Ik probeer in deze column uit te leggen waarom een EU in de huidige vorm gedoemd is te mislukken. Doorgroeien naar een grootschalige politieke unie zal weerstand oproepen bij de lokale bewoners van de lidstaten. De EU moet terug naar een beheersbare handelsunie met gelijke munt voor lidstaten die in gelijke economische snelheid voortbewegen. Een huwelijk tussen partners met uiteenlopende opvattingen draait vaak uit op echtscheiding. Zie chaos rondom Brexit.
Een stukje (voor)geschiedenis
Toen in 1958 de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) en de Europese Economische Gemeenschap (EEG) werden opgericht ontstond er een soort gevoel van opluchting onder de bevolking van de deelnemende lidstaten, Bondsrepubliek Duitsland, Frankrijk, Italië, Luxemburg en Nederland en België. Opluchting dat er eindelijk een einde kwam aan de argwaan die vlak na de oorlog jarenlang heerste onder de bevolking van de verschillende autonome Europese landen. Ik schrijf opzettelijk autonome landen omdat ik nog altijd van mening ben dat er geen verenigd Europa bestaat. Europa is een oud continent met een lange historie waarin veel oorlogen zijn gevoerd tussen de verschillende landen met een eigen cultuur en ‘inlandse’ bevolking. Zoals overal op onze aardkloot zijn er regelmatig samenwerkingsverbonden ontstaan in periodes van betrekkelijke rust nadat weer de vredespijp is gerookt bij beëindiging van de zoveelste oorlog.
Oorlogen zullen nooit verdwijnen
Vergeet niet dat onze geschiedenisboeken grotendeels hun bestaansrecht vinden in het beschrijven van de onvermijdbare oorlogen die, zolang de mensheid met hun verschillende culturen en religies bestaat, nooit zullen verdwijnen. Misschien dat de frequentie wat afneemt en dat is wel zo prettig. De oorzaak daarvan is de voortschrijdende technologische voortgang die ons een ultra-moderne wapenindustrie heeft opgeleverd. Bommen, raketten en vernietigend oorlogstuig van groot formaat. Atoombommen die zelfs in staat zijn om onze aardkloot geheel in los zand te doen verstuiven. De uitgaande dreiging daarvan heeft een lange periode van betrekkelijke rust opgeleverd na de WO II van 40-45. We zien momenteel alleen lokale schermutselingen in verschillende regio’s met ontelbare oorlogsslachtoffers en vluchtelingendrama. En het terrorisme wat is voortgekomen uit de geopolitieke tegenstellingen waarin religie de hoofdrol speelt.
Migrantenstroom zaait verdeeldheid
Mede door de grote verschillen in welvaart en het lokale oorlogsgeweld is een volksverhuizing op gang gekomen. Enorme stromen van oorlogsvluchtelingen en economische migranten zoeken hun weg naar veilige oorden en dan het liefst naar landen waar het leven goed is. Niet heel verwonderlijk dat het oude Europa met z’n eigen cultuur behalve door toeristen de laatste decennia ook wordt aangedaan door migrantenstromen uit andere culturen. De Europese Unie kan nu met een beleid van verdeel en heers over hun open grenzen de migranten verdelen over de lidstaten. We zien echter dat deze verdeling nogal ongelijkmatig gaat en veel protest oplevert bij voornamelijk Oost Europese lidstaten. Het levert wrijving op tussen de vertegenwoordigende politici van de verschillende lidstaten en dreigingen met sancties wat de onderlinge verhouding geen goed doet. Al met al roept het beleid van verdeel en heers in een steeds meer verdeelde unie weerstand op bij de bevolking van de verschillende lidstaten.
Voordelen van een handelsunie is genoeg
Behalve de migratieproblematiek doet zich nog een ander en mogelijk ernstiger probleem voor. Dat zijn de betrekkingen op huishoudelijk gebied. De verschillende economische snelheden tussen de lidstaten wijken ondanks de open grenzen nog altijd af. Door de open grenzen hebben burgers van de verschillende nationaliteiten het prettige voordeel van betaalgemak met eenzelfde munt in 19 eurolanden. En bedrijven profiteren van de tijdwinst door het wegvallen van veel grensdocumenten. In- en uitvoer worden vanuit de computer op het kantoor rechtstreeks afgewikkeld met de fiscale autoriteiten van de lidstaten. Dit zijn de grote winsten waarvan de ingezeten, zowel particulieren als bedrijven, van de deelnemende lidstaten het meest hebben geprofiteerd. Hierbij gaat het dus om economische voordelen waar wij best tevreden over kunnen zijn. En daarom was ik vanaf de oprichting een voorstander van de EU en later ook van de euromuntunie. Wat we de laatste jaren zien is dat de politici streven naar meer.
