Wij Nederlanders maken ons druk om van alles en nog wat. De politiek, het werk, de gezondheids- en ouderenzorg, wonen, de auto, vakanties, het schoolgeld en de kwaliteit van de scholen, zijn maar zo wat voorbeelden. Elke dag zijn er wat het food shopping betreft vele opties, wordt het Albert Heijn, de Aldi, Lidl, de Jumbo of een andere supermarkt? De meesten van ons kunnen net zo veel eten en drinken als we willen. Voor de huisarts, de specialist of het ziekenhuis maken we afspraken en hoeven meestal niet echt lang te wachten, zeker niet als het “ernstig” lijkt. Ondanks dit alles zijn velen van ons niet gelukkig. Al het materiele bezit, alle voorzieningen, kunnen de eenzaamheid de innerlijke leegte die we voelen niet opvullen.
Het leven in India en de gezondheidszorg als spiegel
Kijkende naar een documentaire over het leven en de traditionele gezondheidszorg in India, de ayurveda, opende die enorme leegte zich in mij, werd bijna tastbaar door de getoonde beelden. Zo veel armoede en in vergelijk met ons, een meer dan enorme rij voor de ayurvedische arts. Luister- en afhandeltijd ongeveer één minuut per bezoeker, een handvol, voor ieder specifiek bij elkaar gepakte kruiden en plantedelen en hup de volgende. Geen gemopper of voordringen, geen klacht over het lange wachten zonder wachtkamer zoals wij die kennen, geen restaurant, geen toiletten. Wij en zij, allemaal mensen en toch zijn de situaties zo verschillend.
Wat zouden we er van kunnen leren?
Ayurveda is al meer dan 5000 jaar oud en staat voor levenswijsheid. Het leven wordt als één geheel gezien. Balans, evenwicht. Ziekte is veel meer dan het symptoom, het is de interactie tussen díe specifieke mens, zijn doen en laten, zijn denken en ervaren en de natuur. Een flink aantal van de zieken die getoond werden waren opgegeven door de westers geschoolde artsen. Kanker, grove misvormingen en erger. Velen vonden alsnog heling en de behandeling en de medicijnen waren ook nog eens gratis. De dokter zei letterlijk. “Ik heb een groot stuk land, kippen en geiten en kan me goed redden. Waarom zou ik dan ook nog eens geld vragen aan al die mensen die voor behandeling bij mij komen. Ik weet dat ik echt schatrijk zou kunnen worden. Belangeloos geven is echter vele keren prettiger”.
Hoe verder in ons land en de westerse wereld?
We praten in ons land al vele jaren over de crises waarin we verkeren We gebruiken daarbij vele termen waaronder economisch, financieel en bestuurlijk. In werkelijk is het echter een existentiële crisis, waarbij het gaat over de waarde van ons mensen, over de waarde van de natuur, over de waarde van ons huidige doen en laten. Meer bezit, meer groei, meer en langer werken, brengen ons niet meer vooruit in welzijn. Stress, burn-outs en verslavingen, ook bij de dokteren die juist opgezocht worden om te helen, maken duidelijk dat wij in het westen vastgelopen zijn.
Gelukkig is er wat hoop, al gaat het nog stap voor stap. Elke dag komen er mensen bij die het licht beginnen te zien, die begrijpen, maar vooral voelen, dat we nieuwe wegen in moeten slaan. Dat we de complexe maatschappelijke en culturele kluwen die is ontstaan en tot de crises heeft geleid, niet moeten proberen te ontwarren (dan krijg je Kamerdebatten als deze week). Nodig is dat we de durf hebben om op vele gebieden gewoon opnieuw te beginnen. Een nieuwe balans tussen leven, wonen en werken. Een nieuwe kijk op heelheid, op geluk, leven en sterven. Een nieuwe kijk op solidariteit, individualiteit en de eigen en gezamenlijke verantwoording. Balans en evenwicht. Niet meer nemen en willen dan nodig is om goed en gelukkig te kunnen leven, niet alleen in de jonge en productieve jaren, maar ook daarna als oudere.
De handen vol, het hart leeg. Erger. De handen niet vol genoeg en het land verraden.
Volgens de jongste Burgerperspectieven van het Sociaal en Cultureel Planbureau ligt het zwaartepunt van ons ‘onbehagen’ niet langer op ideële normen & waarden (verharding en verhuftering), maar op de materiële gevolgen van de crisis.
