durven hun spaargeld niet van de bank te halen, bang dat het thuis niet veilig is. Niet iedereen heeft een dure kluis in huis. Noodgedwongen bewaren we ons geld op de bank. We kunnen nauwelijks anders want we zitten vast aan een verplichte betaalrekening en daar hangt meestal de spaarrekening aan. Noodgedwongen laten we onze overtollige maar  broodnodige reserves bij de bank. Nog altijd met het idee dat ons geld daar “veilig” is. Terwijl we zichtbaar door de bank worden ‘beroofd.’ Toch zien we de bank niet als de bandiet. Wel de bankier die zwart geld wit wast. 

Burger spaart, crimineel “handelt” zwart

Er klotst ontiegelijk veel geld rond in het criminele circuit. Ons ooit zo vreedzame polderlandje lijkt wel een narcoticastaat. Criminelen wassen zakken vol zwart geld uit de drugshandel wit via duistere kanalen. Bankiers knijpen een oogje dicht. De schattingen van het zwartgeldcircuit lopen ver uiteen maar het gaat om vele miljarden. Een zorgelijke ontwikkeling dat zoveel geld wordt onttrokken aan het officiële geldcircuit. Terwijl wij onnozele burgers ons suf sparen. Vooral de ouderen zijn bang geworden voor toekomstige kortingen op hun pensioenen en sparen daarom juist meer. Ter voorkoming van interen op het saldo wordt er juist meer ingelegd. Dat gaat ten koste van dagelijkse uitgaven. Daar wordt op bespaard. Goed beschouwd puur het gevolg van monetair beleid.

Strafrente eist zijn tol

Besparingen op de uitgaven zijn funest voor de economie. Economische groei zakt dan in. Dankzij het monetair beleid van de ECB. De eindfase van een krediettijdperk is aangebroken en slaat om naar een kredietcrisis. We konden er op wachten. Veel mensen moeten noodgedwongen bezuinigen op hun uitgaven. Het gemis van een beloning voor ons spaargeld gaat zich wreken. We moeten nu ons zelf belonen met besparingen op consumptie. Een krediettijdperk slaat om naar een tijdperk van bezinning. Nuchtere analisten zien dat ons monetaire stelsel door centrale banken naar de knoppen wordt geholpen. De rollen zijn omgedraaid. Rente op spaargeld is nu boeterente geworden. Sparen wordt bestraft. De strijd tussen de kredietberg en de spaarberg is begonnen. En zoals altijd zal een strijd aan beide zijden slachtoffers kennen.

GW