Politici willen meer
Behalve een handelsunie wordt er toegewerkt naar een politieke unie. Daarbij hoort natuurlijk een samenwerking op velerlei gebied zoals het financiële betalingsverkeer(Bankenunie), en de onderlinge afstemming van internationale fiscale regelgeving. Zonder een gezamenlijke munt, gezamenlijke financiën en gelijk afgestemde belastingregels kun je niet eenzelfde unie zijn. Zoals bijvoorbeeld de USA. De politici die de lidstaten vertegenwoordigen in het Europees Parlement(EP) denken maar aan één ding en dat is een verdere integratie van de EU-lidstaten. Wat is er nu mooier om vanuit de landelijke politiek hogerop te klimmen naar de Europese politiek. Wat is er nu mooier om als carrièrejagende ambtenaar een baan te vinden in één van de vele instituten die de EU rijk is. Om maar een paar te noemen: Het EP, de EC, Hof van Justitie van de Europese Unie, Europese Rekenkamer, de ECB, Economisch en Sociaal Comité, Europese Investeringsbank, en noem maar op.
Miljarden naar de EU
Behalve de zittende gekozen politici in het EP en de EC, werken daar veel ondersteunende ambtenaren. Al deze instellingen met talrijke ambtenaren mogen wat kosten maar daarvoor betalen we met ons allen braaf belastingen aan de nationale schatkist. Zeg maar gerust een toptarief inclusief bijdrage voor de EU-toppers. Onze schatkist wordt vanuit Brussel aangeslagen voor de jaarlijkse EU-bijdrage. In 2017 was dat 6,9 miljard. Aan subsidies ontvingen wij in NL 3,7 miljard. Dat maakt ons tot een netto-betaler. We zijn dus een vrijgevig land. Hoewel ik altijd dacht dat vrijgevigheid berust op vrijwilligheid. De NL-belastingplichtige met een laag inkomen betaalt dus verplicht mee voor burgers uit andere lidstaten.
Schaalvergroting is verspilling van belastinggeld
De conclusie is dus dat het hele EU-apparaat bakken vol geld kost. En dat er een herverdeling van welvaart plaatsvindt. Zoiets had ik niet bedacht toen ik als inwoner van een klein polderlandje ooit een voorstander was van Europese samenwerking op gebied van handel en later een gemeenschappelijke munt. Maar ja, tijden veranderen en politici streven nu eenmaal naar meer. Als je het politieke spectrum uitbreidt over meer landen valt er veel meer te doen op gebied van regeren, vergaderen en het maken van wet- en regelgeving. Als ik een vlotte prater en onderhandelaar was zou ik het ook proberen om daar een carrière in te vinden. Zo werkt dat eenmaal in een democratische bestuurde maatschappij toch? Behalve een flinke vergoeding heeft enig aanzien in de politiek een soort van status waarvoor de echte strebers altijd gevoelig blijven. En wie weet later een standbeeld op het dorpsplein waar je geboren bent, die bij een aanstaande revolutie wel weer wordt omgekieperd. Toch moeten we oppassen in een politiek die streeft naar schaalvergroting. Het belang van de eenvoudige burger in de provincie wordt dan makkelijk over het hoofd gezien als politici groot gaan denken en grote bedragen over en weer gaan schuiven over de landsgrenzen heen. De verspilling bij grootschaligheid is systematisch groot, simpelweg door het instellen van de vele instituten waarmee veel ambtenaren een dik belegde boterham verdienen. Goed voor de werkgelegenheid, zo zal de uitleg zijn van politici. Maar ten koste van.
Zetelwinst populisten
Gaandeweg is de EU in omvang gegroeid tot een log apparaat doordat steeds meer arme lidstaten op de strooppot afkwamen. Of zou het komen door de grootheidswaanzin van de EU-leiders. Hoe dan ook, allengs groeit de afkeer van de lokale bevolking in de provincies t.o.v. de politiek op het hogere echelon. We zagen het aan de opkomst onlangs voor de verkiezingen van het Europees Parlement. Bij de verkiezingen in 2014 was de opkomst dramatisch laag en waar de opkomst in 2019 hoger is blijkt uit de uitslagen dat de populistische partijen daarmee hun zetelwinst boekten. En wat te denken hoe de thuisblijvers zouden hebben gestemd als verkiezingen verplicht waren gesteld. De grote ongeïnteresseerde massa met lagere inkomens heeft vaak een negatief denkbeeld over de EU. Niet verwonderlijk dat bij de bewoners in de verschillende lidstaten een groeiende weerstand ontstaat tegen het beleid van een autocratische EU die langzaam doorgroeit naar een superstaat. Conform de hoogmoedswaanzin van de betrokken politici.