Toenemende zorg en angst om het eigen hachje lijken niet direct de basis voor een nieuw elan in de richting van meer solidariteit en evenwicht. Eerder het tegendeel: boksen om te houden wat je hebt en stoffelijke verworvenheden in veiligheid brengen. Deuren en ramen dichttimmeren in verband met de naderende storm.
Blijkbaar wordt het existentiële karakter van de crisis voorlopig dus nog in toenemende mate uitgedrukt in geldswaarde.
Het is te laat om te keren of te vluchten, de storm kan niet meer worden afgewend. Pas daarna zal blijken of er een nieuw leven mogelijk is.
Slechts een definitief einde van het voorgaande kan de basis leggen voor een nieuw begin.
Laatste alinea Ben, hele mooie woorden!
Maar je gaat weer terug naar de geiten wollensokken tijd.
Met jou opleiding zou je mogen verwachten, dat je inlevingsvermogen zou hebben en zou weten dat wat je hier schijft voor de meeste mensen niet haalbaar is, gezien hun persoonlijke situatie en daarnaast dat het voor de top van de maatschappij niet wenselijk is om economische redenen.
Dus wat er overblijft is een groepje mensen dat het zich kan veroorloven om te dromen, stil maar wacht maar alles wordt nieuw.
Dit groepje vergeet dat de boel binnenkort goed in elkaar dondert en dat we dan zien met welke ellende we/ze opnieuw kunnen beginnen.
Niet haalbaar? Is dat zo? Afwachten tot mark en angela en barak het voor je oplossen… veel succes. Geef mij maar wollen sokken, zoals dat je noemt en je natuurlijk voorgehouden is. Morgen weer naar je werkje? Zet m op he!
Zie net een zeer storende fout!
Ik bedoel niet de laatste alinea, maar het laatste gedeelte.
Dom van mij, excuus misschien dat het nu beter over komt?
Ben, je ziet een ding over het hoofd volgens mij. Dat is: groei maakt structureel deel uit van het mechanisme. Groei is mandatory. Het is schier onmogelijk te leven/overleven zonder groei simpelweg omdat consolideren van je huidige situatie op de langere termijn vervelende consequenties kan leiden. Probeer maar eens een een financieel plan te maken voor de komende 3 jaren, vergelijk maar eens je kosten van levensonderhoud, de verdeel en heers strategie van onze overheden. Ergo, groei is essentieel gemaakt, een surplus verstandig en de meesten onder ons zijn zich hier terdeg van bewust. Dat maakt onrustig en heeft niets te maken met irrilevante, materiele zaken.
die illusionaire pamper die je krijgt te dragen vanaf je geboorte tot in je kist maakt je zeker niet gelukkig. Alles kunnen kopen en niets meer hoeven tedoen dan alleen je opgedragen slavenbaantje en vooral geen risico lopen en je voor ALLES verzekeren, echt wat een fijn leven.
Eigenlijk kun je dan net zo goed gelijk in je kist stappen, loop je helemaal geen risico en moet je nog minder doen, en het kost niks! De ideale oplossing!
Net , bij het verschonen van mijn biotoilet kwam ik erachter dat er een verstopping zat in de urine afvoer… gevolg, 10 cm pis op de bodem. De gemeente bellen? Ik betaal er toch voor.. ? Dat is mijn werk toch niet?
Nee.. leeghalen droogdweilen , verstopping verhelpen…
Ongehoord in pampernederland.
Maar wel een voldaan gevoel om dat zelf op te lossen.
Misschien een raar voorbeeld , maar wel de kern van de zaak denk ik.
No more Mr. Pamper.
Typisch gevalletje waarbij een minnetje (was ik dus niet) een verklaring nodig heeft. De reactie is als gevolg van de aard van dit artikel (hoe gek zijn voorbeeld dan ook mag lijken) on topic en de reactie van Madman geeft hier gewoon een voorbeeld uit de praktijk. Madman had ook boos kunnen worden, bij de pakken neer kunnen gaan zitten en kunnen gaan BIDDEN dat de verstopping vanzelf over zou gaan. Madman zat (bijna) letterlijk in de shit maar nu niet meer door daadkrachtig te handelen en heeft nu naar eigen zeggen een voldaan gevoel. En dan zijn we weer terug bij het artikel. Een voldaan gevoel gecreëerd.