Werkloosheid verschijnt in twee grootheden. De wereld van de statistieken en die van ieder mens op zich. Van de bijna 8 miljoen Nederlanders die werken of voor werk beschikbaar zijn, was in oktober 2012 6.8% werkloos. In aantal spreken we van 536 duizend personen. De tendens is nog flink stijgende. In de maanden augustus/september/oktober groeide de werkloosheid met gemiddeld 9000 per maand. Vooral de leeftijdsgroep tussen de 45 en 65 jaar was de klos.

Trends

De vooruitzichten voor 2013 zijn somber. De lasten voor de burgers gaan flink omhoog. Door de vooruitzichten zullen velen nog meer de hand op de knip houden. Voor de staat betekent dit dat er veel minder inkomsten gaan komen dan begroot en dat men aan de andere kant duidelijk meer uitgaven zal moeten gaan doen voor o.a. de werkloosheidsuitkeringen, zorg- woontoeslag en meer van dat soort zaken.

Jongeren en anderen

Wie de statistieken en getallen even terzijde zet en elk geval van werkloosheid apart bekijkt, de mens er achter wil zien, die komt in een wereld van lethargie, verdriet, boosheid, wanhoop, onbegrip maar ook die van kansen terecht. Van de jongeren, onder de 25 jaar, is officieel circa 14% werkloos. Belangengroepen zijn echter van mening dat onze regering mooi weer speelt door een groot aantal van de jongeren, die toch niet voor een uitkering in aanmerking komen, de zogenaamde “niet melders ” helemaal buiten beschouwing te laten. In werkelijkheid zou er bij de jeugd eerder van 25% werkloosheid sprake zijn.

Wat de leeftijdsgroep boven de 55 betreft, is er vooral sprake van boosheid en toenemende wanhoop. Het UWV kwam deze week met de melding dat van de groep 55plussers meer dan 70% na één jaar nog geen werk had gevonden. Zij, maar ook de 45 plussers, zien dat er een enorme frictie zit tussen wat de regering propageert, werken tot je 67ste en de mogelijkheden die de huidige maatschappij biedt. Van de 30% die nog wel weer werk vindt moet bijna de helft genoegen nemen met een tijdelijk contract. De komende verandering van de werkloosheidswet, waarbij men na één jaar op bijstandsniveau terecht komt, wekt vooral boosheid en woede op. Enkele reacties:

*-Ja, en dan mag je dus na een jaar of dertig hard werken je bij elkaar gespaarde eigen huis opeten. Vervolgens de bijstand in tot je op je 67ste eindelijk ‘verlost wordt’ door de aow – of wat daar tegen die tijd nog van over is. Als je mazzel hebt misschien zelfs nog een karig restantje uit de pensioenpot – maar daar kan je beter niet op rekenen… Als de regering niet HEEL VLOT een ‘ouderenquotum’ voor bedrijven instelt loopt dit land over een paar jaar volledig leeg op de bijstandsouderen.

*-Goed idee om in 2014 het ontslagrecht te gaan versoepelen. Vanaf 40 a 45 jaar ben je dan te duur/te oud en lig je eruit. Top plan VVD, op naar 0 zetels!

Maar er blijft hoop

*-Erg vervelend voor mensen die vaak afgewezen worden, maar je kan ook creatief zijn. Ik ben op mijn 56ste ZZP’er geworden. Ik heb in het eerste jaar goed verdiend en ik heb het in tijden niet zo naar mijn zin gehad. Ik hoop natuurlijk wel dat het zo blijft, maar in een situatie waarin niemand meer zeker is van zijn baan, kan je ook kiezen om te doen waar je goed in bent en dat te verkopen.

Simpele oplossingen of goede ideeën?

Minister Kamp komt naar aanleiding van de toenemende werkloosheid wel met een erg ambtelijke en simpele bla bla verklaring:

Kamp: “Er is werk aan de winkel. Het is nu in ieders belang om de economie te versterken en te laten groeien. Het kabinet wil daarvoor de mogelijkheden scheppen door de overheidsfinanciën op orde te brengen, overbodige regels te schrappen en ondernemers gemakkelijker toegang tot financiering te geven.”Voor een herstel van de economie zijn we sterk afhankelijk van een herstel van de Europese economie. Het is daarom goed dat Zuid-Europese landen hervormingen doorvoeren en dat andere lidstaten hun maatregelen om de economie te versterken op elkaar afstemmen.”

Ik ben bang dat het zo niet gaat lukken. Wat zou wel kunnen helpen? Nou, wat dacht je van:

1.    Het enorm terugbrengen van het aantal regels en verplichtingen;
2.    Het weer volledig in aftrek kunnen brengen van alle bedrijfsinvesteringen en kosten, vooral voor kleine ondernemers, ook ZZPers;
3.    Het inschakelen van ouderen om jongeren praktische vaardigheden bij te brengen, volgens het meester- gezel principe. Bij heel veel jongeren is er een ontstellend gebrek aan door ondernemers gevraagde praktische vaardigheden, tussen het aaneenklinken van theorie en praktijk. Door deze duo-vorming worden in één klap vier partijen geholpen. De oudere, de jongere, de ondernemer en de staat.
4.    Het weer terugbrengen in Nederland van elan, trots en geestdrift. Durf mensen met talenten extra aandacht te geven,  zorg dat beroepen als verwarmingsmonteur, lasser, elektromonteur, loodgieter etc. weer aantrekkelijk worden;
5.    Immigratie van de juiste mensen zien als een kans voor onze maatschappij. Probeer niet ieder in één vorm te kneden. Maak je niet druk om het hebben van twee paspoorten. Van de Nederlanders die in de vijftiger jaren naar Australië emigreerden hebben velen nog steeds de nationaliteit van hun geboorteland, spreken ze op hun oude dag weer het dialect uit hun jeugd. So what?
6.    En nog zo veel meer…..

Nieuwe tijden vragen om een nieuwe aanpak

De aanpak van het hele crisisgebeuren is gestoeld op oud denken. Lastenverhoging, bezuinigen, staatsinvesteringen, enorme bergen regels, controle en nog meer controle, stapje voor stapje werken en verder. Dat dit niet werkt is duidelijk. Of we durven te veranderen uit ons zelf, óf we worden daar binnen niet al te lange tijd gewoon toe gedwongen. De aanleiding daartoe kan alles zijn. Ik durf te wedden dat ieder van ons tal van voorbeelden kan noemen.

De belangrijkste vraag tot slot

Hoe zou deze nieuwe vorm van leven, met elkaar omgaan, leren, ondernemen, werken, groeien en bloeien er uit moeten komen te zien? Enkele voorzetten:

•    Eerbied en respect voor ieder en alles;
•    Niet meer willen en nemen dan je voor een goed leven nodig hebt;
•    Kwaliteit stellen voor kwantiteit;
•    Kijken wat wel kan in plaats van wat niet kan;
•    Leven los durven zien van tijd. Een eendagsvlieg kent geen tijd en leeft toch een leven lang;
•    Stil staan bij de volgende uitspraak die Fred in een reactie op een artikel plakte:

De Dalai Lama werd gevraagd wat hem het meest verbaasde:
Hij zei: de mens, omdat hij zijn gezondheid opoffert om geld te verdienen. Dan offert hij weer geld op om zijn gezondheid te herstellen”