Nog meer krediet, een draak van een besluit
De afkeer van de EU bij een deel van de bevolking komt deels voort uit het repressieve beleid wat o.a. de Europese Centrale Bank(ECB) voert om de euro overeind te houden. De munt dreigt onstabiel te worden door te grote verschillen in welvaart tussen de noordelijke en zuidelijke lidstaten. De ECB doet verwoede pogingen om met stimulerende maatregelen het voor beleggers nog enigszins aantrekkelijk te maken te beleggen in aandelen en obligaties van EU-lidstaten. Toch kiezen beleggers massaal voor de NL en Duitse staatsobligaties. De valutawaarde van de euro is daarbij van cruciaal belang als tegenhanger tegenover de dollar. De uit de hand gelopen staatsschulden van de zuidelijke lidstaten is een reden voor grote bezorgdheid bij beleggers. De ECB heeft hierin een sleutelrol om de financiële stabiliteit op peil te houden en heeft daarom de rente systematisch tot een dramatisch laag niveau moeten verlagen om te voorkomen dat de uitgifte van krediet zou haperen.
Krediet is in deze tijd van monetaire stimulering juist de aanjager van de economie. Veel Zuid-Europese banken zijn in feite failliet vanwege de veelheid aan slechte leningen op hun balansen. De ECB heeft door hun inkoopbeleid van slechte leningen op de bankbalansen al 2,6 biljoen euro (= 12 nullen!!!) op hun eigen balans staan. De ECB met zijn Italiaanse president hebben hiermee voornamelijk Italiaanse banken gered van de ondergang. Dat moet toch een draak van een beslissing zijn geweest voor Draki. Ach, de bewoonster van kasteel Drakensteyn(Beatrix) laat het volledig koud. Deze fantasievolle opmerking stemt toch tot enig nadenken zou ik zeggen.
Kredietcrisis van ongekende omvang in aantocht
Als je hier goed over nadenkt dan moeten we ons afvragen waar we naar toe gaan met het beleid van “onze” Europese Centrale Bank. Een beleid wat heeft gezorgd voor de grootste schuldenberg uit de geschiedenis en tegelijk de laagste rente, met zelfs negatieve tarieven voor het stallen van overtollig kasgeld van de banken bij de ECB. Nuchter beschouwd lopen we met open ogen de afgrond in. Een failliet van de EU is onafwendbaar, tenzij de unie uiteen valt en iedere lidstaat hun eigen broek gaat ophouden door een eigen begrotingsbeleid te voeren waarbij bezuinigingen worden afgewend op de eigen bevolking. En waarbij de eigen munt door op- of afwaardering mee kan komen op de valutamarkten. Laat bijvoorbeeld Italië gewoon lekker zelf failliet gaan en laten we ons niet verleiden tot meer donaties.
Straks zijn veel lidstaten met hun begrotingstekorten niet in staat om de faillissementen op te vangen van hun banken die moeten afschrijven op hun schuldenberg doordat een kredietcrisis van ongekende omvang in aantocht is. Hoe meer schuldverplichtingen, hoe minder inkomsten over blijven voor de benodigde levensstandaard. Deze financiële krapte is mondiaal bij de laagste inkomens pijnlijk merkbaar en zal het eerst in Europa leiden tot een val van de bankensector vanwege de kritieke stand van de lage rentestandaard wat vernietigend werkt op het verdienmodel van onze banken. Allemaal veroorzaakt door de ECB die heeft aangekondigd opnieuw te starten met monetaire stimulering en mogelijk negatieve rentetarieven. Het zal de ondergang inluiden van de in 2014 opgerichte Europese Bankenunie.
Mooi weer spelen met geld van een ander
De ECB komt straks geld tekort om de slechte banken overeind te houden zodat het EP met versnelde wetswijzigingen moet komen waarin wordt geregeld dat met belastinggeld van de gezamenlijke lidstaten Europese banken gered moeten worden. Dat betekent voor de inwoners van een klein polderlandje als Nederland dat mede met ons belastinggeld bijvoorbeeld de wankele Deutsche Bank gered kan worden. Allemaal het gevolg van de steeds verdergaande (afgedwongen) samenwerking tussen lidstaten die door de heersende centrale macht van de EC met zijn EP verplicht worden gesteld om een failliete unie van de ondergang te redden. De ECB is hun instrument voor financiële repressie. Ons wordt uitgelegd dat de ECB politiek onafhankelijk opereert en niet politiek beïnvloedbaar is. Dat is grote onzin. De ECB bestaat er juist van.
