VS versus Iran: waar wachten we op

Tot op moment van dit schrijven lijkt de rust weer te zijn terug gekeerd. Maar voor hoe lang? Dat is de grote vraag natuurlijk. De spanning is nog wel om te snijden. Er zijn zoveel bedreigingen geuit over en weer en dat houdt de spanning er nog wel even in. Totdat de eerste klap valt. Het is wachten op Iran die heeft gezworen wraak te nemen. Dus er zullen zeker nog klappen moeten vallen.

Wie is aan zet?

Politici en analisten houden de adem in. Bang voor escalatie. Zoals bekend is het Midden Oosten al heel lang een kruitvat. We weten niet beter. Af en toe gooit er weer iemand olie op het vuur. Wal wil je, olie zat in die licht ontvlambare omgeving. Oké, de beurt is aan Hassan Rohani, de president die zijn volk vraagt wraak te nemen op de moord van de 2^e man van het land.

Wraakzucht

De Iraanse militaire commandant Qassem Soleimani nam een hele belangrijke positie in. Een generaal die heel geliefd was bij het volk. Dat betekent dat een volk hun leger omarmt. Stel je voor dat onze Commandant der Strijdkrachten, luitenant-admiraal Rob Bauer(wie kent hem niet?), hier in ons polderlandje net zo populair was als Soleimani. Dat het merendeel van de NL-bevolking een generaal vereert. Dat zou duiden op strijdlust ingeval er stront aan de knikker is. Ik bedoel maar. Nu zien we dus de wraakzucht van een volk tegenover een ultramodern leger. De verliezer staat bij voorbaat al vast. Maar Iraniërs zijn niet heel dom. Ze zijn meer ontwikkeld dan men in het Westen denkt. Als het rouwen is verstomd, en de leiders hun tranen hebben gedroogd, zal men zoeken naar doelen die men kan treffen.

Maar geen oorlog

Geen leger tegenover een leger. Dat is ouderwets. Het is terrorisme wat de klok slaat. Dat zijn dan ook de verwachtingen bij de westerse mogendheden. De oortjes zijn gespitst. Daarbij is de vraag in welke vorm, hoe snel, en hoe grootschalig men toeslaat. Een aanval op tankers zou zeker het vuurtje doen oplaaien. Als het westen zich geschaad voelt in hun economische belangen dan is de kans groot dat een alliantie wordt gevormd en de Straat van Hormuz grijs ziet van de oorlogsbodems. Veel oorlogsdeskundigen verwachten geen oorlog omdat Iran weet dat ze die verliezen. Kijken we naar de financiële markten dan zien we dat de rust is weer gekeerd en de eerdere verliezen worden goed gemaakt. Ook olieprijzen dalen weer. De spanningen zijn verdwenen naar de achtergrond. Nu is het wachten op een vergeldingsdaad. En wat oom Donald daarna gaat twitteren. Zijn nijdige tweets zijn we inmiddels wel gewend. Aan zijn daden nog niet echt.

Atoombom staat voor vrede

Zal het oog om oog, tand om tand worden, of zal er steeds een schepje bovenop worden gedaan. Met uiteindelijk een dreigende escalatie. Niemand die het weet. We kunnen alleen lijdzaam afwachten. Met een stille hoop dat de agressie vanzelf doodbloedt. De wereldwijde machtsverhoudingen geven al tijden aan dat er een soort van evenwicht bestaat. Niemand wil een 3^e WO beginnen. De wereldleiders van deze eeuw staan er anders in dan een eeuw geleden toen er nog geen atoombommen waren. Je zou haast denken dat de aanwezigheid van atoombommen bepaalt of er een wereldoorlog komt of niet. “Wereldleiders,” wie dat zijn dat trouwens, willen niet de geschiedenisboeken in gaan als vernietiger van het mensdom. O nee, dat kan niet natuurlijk, als de geschiedenis eindigt. Het is al eens vaker geroepen dat juist atoombommen een WO 3 voorkomen.

Wanneer volgt de climax

Misschien moeten we Iran de kans geven om toch maar hun bommetje te produceren: het atoomakkoord is nu al eenzijdig opgezegd. En tegelijk ook maar de man met die mooie kuif in Noord Korea die wel heel graag met zijn tanks en soldaatjes speelt. De grote vraag is natuurlijk, willen we dat. Dat vijandige landen, of hun instabiele leiders, over atoombommen beschikken; als bewaarder van de eeuwige vrede. De politieke leiders in de westerse landen geloven daar niet in. We willen toch liever de sterkste zijn. En hier kom ik bij de kern van mijn verhaal. Oorlogen zijn van alle tijden. Er moet uiteindelijk een winnaar en een verliezer zijn. In het Midden Oosten suddert het al heel lang, wanneer volgt de climax? Ik vraag mij af wanneer de winnaar en de verliezer na het slagveld en de capitulatie hun handtekening plaatsen onder een vredesakkoord. En daarna weer 75 jaar lang vrede op aarde.

GW