Een gloednieuwe docu vanwege Tegenlicht van de VPRO. Dan gaan wij verlekkerd, handenwrijvend meteen toch kijken? Wie doet het hen na. Dikke pluim voor het team achter dit soort programma’s. Ondervragend, ondergravend, uiterst kritisch; net zoals we het graag zien en horen. Perfect passend dus op Biflatie.nl, toch? Dank aan collega Gerrit om hierop te wijzen! Deze docu is zo heet van de spreekwoordelijke naald dat ze zelfs nog niet in het VPRO’s YouTube kanaal zit.
Klagen of niet klagen, dat is de vraag
Omdat het programma nog niet op YouTube staat, gaan we u de link zelf geven. “De Coronacrisis legt de kwetsbaarheid van onze samenleving genadeloos bloot. We weten nu hoe cruciaal sommige onderbetaalde beroepen zijn. En we zien wereldwijd wat de gevolgen zijn van de toenemende ongelijkheid”. Zo vangt ‘Kijken naar de Rijken’ aan. De informatie die verder gegeven wordt in de 45 minuten durende uitzending, moet menigeen grote ogen doen trekken. Of tenminste aan het nadenken zetten. We kunnen maar hopen (?) dat ook beleidsmakers, tenminste in Nederland, dit alles onder ogen krijgen. En dan mogen wij als westerlingen nog niet echt klagen? Wij, u en ik, weten wel min of meer hoe het zit, op het vlak van ongelijkheid. Maar veel macht hebben we niet, wel? Onze stem, bij verkiezingen, die bezitten we wel. En ons recht om te staken, dat hebben we ook. Het recht om te demonstreren, dat zeker wel. Vrije meningsuiting, eveneens. We kunnen onze stem verheffen, laten horen, op zovele manieren, en dat is lang niet overal het geval. (Of het heel veel uitmaakt laten we wijselijk even in het midden.)
Sigaar uit eigen doos
Nergens hebben we het zo perfect uitgedrukt nog gehoord of gelezen. Dat is inderdaad wat de opbrengst van altruïsme, giften, donaties, steun en financiële hulp aan minderbedeelden is: een sigaar uit eigen doos! Rechten onthouden, afpakken eerst wat van de zwaksten, de armen, van iederéén is. Om daarna, vervolgens wat cadeautjes uit te delen. Het universeel basisinkomen zou hier meteen een halt aan toe roepen, maar of en wanneer dat komt… Zal Spanje dan toch het eerste zijn? De bovenstaande video wordt als volgt ingeleid op YouTube:
‘”Belastingen, belastingen, en de rest is bullshit!”, riep historicus Rutger Bregman vorig jaar op het World Economic Forum in Davos, waar de superrijken zich jaarlijks verzamelen voor hun onderonsje.
Daarmee wees hij de hele wereld op een pijnlijk feit: de superrijken betalen véél te weinig belasting en dragen daarmee bij aan de toenemende ongelijkheid en aan de armoede van de publieke dienstverlening.
Nederland is een onderdeel van dat probleem: het is een belastingparadijs voor de superrijken. Filantropen geven gul, maar ontwijken vaak de normale belastingen. Volgens de Amerikaanse schrijver en politiek analist Anand Giridharadas is deze liefdadigheid een sigaar uit eigen doos: ‘Veel rijke mensen geven liever tien miljoen aan goede doelen dan vijf miljoen aan belastingen. Filantropie in de Verenigde Staten omvat meer dan 400 miljard dollar per jaar.’
Waarom belasten we de rijken niet net als gewone burgers? En wat zou het opleveren als we dat wel zouden doen?’
Vertaling voor wie het Frans niet of onvoldoende beheerst:
“Ik ken de rue d’Belleville wel. Niets wordt hier voor mij gedaan. Maar ik ben in een prachtige stad. Dat is al dat. Zo ver van mijn antilopen. Ik loop met het hoofd gebogen. Wandelen in een Europese stad, het is al dat. Oh oh oh en ik droom. Laat Sudan, mijn land, plotseling oprijzen. Oh oh, dromen, het is al dat, het is al dat. Aan mijn arm bungelt een groene plastic tas. Ze is gevuld met lucht. Het is al dat. Wanneer ik dans terwijl ik loop, in deze djelabba, doet het voorbijgangers glimlachen. Het is al dat. Oh oh oh en ik droom. Laat Sudan, mijn land, plotseling oprijzen. Oh oh, dromen, het is al dat, het is al dat. Het is al dat, al dat, al… Mooie muziek willen, Sudan mijn Sudan, een vleugje democratie willen… we breken je tanden. Mensen vrijuit laten spreken, Sudan mijn Sudan, woorden laten uitwisselen…we breken je tanden. Oh oh oh en ik droom. Laat Sudan, mijn land, plotseling oprijzen. Oh oh. Dromen, het is al dat. Ik zit neer in de rue d’Belleville, temidden van een menigte. En de tijd bloedt, loopt. Oh oh oh en ik droom. Laat Sudan, mijn land, plotseling oprijzen. Oh oh, dromen, het is al dat, het is al dat… Het..is…al…dat.”