Met de invoering van de euro, door politieke besluitvorming, heeft de ECB een centraal beteugelend beleid moeten voeren waardoor het geld van landen met een hoge begrotingsdiscipline naar landen met een slechte discipline stroomde. Zij het niet rechtstreeks maar met omwegen. Met hun rente-instrument en hun stimuleringsbeleid is er mooi weer gespeeld met het geld van de inwoners van de EU-lidstaten. Mooi weer spelen zonder rekening te houden met slecht weer. Helaas wordt er slecht weer voorspeld. Niet alleen het klimaat verandert, althans volgens horen zeggen, maar ook ligt er een diepe depressie boven de oceaan tussen de VS en GB. Als de VS economisch in zwaar weer komt en GB ook door de Brexit-strubbelingen, dan zal de depressie die in oostelijke richting trekt zich verder verdiepen en boven Europa aangekomen in alle hevigheid uitbarsten. Dat is zo ongeveer de voorspelling van deze weerman. Code geel zal nog dit jaar en code oranje misschien al volgend jaar worden afgekondigd. Een voorspelling met code rood durf ik niet aan, zelfs de beste weerstations vergissen zich.
De moraal van mijn verhaal
Moraal van mijn verhaal: Een handelsunie met open grenzen en gelijke munteenheid is goed voor landen die met hun economie op dezelfde snelheid rijden. (Te) grote verschillen in snelheden is de oorzaak van veel ongelukken op de snelweg waar langzaam rijden het andere verkeer ophoudt. Juist die ene langzame rijder kan een lange file veroorzaken. Wanneer dat bij herhaling gebeurt zoeken snellere bestuurders een andere snelweg.
kstond erbij…
https://www.youtube.com/watch?v=8bnG8dnn-ZM
Als je goed bent voorbereid, kun je de beschreven en onvermijdelijke depressie met open armen tegemoet zien!
Theo, linksom of rechtsom gaat die crisis jou ook raken. Je kunt je enigszins indekken, maar ik ben erg nieuwsgierig ….als jij een manier hebt gevonden om die depressie met open armen te ontvangen ..zou het wel aardig zijn als je die zou willen delen met de lezers.
Er is waarschijnlijk maar EEN manier om te ontsnappen: als je niks hebt kan je weinig gebeuren. Eindelijk ‘gerechtigheid’?
DB is zich al aan het voorbereiden:
https://www.nu.nl/economie/5939397/deutsche-bank-wil-bad-bank-van-50-miljard-euro-oprichten.html
DB kiest voor de weg van de geleidelijkheid. Stapje voor stapje wordt steeds duidelijker dat de route wordt uitgestippeld naar een ‘gecontroleerde’ ondergang. Overnames en fusievoorstellen zijn niet voor niets afgeketst. Het is nu een kwestie van afwachten. Meestal veert de koers van DB iets op wanneer er beleidsplannen worden aangekondigd. Als deze daarna weer gaat dalen dan zegt dat genoeg. Het is zaak om alle berichtgeving rondom DB in de gaten te houden. Vele ogen zijn gericht op DB. Sommige beleggers geloven in wonderen want de koers van DB ging in de vroege ochtend met 3 procent omhoog.
Nog maar eens een statement: Een Europese unie mag het niet tot hun taken rekenen om verarmde lidstaten te onderhouden met een geldstroom vanuit de welvarende lidstaten. Als er gecollecteerd moet worden voor de minder bedeelden dan moet dat op vrijwillige basis gebeuren. Hardwerkende inwoners met lage inkomens mogen niet verplicht worden gesteld bij te dragen voor verarmde lidstaten. De belastingopbrengst van hardwerkende burgers is bedoeld voor de eigen nationale voorzieningen. Zolang ons polderlandje niet verenigd is met de zuidelijke lidstaten met dezelfde wettelijke rechten en plichten en hetzelfde belastingtarief betalen, zolang behoort belastinggeld besteed te worden voor de eigen inwoners. Voor hulp aan verarmde lidstaten kan bij wijze van actie gecollecteerd worden. Onze nationale TV-stations zijn goed in het organiseren van liefdadigheidsacties.
