(De decembermaand leent zich wel voor een longread, deze column is een vervolg op deze: https://biflatie.nl/state-of-control-slaven-van-het-systeem/)
Welkom bij de Belastingdienst
Om in deze column mijn bezwaren tegen de invoering van de (Europese) elektronische Identificatie kenbaar te maken is het slim om eerst wat te vertellen over mijn ervaringen als medewerker bij de Belastingdienst. Sorry hoor, ik kan er ook niets aan doen, het was namelijk mijn vader die mij op 16-jarige leeftijd aan die baan hielp. Als nooit volwassen geworden puber had ik niets tegen zijn beslissing in te brengen. Nu wil ik geen excuses maken voor mijn diensttijd bij de Belastingdienst, want excuseren is nogal in de mode in deze tijd van wokeness en cancelcultuur waarin we ons verontschuldigen voor fouten uit het verleden van onze voorouders. Maar die toeslagen die in 2006 werden ingevoerd waren bij mij al direct tegen het zere been. Behalve ikzelf hadden ook andere collega’s, die werkzaam waren in de inkomstenbelasting, leidinggevenden er voor gewaarschuwd dat uitkeren op basis van aanvragen met een voorlopig uitkeringskarakter een hopeloos fenomeen was voor een heffende en innende instantie. De toeslagenaffaire ten tijde van Kabinet Rutte 3 is een ander verhaal waar medewerkers van de werkvloer geen rol in hadden, dat was een beleidskwestie.
Integriteit
Bij de Belastingdienst deed halverwege de jaren zeventig de computer z’n intrede. Later kwam het internet waardoor overheid en burgers zich online met elkaar konden verbinden. Natuurlijk werd daar slim gebruik van gemaakt, zo kreeg iedere burger een ‘rugnummer’ opgeplakt, het sociaal fiscaal nummer(sofinr). Ergens eind jaren tachtig werd dat het BSN(Burgerlijk Service Nummer). Het toekennen van een ‘rugnummer’ maakte het een stuk eenvoudiger om de dossiergegevens van een bepaalde burger overzichtelijk op het beeldscherm te toveren. Geen gedoe meer om dossiers uit de alfabetisch gerangschikte archieven op te duiken. Even het rugnummer intoetsen en je kreeg inzicht in het aangifte- en betaalgedrag van bijvoorbeeld Johan Cruyff, mijn idool. Oei, dat werd bijna ontslag, maar ach, dat was in de beginfase. We moesten leren om te gaan met integriteit. Ruim een decennium later kon iedere burger zelf toegang krijgen bij de Belastingdienst om online aangifte te doen voor de inkomstenbelasting. Behalve de oudjes vond iedereen het handig want je hoefde geen eigenhandige berekeningen uit te voeren om te zien wat je kon terug vangen, of moest betalen.
Geen ambitie
Begin deze eeuw had ik een fenomenaal idee ingediend bij de dienstleiding en werd ik genomineerd voor de impulsprijs. Echter werd na een half jaar mijn idee door het Ministerie afgeschoten. Ik had bedacht dat iedere burger door in te loggen met z’n DigiD inzage kon krijgen in z’n eigen digitaal dossier met aangiftegegevens en betalingsoverzichten, in een soort van rekeningcourant verhouding tussen Belastingdienst en klant. De aanpassingen in het centraal computercentrum in Apeldoorn zou echter vele miljoenen kosten en was niet in het voordeel van de overheid. Ondanks dat ik had gewezen op de afname van mogelijk tienduizend telefoontjes per maand aan de Belastingtelefoon. De impulsprijs ter waarde van € 10.000 ging aan m’n neus voorbij. Ondanks de lofprijzing van een paar materiedeskundigen van het computercentrum, die mijn idee moesten toetsen op toepasbaarheid, was het uiteindelijk de top van het Ministerie die mijn nominatie afschoot. Mijn idee was geen miljoenen waard. Ik kreeg een cadeaubon van 100 euro voor de moeite. Als mijn idee een miljoenenbesparing had opgeleverd had ik nu wellicht in een glimmende middenklasser rond getoeterd. Nee, niet voor het Nederlands elftal. Wat ik hiermee wil zeggen is dat mijn inzet meer in de richting van de burger ging dan richting overheid. Promotie naar een hogere salarisschaal zat er voor mij dan ook niet in. Eerlijk gezegd had ik die ambitie ook niet.
Voor het goede doel
Het is mij de laatste decennia, toen de overheid steeds meer gebruik ging maken van Big Tech, opgevallen dat de overheid niet meer de burger dient. De rollen zijn omgedraaid, de burger dient nu de overheid. Toen we nog spreekkamers op kantoor hadden was de gemiddelde ambtenaar dienstbaar aan de burger in de persoonlijke contacten. Dat was namelijk de taak die aan mij was opgelegd. De rol als een soort van troubleshooter gaf mij de nodige voldoening. Ik kreeg het voor elkaar dat iemand met een forse aanslag toch opgewekt de deur uitging nadat ik hem had uitgelegd dat de aanslag helaas wel juist was. Ach, het is voor het “goede doel,” zei ik dan. Of, “ik zou ‘m best willen betalen met jouw inkomen.” Ik was geen ‘meneer’ en de klant voor mij ook niet, dat gaf een fijner contact. Echter, tijden veranderen. Persoonlijke contacten met medewerkers zijn er veel minder. Burgers leggen hun fiscale problemen tegenwoordig voor bij de advisering. Slimmeriken woelen zich door de onoverzichtelijke brij van de Belastingdienstwebsite en een ander belt handsfree onder het autorijden met de Belastingtelefoon als ie denkt nog een uur in de file te staan.
