Er is al heel wat geschreven en gewezen. Hij is schuldig, nee zij! De bankiers en de rijken, de grote graaiers, ontbossers en plantagehouders met monoculturen en natuurlijk de multinationals en de “oliebronbezitters”. Wie echter alle problemen tot in zijn details terugbrengt die komt onherroepelijk uit bij de individuele mens. U en ik. Duizenden gedachten gaan er per dag door ons hoofd. Door onze keuzes en persoonlijke etikettering van goed, slecht, verkeerd, een kans, een koopje, niet of niet helemaal eerlijk zijn, maken wij de wereld, geven we het bestaan handen en voeten. Dat wat is komt door ons, individueel, als groep, of als menselijk collectief in zijn geheel.
Wij zijn scheppers van wat is en wat zou kunnen zijn
Wat mij betreft heeft het crisis-gedrocht lang genoeg zijn gang kunnen gaan en is het tijd om ons enorme potentieel te gebruiken voor vernieuwing. Nee niet een beetje en ook niet op een beperkt gebied. Ieder van ons wil graag veilig kunnen leven en in zijn basisbehoeften kunnen voorzien. Wonen, eten, leermogelijkheden, werkgelegenheid en gebruik kunnen maken van ten minste een basale gezondheidszorg. Nu zitten we nog goed in het vet en kunnen we zonder al te veel problemen een mindere tijd aan. Nog langer wachten maakt dat we vanzelf dunner worden en onze krachten verspelen voor de veranderingen die nodig zijn.
Ieder voor zich of onder de paraplu van een sterk sturende overheid?
Momenteel bevinden we ons in een situatie die gekenmerkt wordt door een enorme complexiteit en verstarring. Onze politici proberen met meer dan een miljoen aan ambtenaren en een onvoorstelbare hoeveelheid regels tot een stuur- en maakbare samenleving te komen. Het hoogste doel is om elke individuele mens tot in het extreme te beschermen en te begeleiden. Door verboden en geboden, door belastinginning en subsidiëring, door boetes en beloningen wordt geprobeerd om steeds meer details van het leven en samenleven te regelen. In plaats van een vooruitkomen zuigt een dikke modderige stroop ons steeds vaster in het bestaande.
Ik wil het leven ervaren en vertrek
In tal van “Ik vertrek programma’s” worden mensen gevolgd die in hun binnenste voelen dat we door al dat geregel en beschermen, door voortdurende herverdelingen van inkomen, door een overheid die steeds meer ingrijpt in het persoonlijke, ons leven aan het kwijtraken zijn. We bestaan in een duaal systeem. Leven kan niet zonder dood, heelheid niet zonder ziek zijn, arm niet zonder rijk, opgesloten zijn niet zonder vrijheid tot bewegen, doen en later.
Van twee walletjes eten
Premier Rutte zei deze week in zijn H.J. Schoo lezing dat Nederland moet veranderen, dat we voor ingrijpende keuzes staan en dat we weer meer voor ons zelf moeten gaan zorgen. Dat lijken mij prima stellingen mits, dat meer voor ons zelf zorgen, ook leidt tot een enorme afbouw van de overheid, de overheidsbemoeienissen, de belastingen etc. etc. Te veel politici willen van twee walletjes eten, het één invoeren zonder het andere los te laten. De machtigen willen hun macht niet kwijt, de superrijken willen superrijk blijven of kort samengevat: Ieder die het nu meer dan goed heeft wil het zo houden.
Met of zonder ineenstorting van wat nu is?
Heel veel reageerders op eerdere artikelen op Biflatie zijn van mening dat grootscheepse veranderingen niet mogelijk zijn door aanpassing van het bestaande systeem. Een nieuwe opbouw en structuur zou alleen mogelijk worden na een grootscheepse inéénstorting. De mens, aan de ene kant enorm wijs, sociaal en koesterend met aan de andere kant wreedheid, hebberigheid, alleen gaan voor het persoonlijke belang. Uit wat de komende jaren gaat gebeuren zal duidelijk worden in welk ontwikkelingsstadium wij ons bevinden. Er is op dit moment maar één zekerheid. Ieder van ons, kan elk moment weer, kiezen voor dié beslissing die het best is voor het universum, de wereld, de mensheid, zijn stad of dorp, zijn familie of gezin en last but not least kiezen voor dat wat voor hem of haar de meeste vreugde en het beste gevoel brengt.
