Terug uit vrijwillige afzondering, nog net geen uitsluiting

Na een weekje weg is het soms lastig weer op gang te komen. Een weekje weg betekent bij mij een week uit de dagelijkse sleur. AOW’ers genieten natuurlijk 365 dagen het hele jaar door van hun ‘vakantie.’ Niet hoeven werken is een lastige opgave voor iemand die in een werkzaam leven altijd voor dezelfde ‘baas’ heeft ‘geploeterd.’ Elke ochtend start ik na mijn ontbijtje de computer op om het dagelijkse nieuws te scannen en de beurspagina’s door te nemen. Je moet toch wat om ‘bij’ te blijven. 

Nationale moeheid

Soms denk ik wel eens dat het beter is om niet bij te blijven. Ik zie teveel ellende via de media. “Maar dat zoek je toch zelf op,” zo roept mijn verkering dan. Misschien dan toch maar ’s avonds op de luie bank naar de praatvogelshows kijken of de journaals met het voorgekauwde nieuws; vooraf geselecteerd door de persbureaus ANP en Reuters. Als ik dat zou doen hoef ik hier niet mijn ongenoegen te uiten over het mondiale onheil dat zich voor onze ogen voltrekt zonder dat de massa het ziet. De meute die op de bank voor de TV hangt na hun verplichte werkdag. Zoekend naar  banaal amusement van de nationale omroepen. Heel logisch overigens want zelf deed ik dat ook in de jaren 80 en 90 na een drukke werkdag. Met 3 opgroeiende koters, volleybaltraining en wedstrijden, bestuurlijke werkzaamheden en het onderhouden van sociale contacten. Druk, druk, druk, ben er nu nog moe van.

Ruimte om lief te hebben

In deze tijd van digitalisering met de smartphone in de rechterhand en de afstandsbediening in de linkerhand vind ik het al een hele opgave voor  jonge millenniumgezinnen om in een 24-uurs economie op de been te blijven. Ik zou denken dat we ons zorgen moeten maken over jongeren die een gezin willen stichten en naast een drukke voltijdsbaan omkijken naar een onderdak waar ze graag 1 of 2 kindertjes willen groot brengen. Niet meer dan 2 natuurlijk want een huis met 4 slaapkamers is niet meer op te brengen. Zelf hebben wij 3 kids groot gebracht en ik ken gezinnen die het presteerden hun tijd en aandacht te verdelen over meer kids. Hulde aan deze echtparen. Ik moedigde hen altijd aan met deze woorden: “Als echtparen echt paren, hebben echtgenoten echt genoten….” Zo was dat vroeger toen we meer tijd voor elkaar hadden en de ruimte konden vinden om elkaar lief te hebben.

Tijdperk van transitie

Ik wil hopen dat er meer mensen zijn die vinden dat ‘we’ de jongeren tekort doen. Niet dat ik de schuld van de huidige woningnood op de oudere generatie wil afschuiven, integendeel. Met “we” bedoel ik de huidige maatschappij die zich laat misleiden door wanstaltige monetaire beleidsmakers die met de elitaire globalisten een totale verandering voorstaan van onze manier van leven. We vertoeven in een tijdperk van transitie en moeten in een halve eeuw veel veranderingen accepteren die enorme impact hebben op onze leefwijze. De landelijke politiek doet er niet meer toe. Niet voor niets is het kabinet langdurig demissionair. In dit tijdperk van globalisme zijn het de multinationals die het met hun kapitaalkrachtige lobby voor het zeggen hebben. Samen met “Big Financials’ is een monetaire strategie opgetuigd waarmee de samenleving en bedrijven met goedkope leentarieven enorme schulden kunnen aangaan. Aandelen en vastgoed gaan weliswaar door het dak, maar een (on)aangenaam neveneffect is wel dat er volop werkgelegenheid wordt gecreëerd zodat jongeren met een voltijdbaan met z’n tweetjes, of nog beter met een drievoudig inkomen van een triootje, in staat zijn om een woning te kopen of te huren.

Streven naar volmaaktheid

Banen zijn er genoeg en komen er nog meer door het overheidsbeleid dat als doelstelling heeft om een totale controle op de samenleving uit te oefenen. Om ons burgers te beschermen voor een gezondheidscrisis en een klimaatcrisis. Heel stiekem is er eerst 10 jaar lang bezuinigd op de gezondheidszorg, zoals bijvoorbeeld op IC-capaciteit. In een sector waar  de komende jaren i.v.m. de vergrijzing honderdduizenden extra handen nodig zijn. Heel slim worden allerlei controlemiddelen ingevoerd met als doel de bevolking te beschermen tegen “melaatsen.” Straks kan de coronapas uitgebreid worden met het puntensysteem van de EU-Greenpas om de klimaatdoelen te halen. Een puntensysteem naar Chinees model. We ontvangen minpunten bij vlieg- en autoreizen met brandstofmotor en bij aankoop van vleesproducten enzovoort. Pluspunten bij aanschaf van dure energiezuinige producten. Voorwaarde is dat cash plaats maakt voor digitale bankgeld(CBDC van de ECB). Het monitoren van al onze bewegingen is de natte droom van de globalisten. Een feestje voor de idealisten die met robotica en AI(kunstmatige intelligentie) naar de volmaakte mens streven.

Tekorten

De fantasie van de elite betekent de ondergang van de onderkant van de samenleving die de enorme stijging van o.a. de energietarieven de komende jaren niet aan kan. De energietransitie vereist tientallen miljarden extra investeringen in hoogspanningsnetwerken waar duizenden extra werknemers dringend aan de slag moeten om te voorkomen dat het netwerk overbelast wordt door een versnelling van de energietransitie ten gevolge van het “Fit-for-55-pakket van de Europese Commissie.” In veel sectoren zijn nu tekorten aan arbeidskrachten. Nuchter beschouwd zou dit  leiden tot een ‘vastloper’ van jewelste. Een crisis van formaat staat voor de deur met tekorten aan alles. Tekort aan woonruimte, tekort aan jongeren, tekort aan werknemers, tekort aan handhavers, tekort aan zorg, tekort aan voedsel door minder boeren, tekort aan geld, etc, etc. Een zorgelijke ontwikkeling die niet eerder is voorgekomen in onze welvarende verzorgingsstaat.

Technocratie

Nog schokkender is het gebrek aan eerlijke politici en verstandige monetaire beleidsmakers. Er bestaan politici die niemand vertrouwen behalve hun eigen partner. Lang leve het wantrouwen in de politiek! Politiek Den Haag mist mensen met visie, zoals een wakker Kamerlid voor wie een functie elders was bedacht. Mensen die zien wat er leeft in de samenleving maar ook zien wat er zich afspeelt ver boven de samenleving in de hoofden van de machtswellustige globalisten die voorbij gaan aan de integere wensen van de inwoners van soevereine landen. De mensen die een betaalbare woning believen, die hun eigen identiteit willen behouden en zelf willen beslissen over hun lichaam. Mensen die vertrouwen op hun eigen gezonde verstand zonder bijsturing met theoretische modellen en controlemiddelen van een technocratische overheid.

GW