Hoi Gerrit, heel mooi stuk, en ik moet je op veel punten gelijk geven. Maar je schrijft ook: ‘Een Europese unie mag het niet tot hun taken rekenen om verarmde lidstaten te onderhouden met een geldstroom vanuit de welvarende lidstaten.’ Heet zoiets dan niet solidariteit? Gebeurt dit niet ook binnen landen (of zou moeten gebeuren), dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen? Die ‘hardwerkenden’ zijn beslist toch geen àrme mensen? Wel, driekwart van de wereld IS arm. Aan de ene kant wordt er geklaagd dat deze hardwerkenden teveel moeten afdragen (want ze moeten solidair zijn, zogezegd, toch, met zij die het minder hebben?) Verder wordt er geklaagd dat de middenklasse verdwijnt (ik doe dat ook hoor). Maar wié gaat een gegeven land dan recht houden, als het niet de middenklasse en de grotere verdieners zijn? Idem voor een gegeven unie van landen? Ik heb er persoonlijk geen bezwaar tegen dat een deel van mijn belastingcenten gebruikt wordt voor minderbedeelden te helpen. Ook buitenlanders, lees: vluchtelingen, asielzoekers, etc, die binnen komen. Liever dan er wapentuig voor te kopen! Liever mensen (van alle soort, ras, herkomst) dan oorlogstuig! En wie blijft klagen dat hij/zij in de EU teveel moet afdragen, geen vrijwilligheid, wel dus ‘verplicht’ solidair zijn (in dit geval dus ook met andere landen), moet maar naar de VS verhuizen. Daar moet je veel minder afdragen (maar wel zoveel meer zelf bekostigen, waar meestal geen gewag van gemaakt wordt en wat zelden vernoemd wordt). Bij uitstek dan naar een Republikeinse staat, waar gouverneurs belastingen niet durven verhogen uit schrik niet herverkozen te worden. Ergo: openbare voorzieningen zijn minimaal én afbrokkelend. Bruggen die verroesten, slechte wegen, slecht publiek onderwijs, want niemand wil ervoor betalen. Ergo ook: zoveel mogelijk privé, want de rijkeren willen bv wèl zeer goed onderwijs, die weten wat dat waard is ook. Sjoemelen zelfs om hun kinderen in topscholen te krijgen. We weten niet, beseffen niet hoe goed we het wel hebben hier, in Europa! Jawel, vroeger was het beter (cliché, maar wel waar), maar we hebben nog wat we hebben, moeten dit vooral zien te behouden een géén Amerika Bis willen worden. Want daarmee zijn we (teveel) bezig. Het is niét fijn in de VS, behalve als je jong, gezond, rijk en heel intelligent bent en heel goed geschoold. Wat de meeste mensen allemaal niét zijn!! Nog dit ten laatste: als het hier in de EU zo slecht is, waar zouden jullie dan wèl willen wonen?!!! En met ‘jullie’ bedoel ik dan alle kritikasters, Gerrit, met alle respect voor uw stukken, want au fond is uw kritiek nog opbouwend vind ik. Aan alle anderen die maar kritiek spuien om de kritiek: ga heen waar het beter is…àls jullie zo’n land kennen tenminste…(?!)
Ha die Joost, lekker kritisch stukje. Mooi dat jij een linkse kijk en ik wat meer rechtse kijk heb op de politieke ontwikkelingen aangaande de EU. Niet erg, in een goed werkende democratie leiden verschillen van inzicht vaak tot werkbare compromissen. Dat er met diverse standpunten een beetje rekening wordt gehouden. Zoiets kan een democratie lang overeind houden zolang de politiek kleinschalig blijft. Daarmee bedoel ik, zich beperkt tot het eigen land met zijn eigen bewoners. Dan kun je het lang volhouden met een parlementaire democratie, zoals de onze. Wat er momenteel gebeurt is dat de politiek over grenzen te grootschalig wordt. Als je samen verder gaat in een unie dan moet er veel overleg plaatsvinden op een hoger niveau. In het begin gaf dat mooie resultaten op gebied van de vrije handel over open grenzen en later een muntunie met betaalgemak over alle aangesloten landen. Maar ja, het is bekend dat gaandeweg nogal wat landen zich beurtelings niet aan de begrotingsafspraken hielden waardoor er conflicten ontstonden over de geldstromen in de vorm van contributie en subsidies. Verdeel en heers. Daarbij ontstond het probleem om de euro op krachten te houden waarbij de ECB met hun repressieve beleid moest ingrijpen. Hierbij worden kunstmatige ingrepen toegepast waarbij solidariteit geen rol speelt.
Joost, jij hebt gelijk dat solidariteit een belangrijke factor is, waarbij de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Echter denk ik dat solidariteit zijn grenzen heeft en alleen goed kan werken binnen de eigen gemeenschap. Dus binnen de samenleving van een land. Hoe kleiner de gemeenschap, hoe beter solidariteit werkt. Ik ben secretaris van een stichting die gelden verzamelt voor de plaatselijke fanfare. De bijdrage die we vragen van de aangesloten vrienden is een forse. De vrienden zien binnen de eigen kleinschalige gemeenschap dat hun kapitaal nuttig besteed wordt. Hier is duidelijk sprake van saamhorigheid binnen een samenleving waar de hogere inkomens zonder tegenprestatie gul zijn t.o.v. de onderkant van de samenleving die gratis de optredens van de fanfare kunnen bezoeken. De gulle gevers zien het resultaat met eigen ogen. Zo bestaan er vele vormen van solidariteit binnen leefgemeenschappen.
