Net nu we dachten dat de economie uit de diepste diepten van de recessie aan het opkrabbelen is, verschijnen er weer gemengde macro-economische berichten in de media: de werkloosheid stijgt, het consumentenvertrouwen blijft belabberd en de groei hapert. Tot overmaat van ramp stijgt nu ook de koers van de dollar ten opzichtte van de euro. Sommige economen zien dat als een zegen voor de Europese exportlanden, maar anderen vrezen dat de dollarstijging zal leiden tot een stijging van de grondstofprijzen. Als intussen de koopkracht van de consument achterblijft, zouden we zomaar te maken kunnen krijgen met biflatie.
Biflatie – de afgelopen week stond het woord weer eens in de krant. Inflatie kenden we al, net als deflatie, en zelfs stagflatie is bij sommigen nog bekend. Stagflatie was immers hét economische modewoord uit de vorige diepe recessie: die van de jaren tachtig, toen een betrekkelijk hoge inflatie gepaard ging met economische stagnatie. Langzamerhand begint het erop te lijken dat ook onze tijd zijn eigen ‘flatie’ heeft: biflatie.
Biflatie dook alweer enige tijd geleden voor het eerst op in de economische vaktaal. Zoals zoveel Nederlandse economische termen is het woord geïnspireerd op een Amerikaans-Engelse term: biflation. Daarmee wordt verwezen naar het verschijnsel dat er gelijktijdig inflatie en deflatie optreedt. Inflatie en deflatie zijn tegenovergestelde begrippen, hoe kunnen die dan tegelijkertijd voorkomen?
Er is sprake van biflatie als een deel van de economie te maken heeft met inflatoire druk door de stijging van prijzen van bijvoorbeeld grondstoffen (grondstofinflatie), terwijl een ander deel van de economie juist geplaagd wordt door prijsdalingen, bijvoorbeeld doordat de consument niet over krediet kan beschikken om producten te kopen (kredietdeflatie).
In dat geval krijgen bedrijven te kampen met een stijging van de prijzen van hun grondstoffen, terwijl de prijzen van hun eindproducten aanhoudend onder druk staan doordat consumenten geen geld hebben om ze te kopen. Het is duidelijk dat zo’n combinatie van hogere inkoopprijzen en lagere verkoopprijzen een economisch horrorscenario is voor de bedrijfswinsten.
De combinatie van grondstofinflatie en kredietdeflatie mag dan schadelijk zijn voor de economie, ze levert ons wel een mooi gevonden woord op: bi- betekent ‘twee’ en in combinatie met het woorddeel flatie verwijst biflatie dus letterlijk naar ‘inflatie én deflatie’. Nu alleen nog maar afwachten of we over pakweg een kwart eeuw zullen terugkijken op het tweede decennium van de 21e eeuw als op het tijdperk van de biflatie.
Via: Z24