Mag er nog verschil zijn?
Nu zit de hele overheid digitaal verstopt achter een DigiD. Het is een kwestie van inloggen en de keuze is reuze, van Belastingdienst tot GGD, pensioenfonds, verzekeraar en veel andere geautomatiseerde (overheids)instellingen. De jongere generatie heeft daar geen problemen mee, maar ik wel. Als ik nu bij de overheid inlog verschijnt een melding dat ik niet meer kan inloggen met gebruikersnaam en wachtwoord. Nu moet dat met een DigiD-app of via een sms-controle. Niet handig voor opoetachtig, die moet hulp vragen aan haar (klein)kinderen. En vergeet ook de CTB(corona toegangsbewijs) niet waarmee je via je smartphone met QR-code alleen toegang kreeg als je een coronavaccinatie had gehaald. Daarmee kwamen we terecht in een nieuw tijdperk van uitsluiting. Het boycotten van mensen die niet in de pas lopen met de voorwaarden van de overheid. Dit voelde niet goed. Ik had in mijn ambtelijke loopbaan van 48 jaar nooit klanten gediscrimineerd op basis van huidskleur, afkomst of andersoortige verschillen zoals lhbtqia+. Belastingbetalers onderscheidde ik naar het inkomen wat ze genoten en dat betekende dat ik voor iemand met een laag inkomen meestal meer tijd moest nemen om een aanslag uit te leggen. Heeft iets te maken met intelligentie en andere volkomen normale menselijke verschillen die we dagelijks tegen komen. Het huidige digitale tijdperk laat helaas een heel ander beeld zien, verschillen kunnen tegen je gebruikt worden.
Digitale portemonnee
Nu de Nederlandse overheid volledig digitaal is en lid is van een vooruitstrevende EU, die i.s.m. met andere intergouvernementele organisaties, zoals de WHO met de pandemiewet, toewerken naar een Europese digitale identiteit(eID), gaan we een tijdperk in van totale digitale controle. Met een eID kunnen we ons straks met onze smartphone in alle EU-lidstaten identificeren. Behalve opoetachtig. Staatssecretaris Alexandra van Huffelen heeft tegen de wens van de Tweede Kamer al ingestemd met een volgende stap. Nou ja, zeg. Met zo’n digitale portemonnee kun je je dan identificeren bij een hotelbalie of inloggen bij verschillende internetplatforms. Het lijkt er sterk op dat de QR-code van het Europees corona-reispaspoort een voorloper was van de aanstaande eID. Dat betekent dus dat naast persoonlijke gegevens ook medische gegevens(vaccinatiestatus), diploma’s, rijbewijs en straks ook de CBDC in de digitale wallet kunnen worden opgenomen. Maar waarom? Omdat het zo makkelijk is als je op reis gaat? Of is het onderdeel van een surveillance maatschappij waarbij “onze overheid” is ingepalmd door machtige globalistische organisaties zoals de VN/WEF/WHO die de Agenda 2030 uitrollen en de wereld en het klimaat willen verbeteren.
Slavernij
Als neuzen allemaal dezelfde kant op moeten staan dan is het handig om mensen als digitale slaven te behandelen. Als we allemaal braaf onze CO2-punten scoren via de toekomstige CBDC-rekening van de ECB dan gaan we de wereld redden. Ooit was ik blij met ons eigen kleine polderlandje waar onze voorouders met hard werken een welvarend bestaan hadden opgebouwd en onze zeehelden de wereld verkenden. Ineens verkeren we in een tijdvak van globalisme waarin we in een halve eeuw door het internet aan alles en iedereen zijn verbonden. En moet de ideologische Agenda 2030 ons “redden.” Dat kan dus alleen als we ons braaf gedragen conform de repressieve regeltjes die centraal worden opgelegd. Als je naast de pot piest scoor je strafpunten in je digitale wallet. Dit voelt voor mij als digitale slavernij. Is het geen toeval dat onze regering juist nu excuses maakt voor ons slavernijverleden? Ik voorspel dat “Rutte 24” over een eeuw opnieuw excuses maakt, maar dan voor het digitale slavernijverleden. Pas wanneer onze nakomelingen inzien dat die idealistische Agenda 2030 was opgesteld door de elites die hele andere plannen hadden dan het redden van het klimaat.
Dubbel excuus
Pas wanneer iedere burger gedwongen is om op straffe van uitsluiting en strafpunten mee te doen met de sociale credit score van de EU/VN/WHO e.a. Pas wanneer iedere wereldburger naar het WEF-model van opa Klaus ‘gelukkig’ is maar niets meer bezit worden onze nazaten wakker. Als ouders geen bezittingen meer nalaten aan hun nakomelingen zullen ooit onze kinderen opstaan als ze voelen dat ze gevangen zitten in het systeem van digitale centrale sturing. Een nieuwe dictatuur in de vorm van digitale slavernij. Het bewustwordingsproces van de massa is helaas een langzaam proces maar niet bij mij. En naar ik hoop ook bij andere kritische denkers. Wat mij betreft maken Rutte en consorten volgend jaar alvast een dubbel excuus. Niet alleen voor het slavernijverleden maar ook voor die van het heden.
GW