Maar wanneer mijn regering via de verplichte belastingplicht een deel van mijn zuur verdiende centjes via een verplichte contributie afdraagt aan een overkoepelende unie, waaronder zich lidstaten bevinden die zich niet aan afspraken houden, dan heb ik daar moeite mee. Hier is sprake van verdeel en heers. Ik zie daar geen enkele vorm van solidariteit in. Let wel, iedere werknemer met een modaal- of zelfs minimumloon betaalt een stukje loonheffing. Nu verdwijnt een klein deel daarvan in een grote verdeelpot en zien wij burgers er niets van terug. We kunnen er naar gissen wat er mee gebeurt. Het geld gaat een eind bij aan ons vandaan en we hebben er totaal geen zicht op of het nuttig wordt besteed. Als netto-betaler draagt NL bij aan de tekorten die ontstaan in andere landen. Let wel, we zijn min of meer een unie in gerommeld, maar ik zie nog geen enkele vorm van saamhorigheid tussen de verschillende volkeren van de lidstaten. Het is wat anders wanneer we in het kader van een ramp in bv Italië (aardbeving of iets dergelijks) via een inzamelingsactie miljoenen verzamelen voor de slachtoffers. Op basis van vrijwilligheid zal degene met een hoger inkomen wat meer (kunnen) geven dan de minimumloner. Solidariteit is een vorm van innige verbondenheid, een soort van medemenselijkheid, die spontaan moet ontstaan als een soort broederschap. N.m.m. lukt dat alleen binnen een kleine gemeenschap of wel bij een opgewekt medeleven als mensen over de grens in nood verkeren.
Joost, jij zegt: “Ik heb er persoonlijk geen bezwaar tegen dat een deel van mijn belastingcenten gebruikt wordt voor minderbedeelden te helpen.” Dat zou ik ook kunnen denken, echter zie ik een deel van mijn belastingcenten totaal ongecontroleerd verdwijnen in de grote EU-snoeppot ver bij mij vandaan. Ik vrees dat daar alleen zoetekauwers op af komen.
Beste Gerrit, inderdaad leuk om zo van gedachten te wisselen, en hopelijk hebben de andere lezers van Biflatie er ook wat aan, wat toch de bedoeling ook moet zijn hé, met u en ik als publicisten… U schrijft en terecht: ‘Echter denk ik dat solidariteit zijn grenzen heeft en alleen goed kan werken binnen de eigen gemeenschap.’ Dat is maar al te waar. Het is ook menselijk. Neem het begrip ‘vreemdelingen’. Daar wordt tegenwoordig toch alles en allen op één hoop geveegd hoor. Er zijn er zelfs die Nederlandse allochtonen (met dus de Nederlandse nationaliteit!) nog steeds als ‘buitenlanders’ of vreemden zien. Maar soit. Het heeft te maken met ‘onbekend is onbemind’. Ik hou zelf nogal van spreekwoorden, omdat die vaak veel waarheid bevatten. Niet voor niets worden ze overgeleverd naar volgende generaties. Neem zo’n kleine gemeenschap als de uwe, waarover u schrijft. Woont iemand van pakweg Afghaanse afkomst in jouw buurt, dicht genoeg om hem of haar te ‘kennen’, en is dat een aimabel persoon die werkt, belastingen betaalt, zich richt naar onze wetten en regels (zonder zijn of haar afkomst te negeren, dat hoeft ook niet), hoewel dat veel zaken zijn die een pak oorspronkelijke Nederlanders NIET doen (!), dan sta je positief tegenover zo’n persoon. Want je ‘kent’ hem/haar. Hé, die Afghanen vallen heel goed mee hoor! Het is al mooi als je dat dan hoort zeggen. Je bent dan vaak zelfs geneigd die persoon te helpen wanneer in moeilijkheden. Heel fijn. Maar woont diezelfde persoon in zijn eigen land, Afghanistan, en heeft die hulp nodig, bv door een overstroming, aardbeving, whatever, dan is die solidariteit al een pak minder. Dan komen we terug bij uw zin hier boven: solidariteit werkt alleen goed binnen de eigen gemeenschap. Dat is heel juist gezien. Kunnen wij als Nederlanders wel solidair zijn met pakweg Spanjaarden, of Italianen? Moeten we dat? Tja, er is (ik zeg niet: wij, maar door onze gekozen (!) vertegenwoordigers) indertijd gekozen om eerst met een paar landen, en dat is gegroeid tot de huidige 28, samen te werken. Er zijn nog een pak méér voordelen aan, maar ik schreef het elders op Biflatie al: de EU heeft een megaprobleem met communicatie. Al dat personeel, zoveel duizenden mensen die daar werken, en niet één die goed kan communiceren. De EU heeft een imagoprobleem. Dat imago van verkwisten, treuzelen, log zijn, bureaucratisch, kleeft al heel lang aan haar, en dat is jammer. Zet daar toch een goed public relations bureau op zou ik zeggen, en communiceer de tal van voordelen naar alle landen, voor alle landen?
