We hebben het dan over Ray Dalio van Bridgewater met $150 miljard onder beheer. Het antwoord op de vraag gesteld in de titel? Hetzelfde als iedere andere belegger, professioneel en occasioneel: een serieuze wereldwijde groeivertraging. Dat wat in de herfst van 2019 ook wel de concensus is. Plus de als gegeven beschouwde onmacht van centrale banken om daar met rentetarieven nog veel aan te verhelpen. Het is tevens wat het IMF verwacht voor 2020: ‘”substandard growth rate” in the US, Chinese and European economies next year’.
Hoe zich voor te bereiden
Bent u ongerust over de mate van schuld die de wereld bereikt heeft? Zijn we op een keerpunt gekomen? Dat zijn enkele van de vragen die de fondsbeheerder gesteld worden. We zetten onze oren wijd open, want zijn Bridgewater was tijdens de laatste crisis het best presterende fonds. Hoe bereidt Dalio zich voor op de hoogstwaarschijnlijk komende, volgende crisis? Want zoals hij zelf zegt zal niet alleen die schuld toenemen de komende jaren. Maar ook de deficieten worden groter. Plus dat er de aanzienlijke verplichtingen zijn die hoe dan ook gehonoreerd dienen: pensioenen en gezondheidszorg…
Natuurlijk preken ze allemaal voor eigen parochie en mag de kunstmatige stimulering, desnoods met ‘helikoptergeld’, wat hen betreft, doorgaan tot het einder der tijden.
In tegenstelling tot meer klassieke economen en beleggers zegt Dalio (hedgefonds en voorstander van’de ‘Moderne Monetaire Theorie’) het volkomen logisch te vinden dat een gecombineerde monetair gefiscaliseerde
stimulering de plaats inneemt van het huidige systeem, als de invloed van de
centrale banken -tengevolge van een vertragende economie- niet meer werkt.
Het zou betekenen dat (politieke) overheden door middel van hun bestedingen/investeringen, gekoppeld aan een ‘flexibele’ belastingstrategie, zeggenschap krijgen in de sturing van monetair beleid.
Voor centrale banken rest dan slechts de rol van geldprinter en ‘nul’-handhaver van de rente.
Geen fundamentele, pijnlijke sanering van het financiële systeem, maar een voortzetting van het kortetermijndenken, resulterend in steeds hoger oplopende schulden (so what?) en een rechtstreekse dekking van het inflatierisico voor rekening van de koopkracht van de burgers. (Geen sciencefiction, we zijn immers al een eind op weg in die richting).
Natuurlijk preken ze allemaal voor eigen parochie en mag de kunstmatige stimulering, desnoods met ‘helikoptergeld’, wat hen betreft, doorgaan tot het einder der tijden.
In tegenstelling tot meer klassieke economen en beleggers zegt Dalio (hedgefonds en voorstander van’de ‘Moderne Monetaire Theorie’) het volkomen logisch te vinden dat een gecombineerde monetair gefiscaliseerde
stimulering de plaats inneemt van het huidige systeem, als de invloed van de
centrale banken -tengevolge van een vertragende economie- niet meer werkt.
Het zou betekenen dat (politieke) overheden door middel van hun bestedingen/investeringen, gekoppeld aan een ‘flexibele’ belastingstrategie, zeggenschap krijgen in de sturing van monetair beleid.
Voor centrale banken rest dan slechts de rol van geldprinter en ‘nul’-handhaver van de rente.
Geen fundamentele, pijnlijke sanering van het financiële systeem, maar een voortzetting van het kortetermijndenken, resulterend in steeds hoger oplopende schulden (so what?) en een rechtstreekse dekking van het inflatierisico voor rekening van de koopkracht van de burgers. (Geen sciencefiction, we zijn immers al een eind op weg in die richting).