Ik ga nog even door als je me permitteert beste Gerrit. U schrijft: ‘Als netto-betaler draagt NL bij aan de tekorten die ontstaan in andere landen.’ Tja, we kunnen niet van elk land een netto ontvanger maken hé, dat is precies die solidariteit. Dat wil zeggen dat Nederland sterke schouders heeft, sterker dan zo’n Italië zeker, bv.? Kijk, we geven als burgers ontwikkelingshulp toch ook uit handen, en justitie, en verkeersveiligheid? Nationaal, internationaal? Dan moeten we maar betere vertegenwoordigers kiezen hé Gerrit? Erger vind ik bv dat er een Internationaal Gerechtshof is (in eigen land), dat niét erkend wordt door de VS. Dat is pas een slag in het gezicht, maar soit, dat is een ander land, werelddeel zelfs. Maar of we nu kritiek leveren of niet, Gerrit, en iedereen hier van Biflatie die voor of tegen Europa is; er is één argument dat jullie toch niet kunnen negeren, dat m.i. doorslaggevend is. Toch? Namelijk: hoe willen we het anders als piepklein landje opnemen tegen machtsblokken als de VS, Rusland en China? Ze hebben daar nog nooit gehoord van Nederland hoor?! Laat staan dat ze rekening met ons gaan (moeten) houden! Dat is economie, internationale handel, en dat is mega belangrijk. We zijn een heel open economie. We leven niet in een enclave hé Gerrit? We maken willens nillens deel uit van een groter geheel, en moeten blij zijn (zelfs met alle negatieve aspecten, en die zijn er, en die erken ik dus grif hoor) deel uit te maken van dat geheel. Europa zou zelfs veel méér van zich moeten laten horen, haar stem luider verheffen in de wereld. Maar dat kan alleen als er binnen die EU éénheid is. Laat ons dus die eenheid die nog rest, niet laten oplossen in het niets. Laat ons het kind niet met het badwater wegsmijten. (Nog zo’n spreekwoord.) Please?
Dag Joost, even heel kort. Een groot Europa als machtsblok tegenover de andere machtsblokken zou in deze tijd waarin de globalisering van de wereldeconomie op de weg terug is alleen tot meer handelsspanningen leiden. De EU is nog geen politieke unie en kan daarom geen volwaardig machtsblok zijn. De onderlinge verdeeldheid he. Kijk naar de uitspraken van Trump nu over de woorden van Draghi die nog meer stimuleringsmiddelen in de markt wil zetten. Hij is boos nu de euro in waarde daalt t.o.v. de dollar. Dus gaat hij zo meteen een nieuw tariefje los laten op de export vanuit de EU. Kun je op wachten. Dit soort spanningen zijn de gevolgen van te grote machtsblokken die elkaar straks de tent uitvechten. China en Rusland boos op de hegemonie van de dollar en de VS boos op de scheve handelsbalans. Allemaal het gevolg van de machtsposities die de wereldspelers innemen bij het gevecht om de leidersrol. Dat is het gevolg van grootschalig denken. Onder andere om die reden ben ik geen voorstander van een verenigd Europa. Een EU die met de gezamenlijke lidstaten een handelsunie vormt vind ik een goeie zaak. Een EU die net als de VS een vereniging moet worden met één centrale regering gaat ten koste van de autonomie van de verschillende lidstaten. Ik wed dat de meeste bewoners daar geen voorstander van zijn. Sorry Joost, ik kan er wel veel verder over uitweiden maar mijn tijd is nu tekort. Maar een keer in een nieuwe column. Groet van Gerrit.
Beste Joost,
Stel je voor: je hebt de keuze als je gaat verhuizen tussen wonen in een straat waar volledige solidariteit heerst. Dat wil zeggen dat niemand meer zijn deur op slot doet. Dat wil ook zeggen dat iedereen zijn inkomen op de grote hoop gooit. En vervolgens weer in diezelfde grote hoop er afhaalt wat hij denkt nodig te hebben. Kortom we verdienen samen ons inkomen. Met 30 medebewoners delen we dat inkomen volgens het zgn. gelijkheidsbeginsel of solidariteitsprincipe.
Of je verhuist naar een straat waar iedereen wel een voordeur heeft… en ook op gezette tijden op slot doet. Zijn eigen inkomen. En ook ervoor kiest om zijn eigen schulden te maken. Solidariteit in deze straat berust niet op verplichtingen maar op vrijgevigheid. Als je ziet dat iemand echt in de problemen komt buiten zijn schuld om, dan help je naar vermogen.
Stel dat je geen invloed hebben op je medebewoners. Ze worden dus willekeurig uit de samenleving geplukt. Wat zou dan jouw keuze zijn? Ik ben heel erg nieuwsgierig.
Beste Johan, de eerste keuze die u me geeft is die van een utopie. Helaas. Gelijkheid, solidariteit, eerlijkheid, vertrouwen, openheid. Ik verhuis direct. Maar zo zijn er maar weinig plaatsen, plaatsjes, zeker geen landen vrees ik. Het is geprobeerd met het communisme (daarin zit het woord commune hé), iedereen gelijk voor de wet, allen broeders en zusters…maar sommige Kameraden bleken een ietsje gelijker dan andere Kameraden. En weer andere Kameraden verdwenen in de Goelags. Ach, misschien heeft Gerrit wel gelijk hoor; het is niet echt des mensen om met ‘onbekenden’ (onbeminden?) solidair te zijn. Maar misschien is een zekere mate van solidariteit opgelegd wel noodzakelijk? Of anders zou niemand (of heel weinigen slechts, de echte en zeldzame altruïsten onder ons) afstand doen van (een beetje van) zijn bezit? We kunnen gewoon bepaalde (en dan nog de zeer belangrijke voorop) beslissingen, zaken, regels, wetten, verordeningen niet overlaten aan het individu, toch? Kijk, Johan, Gerrit ook: ik ben een super individualist, geen keuze, is gewoon zo. Dus wanneer ik me positief uitspreek voor een groter geheel wil dat wel wat zeggen! Ik zie gewoon naar het grote plaatje: Nederland heeft een stem in de EU, de EU heeft een stem in de wereld. Nederlans alléén? Niet sprakeloos (als je ziet wat een onderwerp als de EU als reacties losmaakt?) maar toch zonder stem. Samen sterker, voilà. Nog even over dat niet kunnen overlaten aan het individu (mijn woorden): ik was zo pro volksraadplegingen, referenda, maar zie: daar moet ik nu ook op terugkkomen vrees ik, gezien hoe de Britten hebben gestemd over de Brexit. Ze dachten dat ze tegen de overlast van téveel ‘vreemden’ stemden, en zie: ze gaan hun eigen economie een stuk onderuit halen. Vooreerst al: hoeveel miljarden boete moeten ze ook al weer betalen voor die uittreding? Verder stond die zeer nipte meerderheid er niet bij stil welke immense gevolgen hun tegenstem wel zou hebben. Heel de politiek al maanden en maanden aan het palaveren, en nog komen ze er niet uit. Ondertussen blijven de enorme, échte problemen van het land liggen natuurlijk.Vandaar mijn persoonlijke prognose dat er een tweede stemming zal komen. Klopt natuurlijk niet, gestemd is gestemd, maar toch. Zou die er komen, toch, dan wed ik met jullie (voor een digitale munt, maar liefst géén bitcoin) dat de uitslag pro Europa zou zijn, zal zijn. En met reden!
De tweede keuze is vrees ik waar we nu in leven. Een ieder voor zich wereld. Deur dicht, iedereen buiten blijven. Je ziet dus letterlijk geen mensen meer op straat zitten hé, op een stoel, zoals vroeger? Dat intieme, dat kleinschalige, dat dorpsgevoel? Neen, de trek naar de stad, waar niemand nog iemand kent (en dus bemint?!) Ja Johan, mijn antwoord(en) zullen u vast verrassen, niet? U schrijft: ‘Of je verhuist naar een straat waar iedereen wel een voordeur heeft… en ook op gezette tijden op slot doet. Zijn eigen inkomen. En ook ervoor kiest om zijn eigen schulden te maken. Solidariteit in deze straat berust niet op verplichtingen maar op vrijgevigheid. Als je ziet dat iemand echt in de problemen komt buiten zijn schuld om, dan help je naar vermogen.’ Tja, dat laatste daar vrees ik precies voor Johan. We helpen nu al onze buurmensen niet of zelden, als stadbewoners toch. Want zelfs naast ons (of boven of onder): kennen doen we ze niet echt meer. Je hoort wel van mensen die overlijden en dan dagenlang blijven liggen, niemand die ze kent, ze bezoekt, tja… En dan komen we weer terug op het feit dat we allemaal maar mensen zijn, en liefst willen houden wat we hebben, niets of weinig afstaan, en zeker niet of heel zelden aan lieden die we van haar noch pluim kennen…
Is de kans groot dat bij de eerstvolgende crisis van ongekende omvang dat chronisch zieken en gehandicapten met onvrijwillige euthanasie te maken zullen krijgen? Want zorg en de sociale zekerheid worden nu al bijna onbetaalbaar, en al helemaal wanneer het financiële systeem instort.
En de show gaat maar door.
Nu hint Draghi op nog meer stimuleringsmiddelen.
Het gaat toch zo goed met de economie, stimuleren is toch niet nodig?????
Nee, de harde waarheid is dat het kunstmatige groei, zo nep als kweet niet wat.
De EU is een gedrocht die zijn weerga niet kent!!
De blauwdruk van dit gedrocht klopt van geen kanten en daarom heeft het geen kans van slagen.
Zie ook dit weer:
https://www.telegraaf.nl/financieel/1237699432/pensioenfondsen-betalen-prijs-hoge-europese-staatsschulden